τότε που απλώνω τα χέρια
μου στη χόβολη των άστρων
για να ζεσταθώ.
Ένα μικρό γάντζο θα φορώ
στο μεγάλο μου δάχτυλο
για να τραβώ
τις αγριοτριανταφυλιές
που έχουν τυλίξει το σώμα σου.
Δεν σε βλέπω αγάπη,
η όραση μου ασθενική.
Πολλά τα λουλούδια γύρω σου
και χάνω τη μυρωδιά
του κορμιού σου.
Κάνω να σε αγγίξω και
πληγώνομαι.
Αίμα κυλάει στις παρειές μου
και μία άμορφη γίνομαι
μάζα.
Πώς να με γνωρίσεις;
Εσύ που τόσο πόθησες
ένα κρυστάλλινο να έχεις
βλέμμα τώρα μέσα από μια
οργιώδη βλάστηση ίσα
που με θωρείς.
Δίπλα σου μια λίμνη
με βουρκωμένα τα νερά
μήπως είναι τα δάκρυα σου
που ευθύνονται;
Σε ψάχνω εναγωνίως.
Δίπλα σου ένα δάσος
απροσπέλαστο, σε χάνω.
Περνούν ζαρκάδια πώς
να τα φτάσω;
Στον ίλιγγο ζω.
Μέσα στον κουρνιαχτό
υπάρχω.
Κάτω από τον θόρυβο
των οπλών τους ξεχνώ
τα τραγούδια που σου έγραψα.
Δεν βγαίνει φωνή
και το γαντζάκι μου έσπασε.
Απομένω με κάποια
αγριοτριαντάφυλλα
στην αγκαλιά να προσπαθώ
ροδόνερο να σου φτιάξω
μήπως και σου ξυπνήσω
της θύμησης τα κύτταρα
να πάψεις για άλλους
κόσμους να μοσχοβολάς.
Εδώ να υπάρχεις.
Εδώ να ζεις.
