Φωτοδότης

Καντηλιέρης γίνεσαι 

κι ανάβεις τα ουράνια

σώματα για να σε βλέπω. 

Δαδιά κρατάς στα χέρια σου. 

Σπίρτα από του παραμυθιού

τη χώρα. 

Στεγνά φυτίλια και κεριά 

και στα ουράνια περάσματα

βαδίζεις αποστολέας του

ανήκεστου λόγου. 

Εσύ ο φωτοδότης κι ο υμνητής. 

Εσύ το ανέσπερο του θέρους 

φως που οι νεράιδες στην 

αγκάλη τους κρύβουν. 

Εσύ η καυτή λάβα που

στα γόνατα μου κατρακυλά.

και που στην χόβολη της 

ζεσταίνω τίμια τα χέρια μου. 

Δεν με καις μ' ανασταίνεις. 

Ξετυλίγεις του ονείρου 

τα πέπλα και στα μύχια 

με οδηγείς θαύματα. 

Γη και ουρανό διαφεντεύεις

και στα μπράτσα μου

όταν δεν σε βλέπω κοιμάσαι. 

Τα ουράνια σώματα σε

φροντίζουν καθαρός κι υγιής

να βγαίνεις στις στράτες. 

Με την Πούλια συνταυτίζεσαι 

και στα παιδιά της το μαύρο

γάλα της ποιήσεως ακουμπάς. 

Κάθε που σημαίνει Ανάσταση

με τη θεϊκή μορφή των ψαλμών 

έρχεσαι στη γη. 

Τα ερημοκκλήσια προτιμάς, 

στα τριμμένα πετραχήλια

ενδίδεις και στις ωραίες 

Κυριακές ξαποσταίνεις. 

Ελαφρύς και μόνος καταφτάνεις

εδώ, άρτο να μας μοιράσεις. 

Φως από τη λαμπάδα των

τυφλών σκαπανέων αφειδώλευτα 

παίρνεις και στην κόμη των ,

πυροτεχνημάτων λούζεσαι. 

Διάπλατα ανοίγεις μάτια

κι εκεί με κλείνεις. Την απληστία 

σου αποδέχομαι και μέσα στην 

φαρέτρα της λήθης σε βάζω. 

Φωτοδότης αληθινός 

την κουρτίνα των σύννεφων 

ανοίγεις και με μια ανάσα 

σου μακριά τα σκορπάς ορατός 

για να γίνεσαι κι εγώ μοναδικά

δική σου κάθε νύχτα για σε 

στο φιλί αργοπεθαίνω. 

Αναγγελία ζωής

Μισόγυμνος στις στράτες
του φεγγαριού τριγυρνάς.
Ανάλαφρα και τριμμένα
ρούχα φοράς και θα κρυώσεις.
Άσε με να ρθω εκεί,
το δρόμο δείξε μου τα
καινούργια να σου φέρω
ρούχα στους αέρηδες ζεστός
να πηγαίνεις.
Πλεκτά ρούχα που χρόνια
τα πλέκω κάτω από το αμυδρό
φως του καντηλιού με
βελονιές περίπλοκες.
Ξενύχτησα ώρες πολλές για
να στα φτιάξω.
Με τη συνοδεία της αγαπημένης
σου μουσικής τα έπλεξα.
Δες τα και πρόσεξε πως
αγαπούν τα τραγούδια και
τους στίχους στα κουπλέ
πως απαγγέλουν.

Περίσσια είχα νήματα της
αγάπης και τα χέρια μου
ακούραστα σαν τα χτένια
του αργαλειού αποδείχτηκαν.
Χρόνια πολλά τα κρατάω εδώ
και με λεβάντες τα στριμώχνω
στα μπαούλα.
Άσε με να σε ντύσω με αυτά.
Ένα παιδί μου είπε πως κρυώνεις
και το χρώμα σου έχει χαλάσει.
Ξανθό παιδί με λίγο χνούδι
στο χείλος άραγε φίλος σου
είναι ή ο φύλακας σου;

Μια πρόσκληση στείλε μου
όταν βγει το νιο φεγγάρι, ένα
χάρτη να μη χαθώ φέρε μου.
Επιχείρησα πολλές φορές να
ρθω εκεί μα μπλέχτηκα στα
δαιδαλώδη μονοπάτια.
Μα πού πήγες;
Πόνεσαν τα γόνατα μου, σκάσαν
οι φτέρνες μου κι οι μηροί μου
γέμισαν φλεβίτσες κι άλλο
δεν μπορώ να τριγυρνάω
στα χαμένα.

Το ξανθό παιδί δεν γνωρίζει
τη γλώσσα μου και στις
παρακλήσεις μου ψυχρό μένει.
Κουράστηκα να το παρακαλάω.
Το χαρακτήρα του άδικα
προσπαθώ να διαβάσω χρόνια
τώρα, δύστροπο μοιάζει.
Φοβάμαι το γαλάζιο βλέμμα του.

Στείλε μου έναν άλλο αγγελιοφόρο
που θα με γνωρίζει καλά και φιλικός
θα είναι.
Εγώ στρατιώτης σου θα γίνω,
δεν θα λιποτακτήσω στιγμή
και πολλά θα κρατάω φιλιά
από τα χρόνια που σε είχα μες
στις αντένες μου να εκπέμπεις.  

Ηρώων βήμα

Σπιθοβολούν τα μάτια σου

πράσινες λάμψεις αγάπη
και σε βλέπω.
Νήματα δένω στα άκρα σου
και σφιχτά σε κρατώ μην
μου πέσεις.
Γύρω από το σώμα μου
περιστρέφεσαι σαν τον
ταλαίπωρο μπούμπουρα
στα παιδικά μας παιχνίδια.
Αυτή η περιστροφή με κρατάει
χρόνια ζωντανή και στου χορού
τις δίπλες ακμαία με φέρνει.

Δες με χορεύω με αέρινες
φιγούρες, ψηλά πετώ.
Στη γη δεν πατώ, μετεωρίζομαι.
Ανάλαφρη σαν νιόβγαλτη
πεταλούδα ρίχνομαι στον
στροβιλισμό μαζί σου.
Το μαντήλι μου κρατάς σφιχτά
και το στόμα σου ανοίγει
διάπλατα σε θαυμασμό.
Εσύ κι εγώ σε μια ατέλειωτη
περιστροφή με σώματα
διψασμένα πόθο και αίμα.

Σε πράσινες κοιλάδες
ξανοιγόμαστε, εκεί κι ο χορός.
Δίπλα μας μαργαρίτες, παιώνιες
κι αειθαλή πεύκα.
Ανοιξιάτικα μας δίνει η φύση
κραγιόνια τον καμβά της ζωής μας
με αποχρώσεις πολλές
να στολίσει.
Κλαρινέτο παίζουν οι καλαμιές
και δυο αγνά βατραχάκια μας
χειροκροτούν.

Οργιάζουν οι πέστροφες στο
ποτάμι και σε ρυθμούς τρελούς
αναλίσκονται.
Το ερωτικό τους κάλεσμα
φτάνει ως εδώ και τα πόδια
μας αντρειεύει καθώς το κορμί
κι ο νους ίπταται κι εφορμά.
Σταματημό δεν έχει τούτος
ο χορός.
Οι μέρες του Απρίλη πολλά
μας προορίζουν κατευόδια.
Προς στις χώρες της φωτιάς
να πάμε τις σούβλες της γιορτής
να στήνουμε πλάι στους
απείθαρχους νεκρούς.

Η μετενσάρκωση

Στο άγημα των αγγέλων

οδηγήθηκα για να μάθω
που ζεις και που τις
κεχριμπαρένιες σου χάντρες
ρυθμικά χτυπάς.
Οι πρωτάγγελοι με καλοδέχτηκαν
και μου είπαν πως από τα
τάγματα τους ο Θεός κάποιο βράδυ
σε απέπεμψε κακήν κακώς.
Μακριά μου είπαν από τις
μηλιές του παραδείσου ζεις
και η πυρά της κόλασης πια
δεν σε τσουρουφλίζει.
Ελεύθερος στα γήινα μου
είπαν ότι ζεις μονοπάτια
και με την ανάσα σου
τα διάφανα κάτοπτρα
του έρωτα με μορφές χνωτίζεις.

Άρχων της ηδονής

με βαρύ ένδυμα γίνεσαι
κι οι μαστόροι της πέτρας
κάστρα ψηλά σου χτίζουν.
Πέταξε μου τα αργυρά κλειδιά
κι οι δρόμοι με απόστασαν.
Πεταλούδα με πορτοκαλοκίτρινα
φτερά γίνεσαι κι από τα χωνάκια
των γιασεμιών τρέφεσαι.
Χάρισε μου το ακριβό σου
άρωμα μπροστά στον καθρέφτη
της αρμονίας ξανά να κοιταχτώ.
Τζιτζίκι με φωνή υψίφωνου
γίνεσαι και στα ακαλλιέργητα
αμπέλια ξετυλίγεις μαγικά
τις νότες σου.
Δώσε μου πίσω τα ματωμένα
μου τραγούδια την κάψα
του πόθου να υπερνικήσω.

Τις προσταγές μου υπάκουσε
κοντά μου να σε έχω και σε
κλαράκι μυρτιάς σαρκώσου
τα μαλλιά μου να στολίζεις.
Μέσα στα περιβόλια μιας ανίκητης
άνοιξης να ζω και τις εκλεκτές σου
ώρες να μου παραχωρείς αφειδώλευτα.

Το ιγκλού

Όταν εκχιονίσαμε το

πεζοδρόμιο το φτυάρι
μας σκόνταψε σε ένα
παγωμένο ιγκλού.
Σκύψαμε έκπληκτοι και
κοιτάξαμε εντός του.
Ο σταυρός της μητέρας
που αποβραδίς έχασε
η θυγατέρα βρίσκονταν εκεί.
Έλαμπε σαν αστέρι πρωινό.
Σκεφτήκαμε πως με τη
δική του λάμψη σχηματίστηκε
αυτό το παγωμένο σπίτι.

Το ιγκλού το ανεβάσαμε
στο σαλόνι.
Στα ποτήρια η βυσσινάδα
της γιαγιάς.
Κανείς δεν μίλησε.
Η καμπύλη του ιγκλού έσβηνε

δίπλα στην θερμάστρα.

Το δρύινο πάτωμα κατάπινε
το κρυστάλλινο νερό.

Μούσκεψε το χαλί και η γούνα

της γάτας.
Το σταυρό τον παραδώσαμε
στη μητέρα.
Η θυγατέρα έκλαιγε πίσω
από την τζαμόπορτα.
Ποτέ δεν παραδέχτηκε ότι
τον είχε κλέψει.

Η αποδημία

Στη Νέα Υόρκη ένας

αιμοσταγής έριξε ίσα
στις ακαθαρσίες των
περιστεριών αφού δεν
βρήκε τα ίδια να τα
σκοτώσει.

Αποδήμησαν τα περιστέρια
απ' τις πόλεις του κόσμου
μητέρα και σε άλλη
διάσταση πάνε να ζήσουν.
Τα ορμητήρια τους
έμειναν ορφανά σαν
τα κενοτάφια των ηρώων.
Άδειες οι πλατείες, τα πάρκα
οι αυλές και οι ταράτσες.
Το παιδί με το ποπ κορν
στο χέρι ποιον θα βρει
τώρα να τον ταΐσει;
Κλαίει το παιδί κι η μάνα
φωνή δεν μπορεί να βγάλει
παραμύθι για να του πει
να το καθησυχάσει.

Οι κλάδοι της ελιάς
λυγίζουν το σώμα τους,
πετούν κάτω το καρπό τους
και το μοιρολόι αρχίζουν.
Τελείωσαν οι αποστολές,
τα γέλια, οι κελαηδισμοί
και τα λουλούδια απότιστα
μαράθηκαν και γέρνουν
σαν τα κεφάλια των
κρεμασμένων στρατιωτών.
Μια σιγή εκκωφαντική
απλώθηκε στη γη.
Θέριεψαν τα σύννεφα
κι έφεραν βροχή.
Όχι μια βροχή κανονική
παρά μια βροχή από αίμα.
Σπάνε οι ομπρέλες απ' το
βάρος, τα πόδια γλιστράνε,
πέφτουν τα παιδιά.

Είναι βαρύ πολύ το αίμα
των παιδιών μητέρα και
τα πουλιά εξαφανίστηκαν.
Χιλιάδες που έφυγαν.
Μυριάδες που τραυματίστηκαν.
Εκατοντάδες που αρρώστησαν.
Των μανάδων το μυαλό
έχει σαλέψει από τον πόνο.
Πάνω στα ερείπια
περπατούν λέγοντας
ακατάληπτα λόγια.
Οι στρατηγοί τρίβουν
τα χέρια περιχαρείς
και οι αιμοσταγείς
όπου γης ανενόχλητοι
τραβούν τη σκανδάλη.