Η αποδημία

Στη Νέα Υόρκη ένας

αιμοσταγής έριξε ίσα
στις ακαθαρσίες των
περιστεριών αφού δεν
βρήκε τα ίδια να τα
σκοτώσει.

Αποδήμησαν τα περιστέρια
απ' τις πόλεις του κόσμου
μητέρα και σε άλλη
διάσταση πάνε να ζήσουν.
Τα ορμητήρια τους
έμειναν ορφανά σαν
τα κενοτάφια των ηρώων.
Άδειες οι πλατείες, τα πάρκα
οι αυλές και οι ταράτσες.
Το παιδί με το ποπ κορν
στο χέρι ποιον θα βρει
τώρα να τον ταΐσει;
Κλαίει το παιδί κι η μάνα
φωνή δεν μπορεί να βγάλει
παραμύθι για να του πει
να το καθησυχάσει.

Οι κλάδοι της ελιάς
λυγίζουν το σώμα τους,
πετούν κάτω το καρπό τους
και το μοιρολόι αρχίζουν.
Τελείωσαν οι αποστολές,
τα γέλια, οι κελαηδισμοί
και τα λουλούδια απότιστα
μαράθηκαν και γέρνουν
σαν τα κεφάλια των
κρεμασμένων στρατιωτών.
Μια σιγή εκκωφαντική
απλώθηκε στη γη.
Θέριεψαν τα σύννεφα
κι έφεραν βροχή.
Όχι μια βροχή κανονική
παρά μια βροχή από αίμα.
Σπάνε οι ομπρέλες απ' το
βάρος, τα πόδια γλιστράνε,
πέφτουν τα παιδιά.

Είναι βαρύ πολύ το αίμα
των παιδιών μητέρα και
τα πουλιά εξαφανίστηκαν.
Χιλιάδες που έφυγαν.
Μυριάδες που τραυματίστηκαν.
Εκατοντάδες που αρρώστησαν.
Των μανάδων το μυαλό
έχει σαλέψει από τον πόνο.
Πάνω στα ερείπια
περπατούν λέγοντας
ακατάληπτα λόγια.
Οι στρατηγοί τρίβουν
τα χέρια περιχαρείς
και οι αιμοσταγείς
όπου γης ανενόχλητοι
τραβούν τη σκανδάλη.