Κι ήρθαν εκείνες οι σκληρές
νύχτες που δεν γνώρισαν ξημέρωμα.
Χοντρές φορούσαν πατατούκες
και με μια βελέντζα τραχιά σκεπαζαν
τα άλκιμα σώματα των νεαρών ακολούθων τους
που μέσα στον οίστρο της μέθης
σε ένα μπαρ κατάφορτο θλίψη
αυτοκράτορες γίνονταν σε ένα
βασίλειο ξένο παιγμένο προ πολλού
στά χαρτιά για λίγες μόνο κορώνες.
Γύρω φυσούσε αέρας κι έκανε ένα
φαρμακερό κρύο.
Ο χειμώνας στο μαθητικό καλεντάρι
είχε μακριά άσπρα γένια κι άστατα
μαλλιά.
Όλα γύρω γδυτά και παγωμένα.
Ένα τρέμουλο στο σαγόνι κι ένα
τρίξιμο των δοντιών έμοιαζαν με
τον ήχο που έκαναν εκείνες οι
ξύλινες καστανιέτες που είχες
αγοράσει στο πρώτο μακριά από
την πατρίδα ταξίδι.
Στις πύλες της νύχτας εμφανίζονταν
ο,τι αποτρόπαιο στη ζωή υπάρχει
από καταβολής κόσμου.
Συμμαχούσε το χάος με το έρεβος.
Χέρι χέρι πήγαινε ο γδικιωμός με
το σκοτεινό του έρωτα σαρκίο.
Ξάπλα ξάπλα πάλευαν οι επιφανείς
αφεντάδες με τους ποιητές που
τους στίχους τους αφιέρωναν στη
κρυφή πλευρά της σελήνης.
Κάνεις δεν νικούσε, κανείς δεν
παραδίδονταν όλοι ηττημένοι.
Ξεμαλλιασμένες γυναίκες κλείδωναν
καλά τις πόρτες για να μην ξεμυτίσουν
τα αγόρια τους κι αγαπήσουν
εκείνες τις φτερωτές αμαζόνες που
σου έκλεβαν το νου.
Χτυπούσαν δυνατά τις πόρτες αυτές
αφηνιασμένες μιας και κανένας έως τώρα
δεν τις είχε απαρνηθεί.
Οι νύχτες επέμεναν κρατώντας καμτσίκι
και άνθη ασφόδελου.
Κι όταν επιτέλους μετά από μακρύ
χρονικό διάστημα ήρθε το ξημέρωμα
τίποτα δεν ήταν ίδιο.
Σκουρόχρωμα σύννεφο κάλυπταν τον ουρανό.
Οι εκκλησίες έπαψαν να λειτουργούν.
Ξεχάστηκαν οι ψαλμοί.
Μα πάνω από όλα τα αγόρια ενέδωσαν
στις αμαζόνες και γεννήθηκαν παιδιά
με ένα αστέρι κατάστηθα να υπενθυμίζει
το αμαρτωλό παρελθόν.
Όλα είχαν αλλάξει.
