Σε φέρνω εδώ όπου κι αν είσαι.
Μια κουκίδα κρατώ στο χέρι
και δεν την αφήνω να χαθεί στο άπειρο.
Μπροστά στο πατρικό σου σπίτι
ανεβάζεις τώρα την τέντα ο αέρας
να μπει στο σπίτι με τα γαλάζιο
παντζούρια για να σβήσει την υγρασία
από το πάτωμα και τα έπιπλα.
Όλα μέσα τακτοποιημένα από
χέρι στοργικό.
Στο πιάνο απάνω μια φροσκοκομμένη
ανεμώνη κι ας έχει περάσει ο χειμώνας
και στο κύκλο του καλοκαιριού
έχουμε μπει για τα καλά.
Αναρωτιέμαι αν εκεί που ζεις υπάρχουν
ανεμώνες του θέρους.
Ίσως.
Δεν μου απαντάς.
Χρόνια κυριως αυτή η ερώτηση με παιδεύει.
Φτιάχνω σενάριο, πλάθω ιστορίες
δεν βοηθιέμαι όμως.
Ανασυντασομαι και περιμένω ένα σου
έστω φωνήεν.
Ένας σβηστήρας μαθητικός απειλεί
τη μνήμη μου.
Αυτή η πολιορκία μου κόβει τα γόνατα.
Σπρώχνω την εξώπορτα και μπαίνω
στο σπίτι.
Στον μαυροπίνακα δίπλα στην καλημέρα
γραμμένο ένα γνωστό ρητό.
Κάνω να το διαβάσω τα μάτια μου
δεν υπακούνε.
Κάνω να το συλλαβίσω κι ένας βόμβος
ακούγεται μόνο σαν του τρένου που
απομακρύνεταο πέρα στα χωράφια
με τα σιτηρά.
Μένω απαθής να κοιτώ μια σανίδα
φουσκωμένη και σαρακοφαγωμένη
στο πάτωμα.
Λέω να την σηκώσω για να δω τι κρύβεται
από κάτω.
Δεν το αποτολμώ.
Έχει φουσκώσει η καρδιά μου σάν αυτή
τη σανίδα μα κανένας δεν την βλέπει.
Μην με διαψεύδεις.
Ήρθα απλά να σου πω μια καληνύχτα
Κοιμήσου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου