Απόγευμα βροχερό.
Στον κήπο του μουσείου
ένας άστεγος και ένας μικροπωλητής
με πράσινο τσόχινο καπέλο.
Πιο πέρα η λεωφόρος
μποτιλιαρισμένη κι εξαγνισμένη.
Η βροχή στις τζαμαρίες των κουρείων
σχηματίζει αυλάκια.
Οι πελάτες βιαστικοί ξεχνούν
να πληρώσουν.
Φεύγουν χωρίς ομπρέλα βρίζοντας.
Το πήλινο χέρι του αγάλματος
παρά τη βροχή δεν λέει να λιώσει.
Τους κάνει νόημα να σταματήσουν.
Αυτοί σφυρίζουν ένα γνωστό σκοπό.
Δεν γυρίζουν πίσω.
Μόνο μια γυναίκα με σπασμένη
χτένα στο χέρι προθυμοποιείται
να τους απαλλάξει από τον φόρτο
της ημέρας και από την ισόβια πλήξη.
Εκείνοι δεν πλησιάζουν ούτε μιλούν
μεταξύ τους.
Κάπου μακριά αλυχτάει ένα σκυλί.
Στα περίπτερα βρεγμένες
οι εφημερίδες περιγράφουν
με πηχιαίους τίτλους την επιδρομή
της καταιγίδας.
Κανείς δεν αγοράζει.
Μονο η γυναίκα διαλέγει μια
καινούργια χτένα και την αγοράζει.
Από το στήθος της ξεπετιέται
ένα περιστέρι με διπλό ράμφος.
Οι άντρες τότε μόνο την κοιτούν.
Ο ένας από αυτούς την πλησιάζει
παίρνει το περιστέρι και μπροστά
στα έκπληκτα της μάτια το προσφέρει
θυσία για να κατευγνάσει την ορμή
της μπόρας.
Το όνομα του είναι Χρήστος
και με το ένα του μάτι της κάνει σήμα
να προσέχει τους άντρες με τα
ξυρισμένα κεφάλια.
Γιατί αυτοί απλούστατα ποτέ τους
δεν αγάπησαν τα πήλινα αγάλματα
με τα αρτιμελή σώματα που υπομένουν
καρτερικά χρόνια τριάντα τις ξαφνικές
καταιγίδες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου