Από τα χαρακτηριστικά
του προσώπου σου
πάνω από όλα το κοχύλι
του αυτιού σου αγάπησα
πιο πολύ.
Ζαλιζόμουν στις στροφές του.
Ανέπνεα στην επιφάνεια του.
Ξεκλείδωνα την καρδιά μου
καθώς περνούσα μέσα
από τις σήραγγες του.
Ένας γύρος του θανάτου
να με καλεί σαν μαγνήτης
κοντά του κι εγώ να αφήνομαι
στους διαδρόμους του
ακέραιη χωρίς άλλη σκέψη.
Και τι δεν έβρισκα εκεί.
Όλα πολύτιμα κι όλα αληθινά.
Το ακριβό φιλί μου.
Οι εξομολογήσεις μου κάτω
από το φεγγαρόφωτο.
Τα λόγια της καρδιάς προτού
σπάσει.
Οι αλγόριθμοι της ηδονής
που δονούσαν σαν τάση υψηλή
το σώμα.
Τα πρόσεχα, τα περιποιόμουν,
τα δρόσιζα με αθάνατο
νερό και παραφύλαγα νύχτα
και μέρα ξάγρυπνη κανείς
να μην τα πλησιάσει.
Πολλά μαργαριτάρια
το κοχύλι του αυτιού σου
έθρεψε εντός του και
μου τα χάρισε για να φτιάξω
το πιο βαρύτιμο κολιέ.
Μακρύ κολιέ να το περνάω
διπλό στον λαιμό μου κι
εσύ να με θαυμάζεις και
να με αγαπάς κι εσύ να μου
δίνεσαι και να με προσκυνάς.
Ιερή εικόνα γινόμουν
και πρωινός όρθρος.
Από όταν έφυγες τις
σειρές τα μαργαριτάρια
στην κοσμηματοθήκη τα
έκλεισα κανείς ξανά να μην
τα αγγίξει.
Μάτια λεπίδια του φθόνου
να μην τα μολύνουν κι
αρρωστήσουν.
Ξέχασαν την ζέστη του κορμιού
μου κι αποκαθηλωμένα
περιμένουν μια απειροελάχιστη
κίνηση σου για να εισέλθουν
στο φως κι από τα κύτταρα μου
να λάμψουν σαν πασχαλινές
εκκλησίες.
