Παρασκευή 5 Αυγούστου 2022

Η ζωή της πέτρας

Έχεις δει πέτρα να αγκομαχάει όταν σε χέρια παιδιού

βρεθεί και στο σημάδι παίρνει δεκαοχτούρες και ταπεινά σπουργίτια.

Έχεις δει βράχο ξεμπράτσωτο που σε αλατιού γούβες σκύβει

και κρυστάλλους αλατιού μαζεύει να νοστιμίζει το ψωμί 

του εργάτη και του φτωχού ψαρά την κακαβιά. 

Έχεις δει ακροβούνια να αντέχουν το χιόνι και στα σπλάχνα τους 

τις ρίζες να καλοδέχονται απ' τα έλατα, τις οξιές, τις φλαμουριές

και τα αήττητα πουρνάρια.

Έχεις δει αγκωνάρια δίπλα στους ποταμούς που πλάτη βάζουν

στην μέντα, στους κισσούς, στις καλαμιές και στα θεόρατα πλατάνια.

Και μήπως πρόσεξες τα πέτρινα γιοφύρια που ψυχές 

τα κατοικούν που με λαδάκι και βάλσαμο τις πληγές τους καλύπτουν.


Έχουν ιστορία οι πέτρες, ανοχή  και βαριά κληρονομιά.

Πάνω τους ο γλύπτης με το καλέμι του ζωή τους εμφυσά 

και μορφές άγιες γίνονται  του κόσμου σκαλίζει.

Ρήτορες που για βάθρο τις έχουν τον μεγάλο να πουν λόγο 

σε πλήθη ανακράζοντα μπροστά στην λεπίδα της αλήθειας.

Κι ακόμα αναλογίζομαι τις μαρμάρινες κόρες και τους 

κούρους που στα βάθη της θάλασσας βρίσκονται ναυαγισμένες.

Φωλιές των ψαριών γίνονται και των κοραλλιών υποστήριγμα,

προσμένοντας αιώνες τώρα τα δίχτυα ενός ψαρά ή το έμπειρο

μάτι των σφουγγαράδων στην επιφάνεια να τις φέρει.


Οργίζονται οι πέτρες, πονούν κι άλλοτε πάλι φιλικό 

γίνονται προσκεφάλι την κούραση του αρματολού να πάρουν 

δίπλα στο καριοφίλι, στα σταυρουδάκια της μάνας και 

στα ζεστά φιλιά της αγαπητικιάς.

Καρτερικές οι πέτρες, βότσαλα γίνονται στις απόκρημνες ακτές 

που σκούνες τις πλησιάζουν με ναύτες αγριωπούς με μακριά γένια.

Εκεί ακουμπούν το προσφάι τους και σε κώνους τις στήνουν 

φωτιά να ανάψουν τα κουρασμένα τους χέρια να ζεστάνουν 

και το κρι κρι να ψήσουν που αλάτι στην γλώσσα και στα 

σπλάχνα του έχει αποθηκεύσει.


Είναι αισθαντικές οι πέτρες πάνω τους ο βασιλικός, το γεράνι, 

η αρμπαρόριζα και ο διπλός κατιφές σε καντούνια νησιών 

και σε αγροτόσπιτα.

Κι ακόμα οι λείες από αυτές, επιφάνεια γίνονται να 'ρθει ο ζωγράφος 

με τα εκτυφλωτικά χρώματα και τα πινέλα την ζωή να αποτυπώσει.

Πάνω τους η κυκλαμιά, το καράβι, του νεκρού το πρόσωπο και

τα πυργόσπιτα με τους τρείς ορόφους και τις πολεμίστρες.

Πάνω τους ελεήμον το βλέμμα της γοργόνας, το χτένι της κυράς 

και της Παναγίας το μεγάλο μάτι.


Ζουν αιώνια οι πέτρες.

Σπήλαια και δρακόσπιτα γίνονται και αρχαίες στήλες που ένδοξους 

στίχους ποιητών φιλοξενούν και στρατοκόπων  παραγγέλματα.

Στο χωράφι το υνί τις παραμερίζει αφράτο να γίνει το χώμα 

έτσι που να υποδεχτεί τον σπόρο του δίκοκκου σταριού,

γέννημα να γίνει και τροφή στα μαυρισμένα από την πείνα μάτια

στις παραγκουπόλεις της γης.