Αγαπώ τα ευθυτενή
κυπαρίσσια.
Από την αυλή του πατρικού μου
έβλεπα τρία στη σειρά
και τα θαύμαζα έτσι όπως
υποδέχονταν τον ήλιο
χωρίς να υποκύπτουν
σε κελεύσματα.
Ήταν μέσα στο οικόπεδο
που πωλήθηκε για να
αγοραστεί ένα τυφλό
διαμέρισμα στην πόλη.
Αφού το πήραμε και μας
έδωσαν τα κλειδιά πήγαμε
να το επισκεφθούμε.
Με έκπληξη μεγάλη
διαπιστώσαμε πως ήταν
όλο γεμάτο από μπουγαδοκόφινα.
Ούτε ένα τετραγωνικό
δεν έμενε άδειο για να
το κατοικήσουμε.
Πέρασαν δέκα χρόνια
στη σειρά, άστεγοι εμείς,
πήγαμε πάλι να το δούμε.
Τότε διαπιστώσαμε και πάλι
πως τα μπουγαδοκόφινα
ήταν ακόμα εκεί.
Με την διαφορά ότι τώρα
αυτά ήταν γεμάτα με
καλοσιδερωμένα ασπρόρουχα.
Μοσχοβολούσε το σπίτι
λεβάντα και άγρια ορχιδέα.
Σίγουρα κάποιοι άγγελοι
θα το είχαν προ πολλού
κατοικήσει.
(Νομίζω δεν ήταν άσχετο
πως το διαμέρισμα αυτό
ανήκε στη συνοικία των αγγέλων.)
Φύγαμε άπραγοι και δεν
κοιτάξαμε καθόλου πίσω.
Άλλωστε πώς να τα βάλουμε
με το ακραιφνές;
Χαλάλι είπαμε οι τρεις σειρές
από τις κοντακιανές ελιές
στο οικόπεδο που
πουλήθηκε μετά από μεγάλη χρεία.
Καλημέρα απανταχού.
