Τα παιδιά της Γάζας διψούν
Κανείς δεν τους δίνει νερό.
Τα παιδιά της Γάζας πεινούν
Κανείς δεν τους δίνει τροφή.
Τα παιδιά της Γάζας δέντρα
που φυλλορροούν χρόνους
δεκαοκτώ.
Πέφτουν τα φύλλα τους στη γη
κρύβουν τη χλόη, κρύβουν
τα περάσματα και τα μονοπάτια.
Σώμα αδύναμο αυτά τα δέντρα
με ολόγυμνα κλαριά.
Πουθενά ίσκιος να σταθείς
Πουθενά δρόμος για να υπάρξεις.
Πουθενά χορτάρι να βουλιάζει
το πέλμα σου.
Θρηνούν οι μανάδες κι οι
πατεράδες ακονίζουν μες στον
ύπνο τους τα μαχαίρια της μνήμης.
Προσμένουν την ώρα
που θα φανούν τα νέα φύλλα
παχιούς να αξιωθούνε ίσκιους
και δροσερό αεράκι.
Στενεύει ο χρόνος.
Μέσα σε ένα ολοσκότεινο σύμπαν
τα παιδιά της Γάζας αστέρια
θα γεννούν για να δείξουν
στις επερχόμενες γενιές
το δρόμο προς τη θέωση
του ανθρώπου.
Επ' αφορμή της μάνας που έχασε
τα εννιά παιδιά της
