Ο νεαρός Πέτρος είναι
μουσουργός με ταλέντο
μεγάλο.
Σήμερα είναι επικεφαλής
της μπάντας του δήμου.
Από μικρός είχε μια έφεση
στη μουσική.
Η δασκάλα του τόνιζε στους
κηδεμόνες το χάρισμα του.
Στην ανάγνωση ο μικρός Πέτρος
κυμάτιζε τη φωνή του με χάρη
έτσι ώστε να βγαίνει μελωδική
προς τα έξω σαν κελάηδημα
αηδονιών.
Η τάξη έμενε με ορθάνοιχτο
στόμα όταν διάβαζε ή όταν
έστω μιλούσε.
Το ίδιο και στα μαθηματικά.
Η προπαίδεια στα χείλη του
μεταμορφώνονταν
σε πρελούδιο, σε σονέτο
σε αντάτζιο.
Η μάνα του καμάρωνε
Η γιαγιά του έκανε όλα τα
χατίρια.
Μα πάνω από όλους τον
θαύμαζε η Θάλεια η χήρα
του Αντώνη από τον πέρα
μαχαλά.
Τον χειροκροτούσε με κάθε
ευκαιρία και μαζί με το
χειροκρότημα σείονταν το
κορμί της, τα βραχιόλια της
και τα περιδέραια.
Φθονούσαν γύρω και μουρμούριζαν.
Άπληστα κρυφοκοίταζαν
από την ανοιχτή κλειδαρότρυπα
του εκκωφαντικού μη.
Ο Πέτρος αγαπούσε την Θάλεια
κι όπως της ομολογούσε
ήταν αυτή που τον απογείωνε
κι έπαιζε τόσο καλά.
Η Θάλεια τύγχανε άτεκνη.
Στην αρχή τον έβλεπε σαν
παιδί της.
Στη συνέχεια οι καρδιές
τους αποστάτησαν.
Πρώτη του μικρού Πέτρου
κι ύστερα της όμορφης Θάλειας.
Ο Πέτρος θαυματουργούσε
κι η μουσική του σκέπαζε
το σούσουρο και την
κακεντρέχεια της μικρής
πολίχνης.
Μουσουργός μέγιστος ο Πέτρος
μα σήμερα παράλυσαν τα χέρια
του, σκίασε η ζωή του.
Μετά την εξόδιο ακολουθία
η μπάντα συνόδεψε τη χήρα
στο κοιμητήριο.
Ο Πέτρος μετέωρος
παρακολουθούσε, δεν έπαιζε.
Είχε χάσει τη μούσα του, τον
παλμό και τους ήλιους του.
Στα τρία χρόνια έπαιξε ξανά.
Η μουσική του όμως πλέον
χρωματίστηκε από νότες
μαβιές κι αυστηρές.
