Απόψε είχε φεγγάρι
και ξαμοληθήκαμε
στους δρόμους.
Η πόλη γύρω μύριζε
σπασμένο ρόδι, κανέλα
και κιτρολέμονο.
Ούρλιαζαν τα σκυλιά
και οι νυχτοπεταλούδες
έκοβαν κυκλικές βόλτες
γύρω τους.
Αγριεύονταν τα σκυλιά
και τις κυνηγούσαν.
Αυτές σαν τιμωρημένα
παιδιά έτρεχαν
κι επικάθονταν στις φούστες
μας και τις τραβούσαν.
Εμείς αποπλανημένοι
από το σεληνόφως δεν
τις προσέχαμε.
Πηγαίναμε αντίθετα
στη φορά τους,
ξεχειλώνονταν οι φούστες
μας κι ανέμιζαν
σαν τριγωνικά πανιά
τυραγνισμένα από την
όστρια.
Στη θέα τους το φεγγάρι
μαγεύονταν και έστελνε
χρυσές μπαλίτσες σε αυτές
για να παίξουν και
να μας αφήσουν ήσυχους.
Τότε γίνονταν το θαύμα.
Οι νυχτοπεταλούδες
άφηναν τις φούστες μας,
σχημάτιζαν ομάδες
κι άρχιζαν να κλωτσούν
τα μικρά φεγγάρια της γης.
Μαγεμένοι εμείς τότε
μπαίναμε στο παιχνίδι τους.
Το φεγγάρι ξετρελαμένο
άρχισε να στέλνει
βροχή τα δώρα του.
Γέμισαν οι αγκαλιές μας
με μικρά φεγγάρια.
Καταργήθηκαν οι αποστάσεις
κι ο ουράνιος θόλος
έγινε σκέπη μας.
Μπάζαμε το φεγγάρι
στα σπίτια μας και το
κερνούσαμε γλυκό
κιτρολέμονο και λικέρ
ροδιού.
Μεθούσε το φεγγάρι
κι εκεί πάνω στη ζάλη του
έγερνε στο καπάκι του πιάνου
κι αποκοιμιούνταν.
Το πρωί βρίσκαμε
στην επιφάνεια του πιάνου
πεντάγραμμα με τις
μελωδίες του φεγγαριού.
Τις καταχωνιάζαμε
κάτω από τη μασχάλη.
Αύριο τα παιδιά μας
θα παρέλαζαν με αυτές
τις μελωδίες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου