Είχες δυο μάτια κάρβουνα
μες στη μελαγχολία
κι είπα κοντά σου να σταθώ
στερνή μου αμαρτία
Μάζεψα τα κομμάτια σου
έδεσα τις πληγές σου
αγκάλιασα το σώμα σου
ήπια απ' τις πηγές σου
Ήρθες και δεν σε γνώρισα
ντυμένος στην πορφύρα
μα εσύ δεν ήσουν βασιλιάς
σου έδωσα σου πήρα
Από τις νεφέλες πρόβαλλες
μ' άτακτα τα μαλλιά σου
σε φίλεψα ένα φιλί
σου φώναξα φυλάξου
Είναι ο έρωτας καρφί
πληγώνει φαρμακώνει
σφυρίζει σαν τον άνεμο
θαύματα καταστρώνει
Ήρθες και δεν σε γνώρισα
ντυμένος στην πορφύρα
μα εσύ δεν ήσουν βασιλιάς
σου έδωσα σου πήρα.
