Εκκίνηση
Υπεκφεύγεις.
Δεν ήρθες ποτέ δεν ερχόσουν.
Πάντα μια δικαιολογία έβρισκες
για να απομακρύνεσαι κι άλλο.
Πότε έλεγες ότι σου τρύπησαν
τα σανδάλια,
πότε ότι έχασες το λεωφορείο,
πότε πως ξέμεινες από λεφτά
κι άλλοτε πάλι πώς τα ρούχα σου
φθάρθηκαν κι ατημέλητο δεν
θα ήθελες επουδενί να σε δω.
Μα εγώ θα σε δεχόμουν όπως είσαι.
Ξυπολητο, αργοπορημένο, φτωχό και
με ρούχα τριμμένα.
Στα γόνατα μου να ακουμπήσεις
κι εγώ να χαμογελώ σαν παιδί που
του χάρισαν μια καινούργια σφεντόνα
ή ένα σπάνιο κοχύλι από τις θάλασσες
των Αντιλών
Τι να τα κάνω εγώ τώρα τα δώρα
που μου είχες φέρει από παλιά;
Τα δακτυλίδια, τις πορπες, τις καδένες
και τα βραχιόλια που σε θυμίζουν.
Θα τα πουλήσω όλα για να βιοποριστώ.
Θα πάψω να εργάζομαι
και θα προσαρμόσω αποκλειστικά
τη ζωή μου στην αβάσταχτη κενότητα
του έρωτα μας.
