Πως βρέθηκε στα ουράνια
μονοπάτια ούτε που το κατάλαβε.
Κάποιοι είπαν πως με ποδήλατο
ανέβηκε μια μια τις αχτίδες
του φεγγαριού πατώντας
ορθοπεταλιά.
Κάποιοι άλλοι πάλι είπαν πως ένα
αστέρι τον φορτώθηκε στη πλάτη του
και τον έφερε ως εκεί πάνω.
Λυτρωμένος τώρα γυρίζει στις άγνωρες
στράτες και από όλα τα γήινα αποχωρεί.
Μονάχα ένα κλαδάκι δυόσμου
τον πηγαίνει πίσω στη ζωή
και στην αλήτικη παρέα.
Στα χέρια το κρατάει με λατρεία
όπως μια μικρομάνα κρατά το βρέφος
της ακριβώς μετά τον τοκετό.
Με δάκρυα το συντηρεί ζωντανό.
Που και που μασάει κανένα φυλλαράκι
γεμίζοντας την ανάσα του με
τη δροσιά των δρυμών
εκεί που μόλις χτες έτρεχε.
Ωραιότερος γίνεται.
Τον βλέπουν οι άγγελοι και σιωπούν
ένοχα.
Νέος ακόμα με το σφρίγος της χαράς
στο κατατμημένο του σώμα.
Συγκολλητική δεν βρίσκει ουσία
να ενωθεί και πάλι.
Κυρίως την καρδιά του επιθυμεί
σφόδρα να ξαναφέρει στο στέρνο.
Ακούει τους χτύπους της από μακριά
και τρελαίνεται.
Είναι σαν να ακούει ταμπούρλο σε μια
υπό διάλυση παρέλαση.
Σπιτικό στήνει στα σύννεφα.
Ρίχνει το δυόσμο σε μια γούρνα
από νερό.
Ξαναζωντανεύει το φυτό.
Καλεί πάλι την καρδιά που τον πρόδωσε
κοντά του όπως ένα αφεντικό
προστάζει τον γερασμένο του σκύλο
να έρθει σιμά.
Μετά από πολλές προσπάθειες έρχεται.
Κοιμάται αμέριμνος τότε.
Ζει μια δεύτερη ζωή με διάχυτη γύρω
του την ευωδιά του δυόσμου και με
καρδιά λεβέντικη να σέρνει τις δίπλες
του χορού στο πανηγύρι του δεκαπενταύγουστου
πλάι στις ξεμυαλισμένες κοπελιές
με τα αλλόκοτα χείλη.
