Τρίτη 28 Μαΐου 2013

λαθραία ανάγνωση της ιστορίας



Διόρθωσες επιμελώς του λουλουδιού το σχήμα 
Μη γνωρίζοντας πως η φύση θα σε εκδικηθεί!
Κι ύστερα στράφηκες να ανασκευάσεις 
Τη πρώτη είδηση της μέρας, λάλημα πετεινού πριν τη προδοσία!

Tσαλακωμένη εφημερίδα σε επισφαλή χέρια
Τοίχοι χωρίς συνθήματα και γκράφιτι
Λερναία ύδρα εισχωρεί στο ανοιχτό συρίγγιο
Του ανυπόστατου διαμελίζοντας το περιώνυμο λήμμα
Της αμαρτωλής αλφαβήτα
Εγκιβωτισμένη η στιγμή λάμνει μέσα σε τρέμοντα ρυάκια
Περπατάει στον κάμπο με τους ηλίανθους
Με χιμαιρική διάθεση παρασημοφορεί τους κυνηγούς της Άνοιξης
Θραύσματα ηφαιστειακής λάβας αναπηδούν από το πρίσμα των ακτίνων
Πολιορκώντας συστημικά την ζοφερή επικράτεια των ασπασμών
Βήματα μακάρια διατέμνουν ακριβοδίκαια το διάκενο των λέξεων
Αναγγέλλοντας τον ερχομό των τυραννοκτόνων
Ακροβατείς στις συνάψεις παρελθόντων γεγονότων
Σχεδόν αιμόφυρτος, πάνω στη λαιμητόμο της τρέλας σκορπιέσαι
Σαν τον τσιγγάνο που μειδιά στο σκίτσο του θανάτου και χάνεται
Σκορπιέσαι αφειδώλευτα ανυπεράσπιστος στα αναχώματα της τελικής μάχης
Κι ακομπανιάρεις την ακολουθία της μοναξιάς με σείστρα ξύλινα
Στερνός ήχος της καμπάνας πριν αποστατήσει το φως της μέρας μέσα σου

Διόρθωσες επιμελώς του λουλουδιού το σχήμα 
Μη γνωρίζοντας πως η φύση θα σε εκδικηθεί!
Κι ύστερα στράφηκες να ανασκευάσεις 
Τη πρώτη είδηση της μέρας, λάλημα πετεινού πριν τη προδοσία! 

Τσαλακωμένη εφημερίδα σε επισφαλή χέρια
Κυκλώπεια μάτια χωρίς συγκινησιακούς αδένες
Σε εκπορθούν σαν μικρή ακίδα από σάπιο σκαρί
Λαθραία ανάγνωση επιδερμική της ιστορίας
Υπό το άγρυπνο βλέμμα φαλλικών στηλών
Κλαυσίγελος ασυμμετρίας διακατέχει
Τους μικρόκοσμους που αφόρισες δια παντός στη λοιδορία
Γνώρισες την ταχύτητα των ανέμων που σε ταλάνιζαν
Μέσα από τα κρυφά περάσματα των σπασμένων αυλών
Διχοτόμησες με φαλτσέτα κόκκινα ακμαία γαρύφαλλα
Δίνοντας πάλι υπόσταση στα αρρενωπά προφίλ των ηρώων
Κλάσμα δευτερολέπτου σε πήρε να ανέβεις στο βάραθρο
Κι από εκεί να αντικρίσεις βυθούς αρρωστημένης μελάνης
Και εκτάσεις αποσαθρωμένες από τον λίβα της σκέψης
Μετεωρίστηκες στις βουβές σελίδες της παραμυθίας
Χωρίς να τροφοδοτήσεις τη μηχανή των αισθήσεων
Με διάλυμα οξύ παρμένο από τους δρόμους της κίτρινης λήθης
Γοερός κλαυθμός νηπίου πριν καταληφθούν τα μπεζεστένια από άφυλλα στίφη!

Διόρθωσες επιμελώς του λουλουδιού το σχήμα 
Μη γνωρίζοντας πως η φύση θα σε εκδικηθεί!
Κι ύστερα στράφηκες να ανασκευάσεις 
Τη πρώτη είδηση της μέρας, λάλημα πετεινού πριν τη προδοσία! 



Δευτέρα 20 Μαΐου 2013

23 + 1 λόγοι για να αγαπάς τη ποίηση



Οι λόγοι των ποιητών μοιάζουν
Με τις επιχρυσωμένες καρφίτσες
Που φορούσαμε στο πέτο
Σαν είμασταν παιδιά!
         
            *
Οι λόγοι των ποιητών
Είναι η επιπλέον μέρα
Που δίνεται χαριστικά
Στον μελλοθάνατο!

            *
Οι λόγοι των ποιητών
Είναι τα εκατόφυλλα τριαντάφυλλα
Που πριν μαραθούν και πέσουν
Γίνονται γλυκό του κουταλιού
Και κλείνονται σε επισμαλτωμένα βάζα!

             *
Οι λόγοι των ποιητών
Είναι ο πρώιμος καρπός της φράουλας
Που μαζεύει ο ποιητής
Και μεμιάς τον καταπίνει κλεφτά
Για να διασκεδάσει τη πείνα του!

                 *
Οι λόγοι των ποιητών
Είναι το βιβλίο που κρατάει
Ο μονόχειρας
Με το αριστερό του πάντα χέρι
Που έχει στη μάχη απολέσει!

                *
Οι λόγοι των ποιητών
Είναι το κλειστό όστρακο
Που κρατάει σφιχτά στη σάρκα του
Το μαργαριτάρι
Ώστε κανένας τυμβωρύχος να μην το καρπωθεί!

                 *
Οι λόγοι των ποιητών
Είναι η προτέρα σκέψη
Που είναι πιο ανθεκτική
Από την γραφτή της αποτύπωση!

                *
Οι λόγοι των ποιητών
Είναι οι σκοτεινές ίνες
Που έχει το ουράνιο τόξο
Όταν το παρατηρήσουμε με τηλεσκόπιο!

                *
Οι λόγοι των ποιητών
Είναι η σφαιρικότητα που αποκτούν τα βουνά
Όταν τα αντικρίζεις από μακριά!

                *
Οι λόγοι των ποιητών
Είναι το μαντήλι
Με το περίγραμμα από τα χείλια της αγαπημένης
Που βρέθηκε στο αμπέχονο του σκοτωμένου στρατιώτη!

                *
Οι λόγοι των ποιητών
Είναι οι συχνοί εφιάλτες
Που βλέπουν οι νεκροί
Ότι ξαναγεννιούνται από μήτρα χοϊκή !

                 *
Οι λόγοι των ποιητών
Είναι το αυθαίρετο νούμερο
Που χαράζει ο θάνατος
Στον πίνακα της νεότητας!

                *
Οι λόγοι των ποιητών
Είναι το λευκό κιβούρι στο φερετροποιείο
Που τρομάζεις να αγγίξεις!

                *
Οι λόγοι των ποιητών
Είναι το σεβαστό μπαστούνι του γέροντα
Που το πελέκησε το τυφλό πρωταγγόνι του!

               *
Οι λόγοι των ποιητών
Είναι ο πικρός καφές
Που πίνεις σε μπαλκόνι αιγαιοπελαγίτικο
Πριν παραδοθείς στη σαγήνη του μεσημεριού!

                *
Οι λόγοι των ποιητών
Είναι το κομμένο φτερό της νεκρής πεταλούδας
Που ανέβασε η τροχαλία μαζί με το βαρύ φορτίο!

                 *
Οι λόγοι των ποιητών
Είναι ο μονόλογος του αχινού
Όταν προσκολλάται ερωτικά
Στη σχισμή του βράχου με τα κοράλλια!

                *
Οι λόγοι των ποιητών
Είναι το ασπροσέντονο
Που το έπλυνε ένας ναύτης με θαλασσόχορτο!

               *
Οι λόγοι των ποιητών
Είναι το καλοσιδερωμένο πουκάμισο του νεκρού
Που αφού το μύρωσαν με λεβάντα
Το έκλεισαν σε σεντούκι προγονικό!

                 *
Οι λόγοι των ποιητών
Είναι το πλουμίδι στα φτερά του παγονιού
Που δεν ασχήμισε με το γήρας!

                 *
Οι λόγοι των ποιητών
Είναι το κλειδί που απώλεσες
Και το ξαναβρήκες
Στη σκοροφαγωμένη τσέπη του παλιού παλτού σου!

                 *
Οι λόγοι των ποιητών
Είναι η μαρμάρινη πλάκα
Που άθελα του έσπασε ο γλύπτης
Πριν σκαλίσει τη λυσίκομη γοργόνα!

                  *
Οι λόγοι των ποιητών
Είναι το περίσσιο αυγοτάραχο
Που συνέλεξε ένας ψαράς
Και απλόχερα το πρόσφερε στους γλάρους!

                  *
Οι λόγοι των ποιητών
Είναι το ακάνθινο στεφάνι της λήθης
Που το στιλβώνει
Η χρυσή γύρη του ηλίανθου μεσονύχτια!



                     

Παρασκευή 17 Μαΐου 2013

μια μπαλαρίνα στη κόψη του κύματος



Συνεχίζεις να με ταξιδεύεις 
Χωρίς να υπάρχεις! 

Δεν ήταν η πληγή του ήλιου
Που μας εξοστράκισε από το κόσμο
Ούτε το έγκαυμα της σελήνης
Που μας έκανε να τρέχουμε ανυπόδητοι
Στο λιβάδι με τους ασφόδελους
Παρά μονάχα τα τρία φυλλαράκια ουρανό
Που ακούσια έπεσαν στο μέτωπο της λάμιας
Μια νύχτα του Αυγούστου λαβώνοντας το παιδί του γρέγου
Ανασηκώναμε πέτρες λουσμένες στην άρμη
Σκαλίζαμε στην άμμο ακατανόητους στίχους
Γυρνάγαμε τη πλάτη στη σκοτεινή περιβολή της μπαλαρίνας
Μια μπαλαρίνα στη κόψη του κύματος
Να διαφεντεύει τον ρυθμικό ανασασμό του πελάγους
Με κνήμες λεπτές σαν σπιρτόξυλα
Να ζεματάει τα προσωπεία των υγρών φάρων που χάθηκαν στο βυθό
Μια μπαλαρίνα της πυρής δύσης
Να ανάβει φωτιές με τα μάτια της στα παρακείμενα όστρακα
Μαργαριτάρι λευκό το στήθος της γλύκαινε με ψεύδη την αγουρίδα του πόθου!

Συνεχίζεις να με ταξιδεύεις 
Χωρίς να υπάρχεις! 

Κι ύστερα περίμενες τον επίλεκτο σαλπιγκτή να ρθει
Να αποτινάξει απ την ψυχή σου τον μαυριδερό ιστό
Που βαθμιαία ανέκοπτε τις χρυσές σαϊτιές του έρωτα να ταξιδέψουν σε σένα
Τον καρτερούσες βουβός κωπηλάτης σε θολό ποτάμι
Να αποσπάσει το λευκό κιβούρι απ της νεότητας τον κρίνο
Μη τυχόν και μαραθεί προτού καν ανθίσει το κλωνάρι της υγείας
Περίμενες τον σαλπιγκτή να ρθει
Να διαλύσει την αρχαία σκουριά απ το πηδάλιο της μνήμης
Έτσι που να σου απομείνει στο τέλος μόνο
Η προσδοκία της μουσικής κι ένα τεμαχισμένο κουπί
Για να ακουμπάς το σπασμένο σου πλευρό τις νύχτες
Γιατί ξέρεις το έμαθες καλά μελετώντας τις γραμμές της παλάμης
Πως οι σαλπιγκτές εκτός από παιάνες γνωρίζουν καλά
Της ταπεινής μέλισσας το αργό μοιρολόι
Κι εσύ από παιδί αγαπούσες τα εξάγωνα κελιά της κερήθρας με πάθος
Εμπιστευόσουν το σώμα σου στη μέθη της γύρης
Κάθε που έρχονταν της Άνοιξης το πλοιάριο στη γη σου
Λείαινες το λόγο σου στο ένδοξο αλφαβητάρι της σύντηξης
Γράφοντας επιγράμματα στη λευκή σου φτερούγα!

Συνεχίζεις να με ταξιδεύεις 
Χωρίς να υπάρχεις!

Ο σαλπιγκτής δεν ήρθε στην ώρα του
Κι έμεινες να κρεμάς στο αγκίστρι του πελάγους
Το "Ποτέ" της πεταλούδας
Κομίζοντας άρρητα ερωτηματικά στον υγρό τάφο της μπαλαρίνας!


Σάββατο 11 Μαΐου 2013

εμβόλιμα


Στης Αστράκας το περιλαίμιο
Πέρασες τη κοφτερή
Ματόχαντρα του ωκεανού!

            * * *
Όταν η νύκτα είναι κρύα
Χουχουλιάζω τα χέρια μου
Με την αναπνοή των άστρων!

               * * *
Θρόισμα απαλό
Στην επιφάνεια της λίμνης
Το κουδουνάκι των βράχων σίγησε!

              * * *
Χλόμιασε το περιστέρι
Όταν αντίκρισε
Το σκελετωμένο παιδί!

             * * *
Στην εκπνοή της μέρας
Ασπαστήκαμε
Ένα γυμνό τάγμα αγγέλων!

             * * *
Κηλίδες αίματος
Στη πρωινή κουρτίνα
Δεν αντιλήφθηκα πως αναστήθηκες!

             * * *
Έβρασε ο χυλός
Αλλά το κουτάλι το έκλεψαν
Δυο πεινασμένα σπουργίτια

             * * *
Κορφολογάς το κλήμα
Με μουσκεμένα χέρια
Μη τυχόν και το πληγώσεις!

              * * *
Όταν σκύβεις στη κρήνη
Αποκόβεσαι
Από την χαίτη του αλόγου!

             * * *
Υφάλμυρο νερό
Και στα χέρια σου
Δυο μαραμένα νούφαρα!

             * * *
Αφουγκράστηκες τους ύμνους των σπίνων
Και ξάφνου έσπασαν
Οι κλειδαριές της φυλακής!

             * * *
Είμαστε όλοι γυρολόγοι
Όταν η σελήνη παίρνει το μπάνιο της
Στου γαλαξία τη λίμνη!

            * * *
Έσπασε το πετράδι του μαλαχίτη
Όταν ερωτικά το άγγιξε
Της κάλας το κοχύλι!

            * * *
Το άρμα του ήλιου έφυγε
Όταν εσύ ασπαζόσουν
Το στήθος της λησμονημένης!

             * * *
Γκριζάρισαν τα μάτια σου
Όταν βάφτηκε ασημένια
Η χορδή του φλάουτου!

            * * *
Πάνω στο χαμόγελο σου
Φτιάχνει τα φίλτρα της
Η μικρή μάγισσα!

             * * *
Συνέθεσες το μικρό πρελούδιο των άστρων
Φορώντας ανάλαφρα
Το σκισμένο χιτώνα του ασκητή!

             * * *
Στη παραμεθόριο του ξεχασμένου κήπου
Τοποθέτησες
Τη μαρμάρινη προτομή της πεταλούδας!

             * * *
Έσβησε το πυροφάνι
Όταν αλίευσες
Τον πεντάκλωνο αστερία!

              * * *
Σου ταιριάζουν τα πικραμύγδαλα
Καθώς σπάνε
Στο πάτημα του ζαρκαδιού!

     

Δευτέρα 6 Μαΐου 2013

κυανόχρους ανεμόσκαλα


Φωτεινή πυραμίδα γίνομαι και μνηστεύομαι τον ορίζοντα
Σε πλάτια ξεχύνομαι απροσμέτρητα
Σαν κάλυκας που τρελά αναπηδά
Στην ασφαλτόστρωτη αλάνα με τους σκουριασμένους ωροδείκτες
Μεταβάλλομαι σε χρυσή απλίκα στου κάστρου τον εξώστη
Οι φρουροί με γνωρίζουν και με κερνούν παγωμένο τσάι
Σε τάσι ροδακινί με ξεφτισμένο το θυρεό!

Γονυπετώ σαν φτάνω στου ασημένιου σήμαντρου την ευλογημένη συμμετρία
Τον άνεμο καλώ να με μεταφέρει ολόλαμπρο
Σε κυανόχρου ανεμόσκαλα
Στο γαλήνιο ύψος ακροπατώ σμίγοντας με το κρύο έρεβος
Χάνω το σχήμα μου και λίγο λίγο διυλίζομαι σε μικροσκοπικούς διάττοντες
Ακροβάτης μετεωρίζομαι στο κενό
Σχεδόν πετώ πλαταγίζοντας στα χείλη μου λίθινους αγγέλους!

Με χέρι τρεμάμενο χαρτογραφώ τον εξώκοσμο
Φωνάζω κι ας έχουν τα πλάτη σιωπήσει
Σπάω το φράγμα της ψυχής μου και ολόγυμνος δίνομαι στο στερέωμα
Στο προθάλαμο μπαίνω της κόλασης
Σφετεριστής της παραδείσιας περιβολής μου
Ψάχνω τα ίχνη σου
Κρουστά λευκά φτερά αναρροφούν πύρινη λάβα
Γεύομαι στάχτη και σάρκα καμμένη ψηλαφίζω
Πριν καλά καλά εισέλθω στο πηγάδι των στεναγμών
Έρωτας κλεπταποδόχος γίνομαι
Και χωρίς καθόλου οβολούς κάνω ταμείο με τους κολασμένους!



Παρασκευή 3 Μαΐου 2013

Hμερίδα στο φως



Εμποτίζω το σώμα μου με τη πράσινη μελάνη του υγρού δάσους
Σκαρίφημα καταστρώνω μυθικό σκαλίζοντας νεροσυρμές στην ηλιακή άλω
Δωροδοκώ δυο πεταλούδες διάφανες να μου χαρίσουν αθανασία
Πέντε κεράσια φως τους δίνω μήπως και διπλώσει η φτερούγα μου!

Ντύθηκα τις λειχήνες του δάσους και σε στόμιο φαραγγιού μόνος βαδίζω
Συριγμοί πεύκων βελανιδιάς κρυφοί στεναγμοί διακόπτουν την επέλαση μου
Επέλαση εσωτερική του βλέμματος στο υποκύανο χάρτη του ποταμού
Μια πέστροφα σφραγίζει τον ουρανίσκο μου με το ασημένιο δόρυ του κορμιού της!

Εμποτίζω το σώμα μου με τη πράσινη μελάνη του υγρού δάσους
Σκαρίφημα καταστρώνω μυθικό σκαλίζοντας νεροσυρμές στην ηλιακή άλω
Δωροδοκώ δυο πεταλούδες διάφανες να μου χαρίσουν αθανασία
Πέντε κεράσια φως τους δίνω μήπως και διπλώσει η φτερούγα μου!

Βγαίνω σε ξέφωτο απάτητο και τις οπλές των ελαφιών ακολουθώ φωλιά να βρω
Να απορροφηθώ θέλω σαν δροσοσταλίδα στην συρμάτινη χορδή του λεβάντε
Πράσινο γινάτι στην καρδιά μου φυτρώνει γινάτι αμαρτύρητο του έρωτα
Ενός έρωτα που ανέστιοι δραγουμάνοι περισυνέλεξαν απ΄του φοίνικα το κορμό!

Εμποτίζω το σώμα μου με τη πράσινη μελάνη του υγρού δάσους
Σκαρίφημα καταστρώνω μυθικό σκαλίζοντας νεροσυρμές στην ηλιακή άλω
Δωροδοκώ δυο πεταλούδες διάφανες να μου χαρίσουν αθανασία
Πέντε κεράσια φως τους δίνω μήπως και διπλώσει η φτερούγα μου!

Εκλιπαρώ το κεντίδι της λήθης να υφανθεί και της μάνας το αίμα λεπτουργώ σε στημόνι
Καμβά να φτιάξω αχειροποίητο με τα ακροδάχτυλα της αστραπής
Σεπτό καμβά σαν το ράσο του μοναχού στο υπέρθυρο του κελιού του απλωμένο
Αγρυπνώ στο φως και σαν τον αστεροειδή της γέννεσης αναφλέγω παρθένες πολιτείες!

Εμποτίζω το σώμα μου με τη πράσινη μελάνη του υγρού δάσους
Σκαρίφημα καταστρώνω μυθικό σκαλίζοντας νεροσυρμές στην ηλιακή άλω
Δωροδοκώ δυο πεταλούδες διάφανες να μου χαρίσουν αθανασία
Πέντε κεράσια φως τους δίνω μήπως και διπλώσει η φτερούγα μου!

Οργώνω τα μεστά στήθια της αργίλου ερύθημα φλόγας μεταγγίζοντας στους αμνούς
Στα φωτοστέφανα των σύννεφων προσκρούω ζωσμένος το χαράκι της πίστης
Χαράκι βαθύ έμβλημα θείο τυπωμένο στο πέτρινο ησυχαστήριο του όρους Σινά
Ερημίτης περιπλανώμαι διαφυλάττοντας στους κόκκους της άμμου τη θεμέλια ρίζα!

Εμποτίζω το σώμα μου με τη πράσινη μελάνη του υγρού δάσους
Σκαρίφημα καταστρώνω μυθικό σκαλίζοντας νεροσυρμές στην ηλιακή άλω
Δωροδοκώ δυο πεταλούδες διάφανες να μου χαρίσουν αθανασία
Πέντε κεράσια φως τους δίνω μήπως και διπλώσει η φτερούγα μου!

Παραβιάζω τις πύλες των κοιλάδων και ελευθερωτής μπαίνω στους απένθητους λειμώνες
Ψωμί να φέρω και νερό από δάκρυ στη καλύβα του κολίγου και του ονειρευτή
Να έχουν δρόμο να διαβαίνουν και τα ιερά οστά καλά φυλαγμένα στη τσέπη τους να κρατούν
Πράσινη ιστορώ τη μοίρα μου στους ενδεείς και με τη πίκρα του κισσού σμίγω σε κλίνη χθόνια!