Πέμπτη 9 Φεβρουαρίου 2023

Χειμωνιάτικη μαγεία

Άφησε το παράθυρο ανοιχτό να μπει
η σελήνη με τα μακριά της δάκτυλα
να σε χαϊδέψει και σε ονείρατα να σε
πάει φωτεινά μέσα από του Βίνσεντ Βαν Γκογκ
τους άφταστους ηλίανθους.
Στο πιάνο του σαλονιού τα πλήκτρα
απαλά να αγγίξει με μουσικές να ντύσει
τα όνειρα σου έτσι που της καρδιάς σου
το ασταμάτητο ρολόι νέους ρυθμούς
να παίξει ο κόσμος ορθόστηθος να ομορφαίνει.

Είναι καλή η σελήνη κι αν φυσά κι αν
χιονίζει οι ασημιές αχτίδες της σώμα
θα γίνουν θερμαντικό, εσύ να μην κρυώνεις.
Με χέρια και πόδια ζεστά να βυθίζεσαι
στου ύπνου τα δαντελωτά σεντόνια
παρέα με τις μούσες κι άσπιλα να γράφεις
ποιήματα να μην πεινάσει η πλάση θαύματα
και ξαφνικά σωριαστεί ανήμπορη στο βάραθρο
της θλίψης.

Αυτή με το χαμηλό της φως τα σκοτάδια
της λήθης θα παίρνει μακριά και στου έρωτα
θα σε πηγαίνει τους οπωρώνες.
Δες στα χέρια μου τα δώρα της κρατώ από
τα περασμένα μου ταξίδια.
Εδώ τα θέλγητρα κι ο κρυφός έρωτας.
Εδώ τα μεγάλα όνειρα κι οι χυμώδεις
οπώρες.
Εδώ τα σκωπτικά ποιήματα και η μουσική
της μπαλάντας.
Στην αγκαλιά σου τα αφήνω έτσι που να
αποχαιρετάς της μοναξιάς το στοιχειωμένο
σπίτι το στεριωμένο με μπετόν πλάι στους
γκρεμνούς.

Άσε την σελήνη να σε πλησιάσει και μέθυσε
μαζί της μέχρι το ξημέρωμα.
Κρατήρες έχει ανοιχτούς εκεί να σαρκωθούν
όλες σου οι επιθυμίες, στη χόβολη της ρίξε
τα κάστανα της απουσίας κοντά μου να
'ρθεις και να πλαγιάσεις ωραίος σαν άγαλμα
κοιμητηρίου.
Τα σκοτάδια ξέρει να διαχειρίζεται και ασημιά
να ανοίγει μονοπάτια που οδηγούν πίσω από
τον ναό με τα ιερά εξαπτέρυγα και ραντεβού
εκεί να σου δίνει.

Απόψε εσένα διάλεξε επιστήθιο να σε κάνει
φίλο μην την προδώσεις κι άφησε έστω μια
χαραμάδα ανοιχτή.
Στο πιάνο έβαλα τα δικά σου χειρόγραφα
και την ενάτη του Μπετόβεν, έλα μαζί
να ακούσουμε τη μουσική κι άφησε δια παντός
τις κρύες κοίτες και την τάφρο που σε σκεπάζει.
Τις παρτιτούρες έλα να αντιγράψεις πάνω στης
ωλένης τα μούσκλια. 

Την ανάσταση σου λαχταρώ καίγοντας των
λειμώνων τα ασπροκέντητα σάβανα, εμβρυακές
να σου χαρίζω ώρες, στις λίμνες μου να
κολυμπάς κι εγώ να σε γεννάω με κλαυθμούς
μέσα από του έρωτα την σάρκινη μήτρα και
σαν από μαγεία το σώμα μου ξανά να κατοικείς.
Σταυρώνουν τα ρόδα απόψε οι καλφάδες.