Σαν το λαγωνικό μ' ακολούθησες.
Γοργά βήματα, πλακόστρωτα
που έτρεμαν στο διάβα σου.
Ο αέρας μύριζε σαπούνι καραβάκι
και σανταλόξυλο.
Κάποιο πλυσταριό θα υπήρχε εκεί κοντά.
Το άρωμα σου αντιθέτως ασθενικό δεν
έφτανε ως εμένα, αντιστεκόμουν,
έβρισκα τρόπους να σε ξεγελάω και
να μην σου παραδίνομαι.
Σου κρύφτηκα πίσω από τη φλαμουριά
δεν με βρήκες.
Σε έβλεπα που περνούσες δίπλα μου
κι επιτάχυνες κάθε τόσο το βήμα σου
για να με βρεις, δεν τα καταφερνες
όσο κι αν η ανάσα μου καυτή και γρήγορη
καθώς ήταν εύκολα με πρόδιδε.
Με ελάφι έμοιαζες που πηγαίνει μπροστά
στην πηγή μα σκοντάφτει και ούτε μια σταλιά
νερό δεν δροσίζεται.
Είχες ανοιχτές τις καρδιάς τις αντένες
μα εγώ ατάραχη συνομιλούσα με το
είδωλο σου.
Αυτό μονάχα με άφησες να γνωρίσω
πιο πολύ.
Γι' αυτό τις νύχτες βλέπω όνειρα παράξενα.
Σπασμένες προθήκες με βαλσαμωμένα
πουλιά.
Πελάγη με ανοιχτοπράσινα νερά,
φοινικόδεντρα υψιτενή κι ασημένιους
ουρανούς.
Κι εσύ εκεί, παρών πάντα, να χορεύεις
ασίκικους χορούς και να διαγράφεις
σαν τον παλμογράφο στο χαρτί
τα εφήμερα σήματα του έρωτα που
έμελλε να μας σταυρώσουν για πάντα.
