Έμαθα το όνομά σου μόλις
χτες βράδυ, δεν το ήξερα.
Μου το ψιθύρισε ένα παιδί
με γρατζουνισμένο μάγουλο
και περικνημίδες στα πόδια.
Είχε έρθει από μακριά μέσα
στον καυτό ήλιο, ιδρωμένο
και ταλαίπωρο και με βρήκε.
Με πλησίασε και με έπιασε
από τη μέση, σχεδόν με
ταρακούνησε.
Έτσι τον λένε μου είπε αυτόν
που κρυφά αγαπάς.
Αυτό είναι το πραγματικό του
όνομα, όλα τα άλλα είναι
αποκυήματα της φαντασίας
του, της μέθεξης ενοράσεις.
Το φίλησα στο μέτωπο, του
σφούγγιξα τον ιδρώτα και το
τάρταρα σιμιγδαλένιο γλυκό.
Δεν το καταδέχτηκε.
Μόνο μου ζήτησε ζαχαρωτά
πολύχρωμα σαν αυτά της μάνας
του.
Όταν του έφερα, χάρηκε και
με μια ξαφνική κίνηση πέταξε
μακριά τις περικνημίδες.
Ένιωσα άβολα, ένιωσα σαν να
με κυνηγούσαν αφηνιασμένα
θεριά.
Κάτω από τις περικνημίδες είχε
μεγάλες κι ανοιχτές πληγές.
Δεν άντεξα και σχεδόν λυπόθυμη
κρατήθηκα από τον ώμο του.
Με συνέφερε.
Κοίτα τις πληγές μου είπε, έτσι
είναι η καρδιά του αγαπημένου σου
και πρόσεξε καλά, το όνομα
του να μην το μαρτυρήσεις ποτέ
σε κανέναν γιατί κάκτου
λουλούδι θα γίνει και λίγες θα του
απομείνουν μέρες πάνω στη γη.
Γύρισε την πλάτη κι έφυγε.
Τότε μόνο κατάλαβα πως είχε φτερά
και αντί για χέρια είχε μια πυκνή
φυλλωσιά άγριας φτέρης από
την οποία καθώς βάδιζε έπεφταν
πλήθος μαραμένα φύλλα.
Έσκυψα και τα μάζευα και σε κάθε ένα
από αυτά ήταν το όνομά σου γραμμένο.
Ψέλλισα ένα αδύναμο "μην φεύγεις."
Το τραυματισμένο παιδί δεν ήταν
τίποτα άλλο παρά η ίδια η καρδιά σου
που ζωντάνεψε μόνο για μένα και
για τόσο λίγο.
