Το αθάνατο νερό

Ζητώ την αγκαλιά σου όπως

ζητά το κυκλάμινο μια σχισμή

του φθινοπώρου για να ανθίσει. 

Σε κακοτράχαλα βουνά ζω 

κρατώντας στο χέρι μου το

υφαντό κιλίμι του έρωτα που μου

χάρισες κάποιο μακρινό Νοέμβρη. 

Με φτέρες και κλαριά σφενδάμου 

συνομιλώ και την αψάδα απ' τους 

χυμούς τους παίρνω για να γράψω 

το ποίημα του έρωτα. 

Άκουσέ το αγάπη. 

Φώναξέ το στα αστέρια. 

Πριόνισέ το στον άνεμο. 

Αυτό το ποίημα δεν γερνάει ποτέ

ρωμαλέο είναι όπως το όνομά σου

που σκιτσάρησα ένα κρύο βράδυ

στα χυτά μαλλιά ενός αγάλματος. 

Κορασίδα ήταν κι είχε βολβούς

ναρκίσσων για μάτια και χέρια 

κρινένια του γιαλού.

Δεν ήταν στη συλλογή κάποιου 

υπέργηρου συλλέκτη ούτε έκθεμα 

μουσείου απόμακρο μα μία κόρη 

απλή ενός πάρκου βουερού στα 

δυτικά της πόλης προάστια. 

Στέκονταν εκεί όπου οι έφηβοι 

δίνουν το πρώτο ραντεβού 

με την Άνοιξη και στα ουράνια 

πετούν τη σάκα τους ξαλαφρωμένοι 

απ' τις ανούσιες του κόσμου περιπτύξεις.

Εδώ ζεις αγάπη μια ζωή απέθαντη 

και με τα αηδόνια του πρωινού 

συνδιαλέγεσαι και τους αποσπάς 

το μερτικό σου στη χαρά. 

Δεν σε χάνω, εφηβικό είσαι αίμα

και με διαπερνάς.

Δεν σε ξεχνώ, ιμάντας είσαι που

δένει την παραζάλη του χορού. 

Στην αγκάλη μου σε φέρνω 

μετρώντας τις νότες που ξεπηδούν 

μέσα από το όνομά σου

σαν νερό αθάνατο. 

Ο χορός της επιστροφής

Μετά από ένα μακροχρόνιο

εγκλεισμό στις θύρες του ουρανού

θυροκολλήθηκε η έξοδος σου

αγάπη. 

Δυο άγγελοι σε συντρόφευαν

με τις πύρινες ρομφαίες τους. 

Στα χέρια τους κρατούσαν

τις βαριές αποσκευές σου. 

Ο ένας μάλιστα ο πιο μικρός

σε φίλησε στο μάγουλο και

σου χάρισε ένα ζευγάρι ολόλευκα

φτερά, μαγεύτηκες κι

έμοιαζες με παιδί ανεβασμένο

σε ένα πολύχρωμο καρουζέλ. 

Χαμογελούσες κι άνοιγες διάπλατα

την αγκαλιά σου για να τους

αποχαιρετήσεις συγκινημένος. 

Ήσουν ωραίος, δυνατός, 

ροδομάγουλος και δυο

διπλά ουράνια τόξα κρατούσες

στα χέρια σου. 

Σήμερα νυμφεύομαι τον ήλιο

είπες, τελείωσε η εποχή των

καταιγίδων και των δακρύων. 

Δυνατά ακούστηκαν τα λόγια

ως εδώ με τονισμένα τα φωνήεντα. 

Ανασκίρτησα κι άρχισα να στρώνω

ρόδα τις οδούς για να διαβείς. 

Μπήκα στο σπίτι τρελή από χαρά. 

Σιγύρισα το κρεβάτι μας. 

Τακτοποίησα τα άνθη στα βάζα. 

Έβαλα το γαλάζιο της γιορτής φόρεμα. 

Στην αγκαλιά μου χώθηκε η γάτα 

μας με ένα πήδο νιαουρίζοντας ερωτικά, 

την χάιδεψα. 

Όλα τα πλάσματα της γης σε 

αποζητούσαν απ' το μικρό τζιτζίκι

μέχρι τα πιο άγρια του κόσμου θηρία. 

Κι εγώ πάνω απ' όλους σε περίμενα. 

Γλυκό σταφύλι θα κεράσω

τους αγγέλους και για σένα

θα φυλάξω τις ευωδιές των γιασεμιών.

Στη λάβα των φιλιών μου έλα να καείς. 

Με μύρα θα αλείψω το σώμα μου, 

τα θαύματα να αναπνέεις. 

Πίστα η αγκαλιά μου και σε καλεί,

έλα να χορέψουμε τους διονυσιακούς χορούς 

που κάποτε μου δίδαξες. 

dodoitsu

dοdοitsu χιουμοριστικό ποίημα

με ανατροπή στον τελευταίο στίχο και με 7/7/7/5 συλλαβές. 

Ο επισκέπτης

Τραγουδιστής στο πάλκο

η φήμη του μεγάλη

πανέρι με γαρδένιες

μέρμηγκας εντός. 

*

Αστοχία

Σπουδαίος αστροναύτης

η γη δεν τον χωράει

δόξα έχει και φήμη

τρύπιο το βρακί.

*

Οι εραστές

Ζευγάρι μες το πάρκο

οι φήμες οργιάζουν

παράνομος ο έρως

μοιχείας φιλιά.

*

Παρανομία

Οικονομία κάνει

καβούρια μες τις τσέπες

φήμη τσιγκούνη έχει

μαυραγορίτης.

*

Τα φακελάκια

Ντόκτορ μεγάλος είναι

άριστα το πτυχίο

χιλιάρικο και γέννα

φήμη ζάμπλουτου. 

*

Ανεπρόκοπη

Η πεθερά γκρινιάζει

τη νύφη κατσαδιάζει 

στοίβες άπλυτα πιάτα

φήμη τεμπέλας. 

*

Επιστήμονας

Παγκόσμια έχει φήμη

χρυσές οι περγαμηνές

λάτρης της γνώσης είναι

λίγα τα φράγκα. 

*

Ο μύθος

Τραγουδιστής τζίτζικας

άσπλαχνο το μυρμήγκι

τη φήμη κηλιδώνει 

πέλεκυς βαρύς. 

*

Βαρκάρης

Ιστία ξεδιπλώνει

ψαριά μεγάλη πιάνει

σούπα βράζει στη βάρκα

φήμης τραπέζι. 

*

Ζηλιάρης

Ανάστατος σύζυγος

η ζήλεια τον κατέχει

βγήκαν λάδι οι φήμες

ανυπόστατες. 

*

Ζαχαρωτά

Το ζαχαροπλαστείο

φήμης γλυκά πουλάει

θαυμαστά ζαχαρωτά

το δόντι σπάει. 

*

Το παγκάρι

Πονηρός εφημέριος

καλή δεν έχει φήμη

παχυλό το πουγκί του

παγκάρια κλέβει. 

*

Ο σεφ

Ξακουστός ο μάγειρας

το φήμης δείπνο στρώνει

αχνιστοί οι αστακοί

τάλαρα θέλουν. 

*

Ο τζόγος

Οι εραστές του τζόγου

με τα νούμερα παίζουν

τρία καρό για φήμη

φτωχομπινέδες. 

*

Οι ποιητές

Ξεθωριασμένη φήμη

βιβλία δεν τους γράφουν

οι ποιητές σωπαίνουν

άδοξοι στίχοι. 

Συνθηκολόγηση

Περικνημίδες έχω στα

πόδια μου και υφέρπω
προς εσένα.
Με ράβδο ανοίγω περάσματα
στην ανεξερεύνητη να μπω
χώρα σου μετόχι να φτιάξω.
Γύρω μου στρατοί, πόλεις
λεηλατημένες, συντρίμμια
και τυφλά παιδιά που
απαγγέλουν καταχθόνιους
στίχους.
Φως πουθενά, κάνει κρύο
και τα μαγκάλια στα τρίστρατα
προ πολλού σβηστά.
Αναχουχουλιάζω τις παλάμες
με χνώτα άρρωστου παιδιού.

Προτάσσοντας τα χέρια
κινούμαι αργά πάνω σε ένα
δρολάπι κολαστήριο.
Κέρινα τα χείλη μου
ψιθυρίζουν προσευχές
από νεότευκτα βιβλία.
Τα πλήθη με σπρώχνουν και
με εκτρέπουν απ' το δρόμο μου.
Ψηλά δόρατα σκιάζουν το φως.
Επιμένω με την λαχτάρα
και το θάρρος των μανάδων
μπρος στον νόστο των μαχόμενων
παλικαριών.
Μαζί τους βαδίζω και μια
μονάχα έχω έγνοια, εσένα.

Μακρύς ο δρόμος και δύσβατος.
Δεν σταματώ, δεν παραδίδομαι.
Με μόνο το φως από την
καύτρα του τσιγάρου μου
σου γράφω ποιήματα.
Για γραφή διαλέγω αυτή
της καρδιάς σου που κανείς
άλλος στον κόσμο δεν γνωρίζει.
Ταγοί με πλησιάζουν για να
την κλέψουν μα δεν υποχωρώ.
Τα τυφλά παιδιά κλείνουν
ειρήνη μαζί μου.
Τους παραχωρώ τους στίχους
μου και από το πεδίο
των μαχών βγαίνουμε επιτέλους
τροπαιοφόροι και νικητές.

Καλόστρωτα μονοπάτια
τώρα με φέρνουν κοντά σου.
Διψούν τα παιδιά και τις
πλούσιες πηγές σου τους δείχνεις.
Όλος από νερό με αγκαλιάζεις
κι εγώ με την τρίαινα μου
καταλαγιάζω τις θάλασσες
που σε φιλοξενούν και
το μετόχι μου φτιάχνω
πάνω σε καλλιεργημένες
με κάπαρη νησίδες ποτέ
να μην πεινάσεις όσο κοφτά
τις γραφές μου θα αναπνέεις.