Το αθάνατο νερό

Ζητώ την αγκαλιά σου όπως

ζητά το κυκλάμινο μια σχισμή

του φθινοπώρου για να ανθίσει. 

Σε κακοτράχαλα βουνά ζω 

κρατώντας στο χέρι μου το

υφαντό κιλίμι του έρωτα που μου

χάρισες κάποιο μακρινό Νοέμβρη. 

Με φτέρες και κλαριά σφενδάμου 

συνομιλώ και την αψάδα απ' τους 

χυμούς τους παίρνω για να γράψω 

το ποίημα του έρωτα. 

Άκουσέ το αγάπη. 

Φώναξέ το στα αστέρια. 

Πριόνισέ το στον άνεμο. 

Αυτό το ποίημα δεν γερνάει ποτέ

ρωμαλέο είναι όπως το όνομά σου

που σκιτσάρησα ένα κρύο βράδυ

στα χυτά μαλλιά ενός αγάλματος. 

Κορασίδα ήταν κι είχε βολβούς

ναρκίσσων για μάτια και χέρια 

κρινένια του γιαλού.

Δεν ήταν στη συλλογή κάποιου 

υπέργηρου συλλέκτη ούτε έκθεμα 

μουσείου απόμακρο μα μία κόρη 

απλή ενός πάρκου βουερού στα 

δυτικά της πόλης προάστια. 

Στέκονταν εκεί όπου οι έφηβοι 

δίνουν το πρώτο ραντεβού 

με την Άνοιξη και στα ουράνια 

πετούν τη σάκα τους ξαλαφρωμένοι 

απ' τις ανούσιες του κόσμου περιπτύξεις.

Εδώ ζεις αγάπη μια ζωή απέθαντη 

και με τα αηδόνια του πρωινού 

συνδιαλέγεσαι και τους αποσπάς 

το μερτικό σου στη χαρά. 

Δεν σε χάνω, εφηβικό είσαι αίμα

και με διαπερνάς.

Δεν σε ξεχνώ, ιμάντας είσαι που

δένει την παραζάλη του χορού. 

Στην αγκάλη μου σε φέρνω 

μετρώντας τις νότες που ξεπηδούν 

μέσα από το όνομά σου

σαν νερό αθάνατο.