Χαράματα σε αποχωρίστηκα
Την ώρα που στο πέλαγος
Έβγαιναν οι νύμφες
Με τα διαυγή ματογυάλια
Χορωδοί της χαρμολύπης
Νέμονταν συστολικά
Στο αλωνάκι του Αιγαίου
Τα ελικοειδή όνειρα των ερπυστριών
Σταχτιά λουλούδια
Πολιορκημένα από τις δέσμες
Του λουόμενου φεγγαριού
Φύτρωναν στους εξώστες
Της αποκαθηλωμένης εταζέρας
Το δάσος ανέβαζε
Πάνω στην τέφρα της λήθης
Ακτινωτούς θυσάνους
Αυξάνοντες στήμονες αγριομελιάς
Και αλγεινές στέγες αγαπημένες
Από τη πατρίδα των αφιλόξενων αγαλμάτων
-Κλεμμένες με τη ρότα του εμβατηρίου-
Πάλλονταν άθικτη η αρμύρα
Στα υπέρθυρα μάτια του κύματος
Ζητώντας να ενταφιάσει πρώτη
Τη χρυσή σαΐτα της μαρμαρυγής
Μέσα στα κρυφά βιβλία της εκατόμβης
Που σιωπηρά ανάπλαθες τις νύχτες του Νοέμβρη
Άπλωνες τα χέρια να αιχμαλωτίσεις
Βίαιους θανάτους
Ξαφνιασμένα είδωλα εμιγκρέδων
Και τον μελλούμενο ανορθωμένο
Γίγαντα του πλάγιου λόγου
Πλούτιζαν τα ελαφριά σου χέρια
Με το καθάριο ήχο των αισθήσεων
Η μοναξιά έλεγες μοιάζει
Με τον ίμερο της βροχής
Και τον επισφαλή πόθο
Του αναρριχώμενου ποταμού
Ζω την αναχώρηση του έρωτα
Και με το δάκρυ σχηματίζω
Μικρούς κρυστάλλους
Αιώνιας χαρμοσύνης
Επιβιώνω στο σκότος
Μαστιγώνοντας φύλλα λυγαριάς
Μπροστά στα καπνισμένα δοκάρια
Του φτερωτού μέλλοντος
Αφουγκράζομαι τη φυγή σου
Σαν τελεσίδικη πράξη θανάτου
Που διατελείται στην αντιπέρα όχθη
Του αχανή μύθου
Μύθου που περιέσωσε το πήγμα
Των αναστολών σου
Ζω την αναχώρηση του έρωτα