Σε μια άγνωστη χώρα εγώ ζω.
Πολλούς έχω φίλους
έμπιστους κι ενεργούς.
Καθημερινά δίνονται στη μάχη.
Αυτοί συντηρούν τις πηγές,
την πυρά και τον φλοίσβο
των κυμάτων καθώς σκάνε
στις ακτές, στοιχεία απαραίτητα
για να ζω.
Παράπονο δεν έχω.
Γιορτές διοργανώνουν για
χατίρι μου συχνά.
Πολλά τα σφαχτά, ερυθρός
ο οίνος και καλοψημένοι
οι άρτοι, τίποτα δεν λείπει.
Δες με γλεντάω.
Φέρνω στα χείλη το ποτήρι.
Μόνο που λαβώνομαι.
Ξυράφι το χείλος του ποτηριού
μου ματώνει τα χείλια.
Σκουπίζω το αίμα στο
μανίκι και βάφεται η δεξιά
μου παρειά.
Καθαρή η αριστερή πάντα
παραμένει.
Ίσως τα λόγια της μητέρας
να χαράχτηκαν βαθιά.
"Ποτέ μην κοιμάσαι από την
πλευρά της καρδιάς άφησε
την ελεύθερη να αναπνέει."
Το εφάρμοσα στη ζωή μου
πιστά έως τώρα για καθετί.
Μα αυτό το ποτήρι επικίνδυνο
μπορεί να γίνει.
Το αίμα πολύ με εμποδίζει
το κρασί μου να πιω.
Οι φίλοι τρέχουν και με
βοηθούν.
Μουσκεύονται τα ρούχα τους
με το αίμα μου.
Πετούν το ποτήρι μακριά
και μου φέρνουν καινούργιο.
Πίνω ευχαριστημένη στην
υγειά τους και ξαλαφρωμένη
από ενοχές.
Οι φίλοι μου χαμογελούν
και ξύπνιοι ονειρεύονται.
Παρακολουθώ τα όνειρα τους
που έχουν πάντα κόκκινο χρώμα
και μιλούν για την αγάπη.
Είναι παιδιά οι φίλοι μου.
Μεγάλα παιδιά που στο
μεθύσι του έρωτα
παραδίδονται.
Χωρίς τους δεν υπάρχω
κι η άγνωστη χώρα φυλακή
γίνεται σαν αυτή που έκλεισες
το αηδόνι μέσα κι άπενθος
περιφέρεσαι προσπαθώντας
τα σύνορα να περάσεις.
Φυγάς πάντα.
