Τετάρτη 25 Φεβρουαρίου 2015

απόψε πεθαίνουν τα πουλιά

Αποτέλεσμα εικόνας για απόψε πέθαναν τα πουλιά του κόσμου

Σφραγίζω το στόμα
Δεν μιλώ
Κλείνω τις φούχτες
Δεν θυμάμαι
Στυλώνω τα πόδια
Δεν αισθάνομαι
Όλα ξεφεύγουν για να τα έχεις πλάι
Απόψε πεθαίνουν τα πουλιά
Κι είναι σαν να ταξιδεύεις στο αχανές
Με ματωμένα τα πλήκτρα της ψυχής

Σφραγίζω το στήθος
Δεν αναπνέω
Κλείνω τα βλέφαρα
Δεν αναπολώ
Στυλώνω την πέτρα
Δεν μνημονεύω
Όλα αποδημούν κι η μνήμη τα κρυσταλλώνει
Απόψε χάθηκαν οι άνεμοι που σε ταξίδευαν
Κι είναι σαν τα ρολόγια να μετρούν ανάστροφα
Με δείχτες όμοια βέλη που τα ζήλεψες

Σφραγίζω την σκέψη
Δεν απαντώ
Κλείνω τα γόνατα
Δεν πιστεύω
Στυλώνω τα μάτια
Δεν ξαφνιάζομαι
Όλα προχωρούν για να τα πλησιάζεις
Απόψε περίσσεψαν μόνο δυο λόγια να πεις
Κι είναι σαν να μιλάς σε ένα τρύπιο αστέρι
Με γωνίες αιχμηρές που στο σώμα διάκενα αφήνει

Σφραγίζω τους μυς
Δεν αντιδρώ
Κλείνω τον αυχένα
Δεν φτερουγίζω
Στυλώνω τη ράχη
Δεν σ' ατενίζω
Όλα ψευτίζουν για να δεχτείς το αληθινό
Απόψε στένεψαν οι δρόμοι της καρδιάς
Κι είναι επισφαλές το σκαλοπάτι αν σκαφτεί από δάκρυ
Με την αρμύρα να σου υπενθυμίζει πως δεν έζησες

Συμμετέχει στο δρώμενο της Μαρίας Νι "η στιγμή σου σε ένα ποίημα"
με συνεχείς ποιητικές αναρτήσεις ανά βδομάδα

Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου 2015

πριν το έαρ



Μεγαλώνουν οι μέρες
Υποχωρεί το ψύχος
Η καρδιά ξετυλίγει
Μικρά κουκούλια
Έρχεται γλυκύ το έαρ
Να υφάνει χιτώνες λευκούς
Στις πράσινες χλόες

*
Τρελές αμυγδαλιές
Προπομποί της Άνοιξης
Αφήνουν πέταλα
Στον βοριά
Προσδοκώντας να στολίσουν
Την κουβέρτα
Του αγέννητου πάθους

*
Ψυχρό το πόμολο
Κυρτωμένη η πόρτα
Από εδώ θα περάσει
Το πλήθος των πιστών
Λιοκούκουτσα να προσφέρει
Στο τραπέζι των φτωχών
Άδολα μάτια
Πάνω στα άμφια του έαρος

*
Ήρθε μικρό πουλί
Στα μαλλιά της κόρης
Τραγούδι να αρχίσει μελωδικό
Ήρθε μικρός κορυδαλλός
Στο μέτωπο της νιότης
Αχυρένια φωλιά να χτίσει
Ήρθε κι ο λιγνός Φλεβάρης
Με φουσέκια
Να λαμπαδιάσει τη φλόγα
Που τρεμόπαιζε
Στο καντήλι της ζωής

*
Μια αλυσίδα στο χέρι
Έτοιμη να σπάσει
Ένα δακτυλίδι
Που δεν το χάρισες
Ένα βιβλίο
Που βάρυνε στο χρόνο
Ένα ψηφίο ακριβό
Που το φύλαξες
Το ποίημα του έαρος να στολίσει
Ίδια η προσμονή σου

*
Ξυπόλητος βγήκες
Στο πλακόστρωτα
Στον γυμνό πλάτανο
Έγνεψες καλημέρα
Στο παγκάκι άφησες
Ένα μήνυμα αγάπης
Κατέλυσες στο παρτέρι
Σε αρχαγγέλους υακίνθους
Να δώσεις το σύνθημα:
Άρχεται το έαρ

*
Παράθυρο στην θάλασσα
Αρμύρα στα μύχια
Ατελέσφορη η προσευχή
Στα χείλη των μανάδων
Μια σκούνα στον ορίζοντα
Τα όργανα παίζουν
Αύριο θα ρθει ο ξενιτεμένος
Με αποσκευές
Μόνο ένα καλάθι με νεοσσούς
"Φίλημα του Απρίλη στα χέρια της μητέρας"

*
Φιλτράρω την σκέψη
Στην ομορφιά γονατίζω
Στην ανέμη ακουμπώ
Έναν στίχο
(Άσμα να γενεί ορθρινό
Για τα  ακοίμητες λεύκες)
Στα φλοκωτά χόρτα
Ξυπνά αντάρτης ο έρωτας
Κάτω από την σκέπη
Της ελιάς
Το έαρ χαρακώνει
Τους αρμούς του φωτός

*
Στο αίμα
Αδάμαστοι πόθοι
Στα κλώνια
Τα φύλλα υπόψυχρα
Στα μάτια
Αγκυλώνει ένα δάκρυ
Κομίζω ένα στέμμα
Στα κρύα δειλινά
Ακουμπώ ένα κλαδί
Στα τούλια της ομίχλης
Φοράω μια εσθήτα
Στα κοιμισμένα κρίνα
Κι ακολουθώ
Τους κώδικες των χυμών

*
Δουλεύω την πέτρα
Σχήμα δίνω στην λέξη
Δένω τις νότες
Τα σαντάλια του έαρος
Ελαφρά
Στηρίζω βαρίδια
Μην πετάξω ψηλά
Την γη αγαπώ και τις ρίζες
Αποστρέφομαι το πλάνο σύννεφο:
Μόλις γεννήθηκα



Σάββατο 21 Φεβρουαρίου 2015

Λόγια αγγέλων



Ποιος σου έμαθε τα λόγια των αγγέλων
Και στον ύπνο μου τα κρυφοκουβεντιάζεις

Έρχεσαι φεύγεις διαρκώς με κυκλώνεις
Σαν να λιμάρεις με τα μάτια το σκοινί της πτώσης
Με χτυπάς με σπαθιά που τον έρωτα ποθούν
Κι εγώ δομώ το κενό με πυκνό υφάδι δακρύων
Κάνω να φωνάξω με φωνή αγνώστου
Και η κραυγή χάνεται σε συνδέσμους ενδοτικούς
Κάνω να σ΄αγαπήσω μα ξεχνώ την μυρωδιά του κορμιού σου

Ποιος σου δίδαξε της γραφής τα βέλη
Κι έρχεσαι στα πελάγη νησίδες να φανερώσεις
Παθιάζεσαι ματώνεις γλιστράς στον αφρό
Σαν να βρέχεις τις φτερούγες στις νωπές αμμουδιές μου
Με περιζώνεις δυνητικά με ψεύτικες προθέσεις
Κι εγώ αρπάζομαι τρομαγμένα απ' το βιβλίο του λάθους
Κάνω να αναληφθώ απ' τις σελίδες σου
Και αέναα πεζοπορώ στα τείχη της βουβής πολιτείας
Κάνω να σ' αγαπήσω μα μετρώ σπασμένα βότσαλα του Αυγούστου

Ποιος σε βούλιαξε στις παγωμένες στέπες
Και απουσιάζεις απ' τα ξαφνιάσματα της σκέψης
Ξοδεύεσαι βλαστημάς τροχίζεις τον θυμό
Σαν να πολεμάς άοπλος τα φαντάσματα της τρέλας
Με φυλακίζεις εγωιστικά σε κελιά λευκά
Κι εγώ απαρνιέμαι τα κίτρινα στολίδια της λησμονιάς
Κάνω να ταυτιστώ με πορείες ουράνιες
Και απομένω σκονισμένη πεταλούδα ψυχρή
Κάνω να σ' αγαπήσω μα αφήνομαι στα κρύα σεντόνια της μέθης

Ποιος συλλάβισε τις τελευταίες σου πράξεις
Κι έρχεσαι στη σκηνή γυμνός να σταυρωθείς
Βαριανασαίνεις λυγάς ξορκίζεις την λάμψη της λάμας
Σαν να κρατιέσαι στον δυνατό άνεμο από τόξα λυγισμένα
Με οδηγείς σε χάρτινες λεωφόρους με σημάδια αχνά
Κι εγώ στολίζω τα χείλη με φίδια φαρμακερά
Κάνω να θυμηθώ αν ποτέ υπήρξες
Και νωπό το αίμα με πνίγει σαν πλοκάμι θανάτου
Κάνω να σ' αγαπήσω μα ιέρεια γίνομαι και στη φωτιά σε προσφέρω

Δημοσιεύτηκε στην ποιητική σελίδα "οι ποιητές του κόσμου"
που διατηρεί ο φίλος ποιητής Στρατής Παρέλης και τον ευχαριστώ πολύ


Παρασκευή 6 Φεβρουαρίου 2015

ξεθωριάζει το κόκκινο όνειρο;



Είπες πως ξεθωριάζει το κόκκινο όνειρο σαν ηττηθεί στους πόντους
Όχι! Είναι σαν το φλέγον αίμα που σαν χαθεί άδικα
Στις σκιερές χοάνες του σπαραγμού
Αναπηδά και πάλι συγκρούεται απλώνει ρίζες
Κι αλλάζει την πηγή του πνιγμού σε ωκεανό απεραντοσύνης

Είπες πως το χαμόγελο στερεύει αν τρέξει δάκρυ ορφάνιας
Όχι! Είναι απέθαντο το χαμόγελο σαν ακουμπά
Στα φλογισμένα μαλλιά του ήλιου
Απογειώνεται υφαίνεται με ακτίνες χρυσές
Κι αλλάζει το φιτίλι της σκέψης με έργα μεγάλα κι ένδοξα

Είπες πως σταματά η καρδιά ν' αγαπά σαν πληρωθεί με πίκρα
Όχι! Είναι καρπός η καρδιά και σπόρο φέρει σαν ωριμάσει
Πάνω στο δέντρο της ταπεινοσύνης
Πολλαπλασιάζεται δονείται απ το τραγούδι του έρωτα
Κι αλλάζει τον χάρτη του κόσμου με την άγια φλόγα της γέννεσης

Είπες πως χάνεται ο μίτος της ιστορίας σαν ξεχαστεί
Όχι! Είναι ολόρθη και ζωντανή η μνήμη σαν λαξευτεί
Με χέρι που στον αγώνα δεν λύγισε
Βγάζει φτερά μυθικά ιστορείται από τα παιδιά στις πλατείες
Κι αλλάζει τη ροή του ποταμού και τη σημαία στα αρματοφόρα

Είπες πως λυγίζει το δέντρο στο ξεροβόρι σαν βρεθεί
Όχι! Είναι κυπάρισσος περήφανος που λεπταίνει τον πόνο
Πάνω από τις πληγές της πατρίδας
Απλώνει τους κλώνους στεγάζει τα όνειρα του λαβωμένου
Κι αλλάζει το μικρό πετραδάκι σε σκαλιστό ταφικό μνημείο

Είπες πως υποχωρεί η θάλασσα στην άμπωτη του Αυγούστου
Όχι! Είναι αχανής η σκάλα του σύμπαντος σαν ματιστεί
Από χέρι μαστορικό δίπλα σε πολυδαίδαλα πελάγη
Αντρειεύεται ξανά ιριδίζει το φάσμα της ομορφιάς στα βύθη
Κι αλλάζει τα σχέδια στις μετόπες της παρελθούσας εποχή

Είπες πως φτηναίνει το ψωμί σαν δένεται με αίμα
Όχι! Είναι πανάκριβη η σταγόνα του τίμιου ιδρώτα
Σαν απλωθεί πάνω στο κόκκινο σεντόνι της αλήθειας
Σκεπάζει ζεστά τον γυμνό εργάτη του ναύτη το ιστίο προσέχει
Κι αλλάζει σχήμα ο σιτοβολώνας και κυκλικός γίνεται τροχός

Είπες πως πεθαίνουν τα πουλιά μακριά από τις φωλιές τους
Όχι! Είναι πολλές οι αντιστάσεις και τα νύχια ακμαία
Σαν βρεθούν γαντζωμένα πάνω στις πολιτείες του αύριο
Συντρίβονται οι πλάνοι οικοδομείται ελεύθερα το πνεύμα
Κι αλλάζει την όψη των γροθιών σε τείχη αδιαπέραστα δικά μας

Έλαβε μέρος στο 6ο Συμπόσιο Ποίησης που διοργάνωσε
υποδειγματικά η φίλη Αριστέα όπου συναντήσαμε
μια πλειάδα θαυμάτων!
Η ονειρική φωτογραφία με την παπαρούνα είναι από το blog
της αγαπημένης φίλης me (maria)

κρατώ τα χέρια σου



Κρατώ τα χέρια σου
Κι ας είσαι μακριά
Στη ζέστα σου γλυκαίνεται το αίμα
Και ξαναρέει
Ζέουσα λάβα
Σε μεταλαμβάνω

Ακουμπώ στο στέρνο σου
Με του ονείρου το άρμα
Στους χτύπους σου ανακαλύπτω πρωτόφαντους ήχους
Μεγαλουργούν οι στιγμές μου
Άγγελμα μυθικού μύστη
Σε αφουγκράζομαι

Σε πυρπολώ με λόγια του πάθους
Κι ας είναι ψυχρή η επιφάνεια του κόσμου
Στη φωτιά σου χουχουλιάζω τις ίνες της μοναξιάς
Και αστροφέγγω
Φως αρχέγονο
Σε λειτουργώ

Αλλάζω την πλεύση της μοίρας
Σε φυλακισμένα μυστικά χαρίζω ένα νόστο
Στην πυρκαγιά σου καλώ τις καλές μου νεράιδες
Ξιφουλκεί το καμένο τοπίο τις ροές των αιώνων
Αβυσσαλέος γκρεμνός σκοτεινών εραστών
Σε διακονώ

Ψηλαφίζω τους δρόμους που διάβηκες
Σε χρόνους αλλοτινούς μπαίνοντας
Στα βήματα σου ακούω την φωνή Του Θεού
Κι αναφύομαι πλάι σε δέντρα παραδείσια
Οριογραμμή του ονείρου
Σε αγκαλιάζω

Μαζεύω τους κόμπους του ιδρώτα σου
Σε αργασμένο χώμα τους θυσιάζω
Στον αγώνα σου βρίσκουν δικαίωση τα αδύνατα
Οι παλάμες ορθούνται κλειστές στο στερέωμα
Υπόσχεση ερωτική
Σε καρπώνομαι

Αναθυμούμαι τα λόγια σου
Σε αέρινες λεωφόρους σε συναντώ
Στην μνήμη σου σκιρτώ κραδαίνοντας χαλικάκια
Σε πλημμυρίδες γαλαξιακές ίπταμαι
Λευκό κατάρτι γαλβανισμένο απ' το φως
Σε ακολουθώ

Ζωγραφίζω την εικόνα σου
Πάνω σε σπασμένα παραθυρόφυλλα
Στην ματιά σου στοχάζονται οι άγγελοι τα μελλούμενα
Και σχήματα ανακαλύπτουν στο σκότος
Ουράνιος πίνακας πρισματικός
Σε πλησιάζω

Στο όνομα σου
Θησαυρίζουν καρπό τα πεδία
Αρχαίος πίδακας ξεσπά σε μάχης κρατήρα
Τα τάγματα γκρεμίζουν τα τείχη με ράβδο κυρτή
Αλλάζει η ζωή ομορφαίνει το αγκάθι λυγά
Ασφόδελος σε κρηπίδα ναού λυτρωτικός
Σε τρυγώ

Έλαβε μέρος στο 6ο Συμπόσιο Ποίησης που διοργάνωσε
υποδειγματικά η φίλη Αριστέα όπου συναντήσαμε
μια πλειάδα θαυμάτων!