Απ' όταν έφυγες η σκιά σου
με ακολουθεί σαν μια κραυγή θαρρείς
του έρωτα μας αδυσώπητη.
Μαζί με τη δικιά μου βαδίζει στα σοκάκια
της πόλης και στις αποβάθρες των αναχωρήσεων.
Θέλησα ένα δειλινό να την φωτογραφήσω
μα δεν ανταποκρίθηκε, ήταν κι ο ήλιος
που είχε πέσει χαμηλά και δεν βοηθούσε.
Η σκιά σου είναι αθέατη από τον κόσμο
γύρω μόνο εγώ με τα μάτια της ψυχής
την βλέπω.
Με κατευθύνει, με απαγκιστρώνει
από τον πόνο, μου χαμογελά όταν
πικραίνομαι, με καθοδηγεί κι όταν χάσω
τον δρόμο πυξίδα μου γίνεται.
Τις νύχτες είναι η μόνιμη μου συντροφιά.
Πλαγιάζει στο κρεβάτι μου, με νανουρίζει,
με συνεπαίρνει και με πάει στου έρωτα
τα απάτητα μέρη με τα ανοιχτά της φτερά.
Είναι αυστηρή κι απόλυτη μαζί μου.
Μια φορά που πήγα να πλαγιάσω
με έναν άλλο άντρα συνεπαρμένη
από του έρωτα το άστρο η σκιά σου θύμωσε.
Με σκούντηξε, με πέταξε μακριά,
μου απαγόρευσε την επαφή.
Έκπληκτος ο σύντροφος μου θυμάμαι
με εγκατέλειψε φωνασκώντας.
Διαμαρτυρήθηκα, της φώναξα, δεν
έπαιρνε από λόγια μάλιστα σαν να
ένιωσα το βαρύ της χέρι στο μάγουλο μου.
Μετά από αυτό το συμβάν είναι που της
δόθηκα ολοκληρωτικά.
Δεν είμαι το πειθήνιο όργανο της απλά
έγινε ο δίδυμος μου κόσμος, ο άξονας
που γύρω του κινούμαι, υπάρχω και δρω
διαπράττοντας τις καθημερινές μου
δολιοφθορές υπό την σκέπη της πάντα.
