Όταν σε γνώρισα
φορούσες ένα χακί
κοστούμι φτιαγμένο
από ατόφιο λεπτό
μετάξι.
Σου πήγαινε πολύ
κι αναδείκνυε τις χάρες
του σώματός σου.
Σε καμάρωνα καθώς
τίναζες το χέρι σου
για να ανακατέψεις
τον καφέ σου.
Την ώρα που αγαπηθήκαμε
τόλμησα να ανοίξω μόνο
το πρώτο κουμπί.
Δεν το έβγαλες.
Κολλημένο πάνω σου έμεινε.
Κυλούσε ο ιδρώτας και
το μούσκευε.
Δεν σε ενοχλούσε.
Ασπίδα το μετάξι
σε προστάτευε από
τη χαμέρπεια της ζωής.
Το άφησες πάνω σου για καιρό
άπλυτο, μουσκεμένο, ασιδέρωτο
Όταν κάποτε μου ζήτησες
να στο πλύνω και να στο
σιδερώσω φοβήθηκα πολύ
όταν γυμνό σε αντίκρισα.
Με άγγελο έμοιαζες
και με αερικό έτοιμο
να πετάξει γι αλλού.
Κι αν σε έχανα;
Το έπλυνα στις γρήγορες
στροφές και στο σιδέρωσα
στον ατμό, χρόνο μη χάσω
και μου ξεφύγεις.
Πρόσεξα ιδιαίτερα την
τσάκιση του παντελονιού
και το γιακά του σακακιού.
Ήρθες κοντά μου.
Ήσουν δικός μου τώρα:
Ένας άνθρωπος της
διπλανής πόρτας που
μου έπρεπε.
Αυτός που χρόνια
προσέχω μη και μου φύγει.
