Μου κόβεται η ανάσα μαμά
θέλω οξυγόνο.
Εσύ που πάντα με έστεργες
και πύρινα φιλιά σκορπούσες
γύρω στο λαιμό μου πως γίνεται
να μην με ακούς;
Θέλω οξυγόνο, πνίγομαι, η ζωή
μια παλάμη ανοιχτή και με κοροϊδεύει.
Μαμά μην γυρνάς πλευρό και
μην κοιμάσαι μέσα από σωρούς
με συντρίμμια και δρεπάνια κοφτερά
σου φωνάζω:
Έλα εδώ με ένα βρεγμένο μαντήλι
να μου σκουπίσεις τα δάκρυα.
Έλα να με πάρεις μαμά.
Όλα γύρω φλέγονται.
Τα είκοσι χρόνια μου επαναστατούν
και φωνάζουν δυνατά
ζητούν απελπισμένα οξυγόνο.
Κοράκια πετούν πάνω από τα κεφάλια
μας μαμά έλα να τα διώξεις.
Δεν αντέχω να ακούω τους κρωγμούς
τους και ούτε να θωρώ τα μαύρα τους
φτερά μπορώ.
Πνίγομαι μαμά.
Το καλό μου τζιν που μολις χτες μου
έπλυνες και μου σιδέρωσες μαμά
καίγεται.
Η σάρκα μου καίγεται.
Βάζω τα χέρια σαν χωνί στο στόμα
και σου φωνάζω.
Έλα να μας ελευθερώσεις μαμά
πριν το πηγάδι μας καταπιεί.
Ο κάμπος σκοτεινός.
Φεγγάρι δεν βγήκε απόψε μαμά.
Αστεράκι έγινα στον ουρανό μαμά.
Δεν μπορεί παρά να με βλέπεις,
αλλά κι εδώ ησυχία δεν βρίσκω
πάλι πνίγομαι μου λείπει το οξυγόνο.
Άγγελοι μας συντροφεύουν.
Θεοί μας συμπονούν.
Άγιοι με γενειάδες μακριές μας
συμπαραστέκονται.
Δεν φτάνει.
Έλα εδώ μαμά με το χτενάκι σου,
να με ομορφύνεις μαμά
στον χάρο να μην δωθώ απεριποίητη.
Έλαβε μέρος στο 33ο Συμπόσιο Ποίησης
που διοργάνωσε η Αριστέα μας
μαζί με άλλες υπέροχες συμμετοχές
