Τετάρτη 26 Μαΐου 2010

η έξοδος του φιλιού

Στον οικουμενικό πόντο αγρυπνάς
Παρέα με τους ναυαγισμένους μύθους σου
Δεν είχες εστία να προστρέξεις
Χώμα να ακουμπήσεις
Θάλασσα να περιφράξεις
Βάγια σεπτή του ερχομού
Το κλωνάρι της να διαβάσεις
Μόνος και ανέσπερος
Προσεύχεσαι με ολοφυρμούς
Κι η φλούδα του πορτοκαλιού
Μοιραίνει τους ύμνους σου
Στο διπλό πέλεκυ της νύχτας
Παραδίδεσαι μυστικά
Βασίλεια μυθικά
Και χώρες του σπάργανου
Ποτέ εσύ δεν γνώρισες
Περιπλανάσαι νεκρός και αίολος
Στους τροχούς του γαλαξία
Πόθος οι ώρες σου
Και άλιος ο κατατρεγμός σου
Μαζί σου ανεβόησα στην εσοχή
Των λευκών σπάργανων
Την άηχη μνήμη της λάβας
Τις ωδές του φίλιου έρωτα διαμοίρασα
Στην ειμαρμένη κόψη των κρατήρων
Της σελήνης
Απρόσμενα σε βρήκα την εσπέρα
Στην υψικάμινο της ερήμου
Να φλέγεσαι
Λίθινη η μορφή σου
Έχασα το κλειδί που θα άνοιγε
Το κράσπεδο της πυραμίδας
Μου είπες
Κι ύστερα επέδρασες
Επενδυμένος τα σπλάχνα μου
Δραπέτης της φυλακής των παθών
Ιερομάρτυρας και ποιητής της λέξης
Τώρα φοράω τις μούσες σου
Ντύνομαι τον καπνό σου
Σε αφορίζω στην έξοδο φιλιού
Ηττημένη και νηστική προχωρώ πάνω
Στη μονοκοντυλιά των βημάτων σου
Σε χάνω και σε βρίσκω μέσα
Στον θρήνο του καμηλιέρη
Προσπέφτω
Φτερά σπασμένα
Γύρη ιδιαζόντων διαδρομών
Φέρω στους ώμους
Ο δικαστής έφυγε φορώντας
Την αμαρτία του κάτοπτρου
Κήποι χλωμοί σε αποχαιρετούν
Πάγοι απρόσιτοι σε κρύβουν
Και ξαρμυρισμένες θάλασσες
Φιλιώνονται μαζί σου
Στου Σηκουάνα τον αφρό
Μια πέστροφα σε κρυφοκοιτάζει
Και στην ακτή των θαυμάτων
Περιπαίζει το μαγικό
Ράβδισμα των υδάτων σου
Βουλιάζω στην σκέπη των δρόμων σου
Και σαν έμβρυο θηλάζω τις ωδίνες της μήτρας
Προτεταμένο το δάχτυλο των ποταμών
Νουθετεί τις πτυχές σου
Και η φτέρνα της άμμου απορροφά
Τις ικμάδες του αίματος σου
Μια ακίδα από το φιλί σου διαπερνά
Τους αιώνες μου
Στον οικουμενικό πόντο αγρυπνάς