Χριστουγεννιάτικη ζεστασιά

Απόγευμα Χριστουγέννων και βγήκε

μια βόλτα στα λαμπερά δρομάκια της πόλης. 

Κρύο έκανε πολύ. 

Φόρεσε τα γάντια και την παλιά εσάρπα της μάνας της 

πάνω απ' το καμηλό της παλτό.

Έλαμπαν τα μπαλκόνια με μια πολυχρωμία που σκοτώνει.
Δεν είχε κάποιο συγκεκριμένο προορισμό. 

Όλα κλειστά, όλα αμπαρωμένα, 

εκτός από τις καφετέριες που βούιζαν σαν μελίσσι.

Είπε να πάρει το τρένο να κατευθυνθεί προς τη θάλασσα. 

Την αγαπούσε πολύ την αγριεμένη θάλασσα.

Έμοιαζε με την ένταση των παλμών της, 

χόρευε σαν το τρέμουλο των χειλιών της.

Σκέφτηκε πως η θάλασσα δεν θέλει καν στολίδια. 

Έχει τα κοχύλια της, τα φύκια της, τους αφρούς της

μα πάνω απ' όλα έχει τις γοργόνες της που για αιώνες σιγούν.

Το αποφάσισε στη θάλασσα θα πήγαινε 

εκεί που πληθαίνει το λιτό κι αυγαταίνει το ωραίο. 

Είναι Χριστούγεννα σήμερα και μόνο του δεν πρέπει να μείνει το κύμα.

Η αμαξοστοιχία αργούσε.

Ένας βιολιστής ανάδευε τα κέρματα στο καπέλο του.

Οι λίγοι ταξιδιώτες τον κερνούσαν γλυκά κι αχνιστά κρεατικά.

Υποκλινόταν κι έπαιζε εκστασιασμένος τις μουσικές του. 

Είναι τόσο όμορφο να βρίσκεσαι σε μια μισοάδεια πλατφόρμα 

με μόνη παρέα τους ήχους ενός ξεκούρδιστου βιολιού. 

Βούρκωσε απ' την τόση ευτυχία κι άλλαξε γνώμη στη στιγμή. 

Όχι δεν θα πήγαινε στη θάλασσα,

θα παρέμεινε εδώ παρέα με τον γηραιό βιολιστή. 

Μαζί να μιλήσουνε με τα θλιμμένα πρόσωπα των ταξιδιωτών.

Μαζί να μετρήσουνε τη χοάνη της μοναξιάς. 

Μαζί να ανοιγοκλείσουνε τα συρτάρια με τα σπασμένα αμύγδαλα. 

Ήταν η καλύτερη επιλογή 

κι άσε στο σπίτι τους άλλους χορευτικά και μουσικά να βλέπουν προγράμματα. 

Είχε στα ξυλιασμένα χέρια της όλη τη ζεστασιά του κόσμου. 

Στη θάλασσα θα πήγαινε αύριο να της πει τα μαντάτα.

Πήρε το δοξάρι κι άρχισε να παίζει.

Ο βιολιστής της χάρισε το μοναδικό του χαρτονόμισμα 

κι ένα χαμόγελο μικρού παιδιού που μια ζωή θα θυμόταν.

Έλαβε μέρος στο 22ο Συμπόσιο Ποίησης που έκανε θεσμό η φίλη Αριστέα
και της αξίζουν πολλά συγχαρητήρια!!! 

Πρωινή σαγήνη

Χάραξε στο σύμπαν των πουλιών
Στα ηλεκτρικά σύρματα τα μυστικά τους πεντάγραμμα
κρυφά μεταφέρουν, ο ουρανός να τα δεχτεί.
Τραβήχτηκε στα μαύρα πέρατα το δίχτυ της νύχτας
Ξημέρωσε.
Στο μέτωπο της γης λαμπύρισαν αίφνης
οι λεπίδες μιας πρωτόφαντης χαράς.
Χαρά του έφηβου πριν πάει στο ραντεβού με το πρώτο χάδι.

Πάνω στο άρμα του πρόβαλε ο ήλιος
σκορπώντας τις ζεστές του γλώσσες στο αχνό γαλάζιο.
Χρυσάφι μάζευε το χώμα στις πόρους του
γλυκά να καρπίσει το σιτάρι, το τριφύλλι, το ξινόχορτο.
Βγήκα στη βεράντα με το θαύμα να μιλήσω
κι ήρθε μια δέσμη ηλιαχτίδων κι έδεσε
στους ώμους μου ένα απαστράπτον φουλάρι μεταξωτό.
Έλαμπα όπως λάμπουν τα ξάρτια της φρεγάτας
σαν μπαίνει αργά στο λιμάνι για να δέσει.

Κάθισα στην αιώρα του πεύκου.
Φύσαγε και το φόρεμά μου και μικρό γίνονταν ιστίο.
Ταξίδευα στη γεμάτη αινίγματα θάλασσα,
γύρω οργίαζε η ορχήστρα των τζιτζικιών και των εντόμων.
Εξαίσια αυγή που κόμπο - κόμπο μοίραζε 
το φως της στις αγριοσυκιές της ακτής.

Στο σπίτι η μητέρα ήταν απορροφημένη στις πρωινές ειδήσεις.
Κάποιοι μιλούσαν για την αποκατάσταση της αλήθειας.
(Μιας αλήθειας που τεχνηέντως αποσιωπούσαν)
Την δέσμια με βαριές αλυσίδες ασήκωτες
σαν τα πέτρινα χρόνια της φτωχής ηρωίδας
στην αγαπημένη εκπομπή της μαμάς.

Την προέτρεψα να βγει στην πρωινή δροσιά,
μια παρτίδα σκάκι να παίξουμε με τον ήλιο,
μια αλήθεια να του ψιθυρίσουμε στ' αυτί,
για μιαν ελπίδα που ζωντανή την κρατάμε για χρόνια
γιατί καλά γνωρίζουμε πως αν άμορφο γίνει είδωλο,
χαράμι θα πάνε τα αυγινά χαμόγελα
κι ο έφηβος που κουρνιάζει βαθιά μέσα μας
μονάχος του θα μείνει να ξιφουλκεί το αλλόκοτο κενό.

Έλαβε μέρος στο δρώμενο "Παίζοντας με τις λέξεις" που επάξια διοργάνωσε
η Μαρία μας με μια σειρά από αξιόλογες συμμετοχές