Θρυαλλίδα

Λαβωμένα, κλαμένα ματωμένα
δυο παιδιά τρέμουν σύγκορμα.
Δυο παιδιά μοναχά, κροταλίζουν
τα δοντάκια τους σαν κλακέτες
γελωτοποιού.
Βλέμματα λες, τρομαγμένου ζώου
που έχασε φωλιά και φαμίλια
μέσα σε μια νύχτα.
Τρέμουν σαν φύλλα,
δυο αγγελούδια, δυο ορφανά.
Φύλλα από δέντρο που το ποντίζει
ο άνεμος.
Το δέντρο ψηλό σαν το μπόι
της πατρίδας.
Πλατάνι, έλατο, σφένδαμος
κι αυτά μικρές ριζούλες
παραχωμένες σε κενοτάφιο
ηρώων.

Ψυχούλες έρημες χωρίς

δικούς τους νεκρούς.
Μια βόμβα αφού έσπασε
στα δυο τις πλάκες τις άφησε

να χάσκουν αίολες στο κενό.

Δυο παιδιά, έρμαια
του σκληρού μαύρου μετάλλου,
του καπνού και της εντεταλμένης
απόφασης.
Αγκαλιάζονται.
Φιλιούνται.
Υπόσχεση δίνουν.
Τα ματωμένο τους ρούχο
σημαία θα γίνει.
Τα κλαμένα τους μάτια
μελάνι για το τραγούδι της
επανάστασης
Τα λαβωμένα τους χέρια
κουπιά σε θάλασσες ειρηνικές.
Όρθια η ζωή τα χειροκροτεί.
Αγκαλιάζονται, σμίγουν οι ρίζες,
θεριεύουν, αντέχουν.
Δυο θρυαλλίδες γίνονται σε έναν
κόσμο που ζητά να τα αφανίσει.
Ανάποδα τον γυρίζουν.
Αντιστέκονται...

Για τους μικρούς αγωνιστές της Παλαιστίνης

Οι ορχιδέες

Έχουμε γιορτή στο σπίτι
τελευταία.
Πέταξαν ματάκια οι ορχιδέες.
Με διαφορά μιας βδομάδας
η μία από την άλλη.
Δεν θα αργήσουν να φανούν
και τα άνθη τους.
Ξέρω πως άοσμα θα είναι αλλά
πέρα για πέρα εντυπωσιακά
σαν τα χάρτινα λουλούδια
που κόβαμε στο γλασέ χαρτί
στο νηπιαγωγείο για να φτιάξουμε
το μαγιάτικο της γιορτής στεφάνι.
Σίγουρα το Μάη θα έχουν
ανθίσει κι οι δυο.
Η μία με ροζ άνθη κι η άλλη
με λευκά.
Τα ροζ άνθη θα υπερτερούν
σε αριθμό και σε ζωντάνια.
Βλέπεις τα λευκά πάντα
πιο αδύναμα θα είναι σε σχέση
με τα άλλα χρώματα.
Αδύναμα κι εύθραυστα αλλά
τόσο αγνά και ιερά σαν τα χέρια
Της Παναγίας που κάτω
από τον σταυρό αγγίζουν
με θλίψη τα καρφιά

Του Μονογενή της.