άνοιξε την κλειδαριά
με το βαρύ κλειδί
μην μένεις σ' αυτό το
κάστρο ολομόναχος.
Οι τοίχοι δεν σε γνωρίζουν.
Οι καθρέφτες σε μουντζώνουν.
Τα ποτήρια στραγγίζουν
πριν ακόμα γεμιστούν με ρούμι.
Φοβάσαι.
Απορείς.
Διψάς.
Γιατί μένεις;
Θα αργήσεις στο ραντεβού
με το πρωινό άστρο κι η κόμη
σου δεν θα χρυσίσει με φως
όπως θα έπρεπε.
Σ' αυτό το κάστρο πώς μπήκες;
Εγώ άλλη σου είχα ετοιμάσει
ζεστή φωλιά με τα σπαράγματα
του έρωτα.
Πώς και έχασες το δρόμο;
Αυτό το κάστρο στην κορυφή
ενός λόφου βρίσκεται και
στεφανώνεται από νεφέλες.
Σε χάνω.
Εκεί έχει καταλύσει ο γκιώνης
με τα πένθιμα ορατόρια.
Καρδιές λυγίζει η φωνή του.
Δεν βαστώ να τον παρακολουθώ.
Εγώ σου είχα ετοιμάσει
μουσικές από το σπέρμα
της αγάπης.
Χαρωπές μουσικές αισθαντικές
στο χορό τους να μπαίνεις
με πέλματα ολόγυμνα.
Θυμάσαι που χόρευες στη
μέθεξη του τρύγου;
Πόσο όμορφος ήσουν.
Με ένα τσαμπί στο στόμα
γλυκογέλαγες και με καλούσες.
Πέτα το κλειδί αν δεν μπορείς
να ανοίξεις κι εγώ στον αέρα
θα το πιάσω για να βγεις.
Η φωλιά μας μικρή αλλά
απέραντη από χαρά είναι.
Σε περιμένει.
Δεν έχει κιγκλιδώματα
κι ούτε βαριά κλειδιά.
Η φωλιά μας ο τελευταίος
στίχος ενός σονέτου που
ο ποιητής ξέχασε να γράψει.
Έλα να το συνεχίσεις.
Πονούν πολύ τα ακρωτηριασμένα
ποιήματα.
