Παρασκευή 3 Μαΐου 2013

Hμερίδα στο φως



Εμποτίζω το σώμα μου με τη πράσινη μελάνη του υγρού δάσους
Σκαρίφημα καταστρώνω μυθικό σκαλίζοντας νεροσυρμές στην ηλιακή άλω
Δωροδοκώ δυο πεταλούδες διάφανες να μου χαρίσουν αθανασία
Πέντε κεράσια φως τους δίνω μήπως και διπλώσει η φτερούγα μου!

Ντύθηκα τις λειχήνες του δάσους και σε στόμιο φαραγγιού μόνος βαδίζω
Συριγμοί πεύκων βελανιδιάς κρυφοί στεναγμοί διακόπτουν την επέλαση μου
Επέλαση εσωτερική του βλέμματος στο υποκύανο χάρτη του ποταμού
Μια πέστροφα σφραγίζει τον ουρανίσκο μου με το ασημένιο δόρυ του κορμιού της!

Εμποτίζω το σώμα μου με τη πράσινη μελάνη του υγρού δάσους
Σκαρίφημα καταστρώνω μυθικό σκαλίζοντας νεροσυρμές στην ηλιακή άλω
Δωροδοκώ δυο πεταλούδες διάφανες να μου χαρίσουν αθανασία
Πέντε κεράσια φως τους δίνω μήπως και διπλώσει η φτερούγα μου!

Βγαίνω σε ξέφωτο απάτητο και τις οπλές των ελαφιών ακολουθώ φωλιά να βρω
Να απορροφηθώ θέλω σαν δροσοσταλίδα στην συρμάτινη χορδή του λεβάντε
Πράσινο γινάτι στην καρδιά μου φυτρώνει γινάτι αμαρτύρητο του έρωτα
Ενός έρωτα που ανέστιοι δραγουμάνοι περισυνέλεξαν απ΄του φοίνικα το κορμό!

Εμποτίζω το σώμα μου με τη πράσινη μελάνη του υγρού δάσους
Σκαρίφημα καταστρώνω μυθικό σκαλίζοντας νεροσυρμές στην ηλιακή άλω
Δωροδοκώ δυο πεταλούδες διάφανες να μου χαρίσουν αθανασία
Πέντε κεράσια φως τους δίνω μήπως και διπλώσει η φτερούγα μου!

Εκλιπαρώ το κεντίδι της λήθης να υφανθεί και της μάνας το αίμα λεπτουργώ σε στημόνι
Καμβά να φτιάξω αχειροποίητο με τα ακροδάχτυλα της αστραπής
Σεπτό καμβά σαν το ράσο του μοναχού στο υπέρθυρο του κελιού του απλωμένο
Αγρυπνώ στο φως και σαν τον αστεροειδή της γέννεσης αναφλέγω παρθένες πολιτείες!

Εμποτίζω το σώμα μου με τη πράσινη μελάνη του υγρού δάσους
Σκαρίφημα καταστρώνω μυθικό σκαλίζοντας νεροσυρμές στην ηλιακή άλω
Δωροδοκώ δυο πεταλούδες διάφανες να μου χαρίσουν αθανασία
Πέντε κεράσια φως τους δίνω μήπως και διπλώσει η φτερούγα μου!

Οργώνω τα μεστά στήθια της αργίλου ερύθημα φλόγας μεταγγίζοντας στους αμνούς
Στα φωτοστέφανα των σύννεφων προσκρούω ζωσμένος το χαράκι της πίστης
Χαράκι βαθύ έμβλημα θείο τυπωμένο στο πέτρινο ησυχαστήριο του όρους Σινά
Ερημίτης περιπλανώμαι διαφυλάττοντας στους κόκκους της άμμου τη θεμέλια ρίζα!

Εμποτίζω το σώμα μου με τη πράσινη μελάνη του υγρού δάσους
Σκαρίφημα καταστρώνω μυθικό σκαλίζοντας νεροσυρμές στην ηλιακή άλω
Δωροδοκώ δυο πεταλούδες διάφανες να μου χαρίσουν αθανασία
Πέντε κεράσια φως τους δίνω μήπως και διπλώσει η φτερούγα μου!

Παραβιάζω τις πύλες των κοιλάδων και ελευθερωτής μπαίνω στους απένθητους λειμώνες
Ψωμί να φέρω και νερό από δάκρυ στη καλύβα του κολίγου και του ονειρευτή
Να έχουν δρόμο να διαβαίνουν και τα ιερά οστά καλά φυλαγμένα στη τσέπη τους να κρατούν
Πράσινη ιστορώ τη μοίρα μου στους ενδεείς και με τη πίκρα του κισσού σμίγω σε κλίνη χθόνια!