Ήλιος είσαι
Με άρμα πύρινο
Ανελέητα να ξεραίνεις
Των σταριών τις κόμες
Και των μικρών ναυκλήρων
Τους γλυπτούς ώμους
Βλάστημα να φιλάς
(Κι εγώ δέντρο θαλερό τα ηνία σφικτά να κρατώ με τους κλώνους μου)
Ρίζα είσαι
Με πολλές υπόγειες
Διακλαδώσεις
Τις μαρμάρινες
Κόρες να ξυπνάς
Με λόγια απειλητικά
Τα δάκρυα τους να εμποδίζεις
Να ξεχυθούν ασυγκράτητα
Στους αδιαπέραστους απ' τους κισσούς φράκτες
(Κι εγώ μικρή μανόλια τα φονικά σου όπλα να παρακρατώ)
Θάμνος είσαι
Αγκαθωτός
Με βελόνες-ανθούς
Να πληγώνεις τον αέρα
Αιμάτινοι να βάφονται
Των εντόμων οι σπόνδυλοι
Κι η χλόη
Μαντήλι σκισμένο να φορά
Με κρόσσια ξεφτισμένα απ' τα όπλα σου
(Κι εγώ νερό ορμητικό αδιάκοπα να σε παρασέρνω)
Γκρεμνός είσαι
Με πέτρωμα συνεκτικό
Να χάνονται τα ερίφια
Τριποδίζοντας
Σε βάραθρα βαθιά
Τα λιλά κυκλάμινα
Να ασφυκτιούν σαλεύοντας
Μέσα στις κλειστές
Κι απόκρημνες σχισμάδες
(Κι εγώ πέτρα που κυλά στον εφιάλτη του ύπνου τους)
Πλακόστρωτο είσαι
Με πέτρες αιχμηρές
Βροχή δεν τις λειαίνει
Μόνο μια αξίνα
Σκουριασμένη
Διακόπτει την συνέχεια τους
Να σκίζονται τα γόνατα
Των πεζοπόρων
Και τα νυφικά σαντάλια
Να τρίβονται σαν χόρτα ξερά
(Κι εγώ στερεμένη κρήνη ανήμπορος τη δίψα σου να σβήσεις)
Σύννεφο είσαι
Με πολλά εργαστήρια
Εδώ ο κεραυνός
Εδώ η λασπερή βροχή
Εδώ η πυκνή ομίχλη
Που το γαλάζιο εμποδίζει να φανεί
Παραμερίζουν τα παιδιά
Πίσω απ' τα δέντρα
Δένουν κούνιες
Οι μανάδες ανοίγουν
Ομπρέλες μαύρες
Ανίσχυρες να πλησιάσουν
Τη χρωματιστή καρδιά τους
(Κι εγώ ρηξικέλευθος θεός να σε σκορπίζω με πείσμα μακριά τους)
Απειλές εξαπολύεις
Με της γλώσσας σου το σκληρό πετράδι
Χωρίς κανένα ίχνος ενοχής
Κι εγώ βουβός κομπάρσος
Που τους ρόλους του
Ώρα την ώρα συνεχώς αλλάζει
Που στο όνειρο ακροβατεί
Δρόμους να ανοίγω με τα νύχια
Μέχρι που στη θάλασσα
Να φτάσω λυτρωμένη
Μακριά από εσένα
Ζεστά και στοργικά
Nα αγκαλιάσω
Της λήθης τα πλεούμενα με τους λεπτούς μου βραχίονες
