Ακαριαία

Στο δάσος υπάρχει ένα πουλί, το τραγούδι του σας σταματάει και σας κάνει να κοκκινίζετε. 

Αρθούρος Ρεμπώ

Ο πόθος ομοιάζει με το άγριο

κύμα που πετάει χωρίς έλεος

τα αφρόψαρα στα βράχια.

Συντρίβονται ουρές, μάτια,

σπλάχνα και καρδιές. 

Τα μόνα που μένουν ανέπαφα

είναι τα λέπια και τα μουστάκια.

Αυτά τα παίρνουν τα κορίτσια

και φτιάχνουν δακτυλίδια.

Φαντάσου ένα δακτυλίδι 

με πέτρα από λέπι! Ακόμα

κι η διαμαντόπετρα ωχριά

μπροστά του. 

Σαν απότοκο του πόθου δεν συγκρίνονται σε εύρος ομορφιάς 

με τίποτα άλλο. 

*

Πηγαίναμε στα τέσσερα 

γιατί στην αντίπερα 

πλευρά της λίμνης

κυνηγούσαν αγριόχηνες

κι έπρεπε να καλυφθούμε.

Ακούγονταν διάσπαρτες

οι ριπές των όπλων σαν

ομοβροντίες τουφεκιών

σε εμφύλιες συρράξεις. 

Πηγαίναμε αργά. 

Οι καρποί από τις γύρω

καστανιές που είχαν πέσει 

στην γη μάς τσιμπούσαν 

τα γόνατα.

Πονούσαμε, αιμορραγούσαμε 

κι ήταν σαν να οδηγούμασταν

στο θυσιαστήριο ολόγυμνοι

από προθέσεις με μόνο τις

καρδιές μας ορθάνοιχτες 

στις εικασίες των φύλλων. 

*

Βαδίζαμε μέσα στο δάσος

Έλατα πολλά, κουμαριές, 

ρείκια και φλέβες νερού.

Ακούστηκε το ουρλιαχτό

ενός λύκου, δεν φοβηθήκαμε

παρότι κοντά μας είχαμε

ένα κοριτσάκι με κόκκινο

σκουφάκι. 

Η γιαγιά του είχε πεθάνει

μήνες πριν σε μια στέγη

γερόντων από προχωρημένη

ασιτία κι αιμορραγικό σοκ. 

*

Όταν οδηγήθηκα από την

πύλη του έρωτα στην ακτή

της αγάπης ήταν βράδυ κι

είχε ένα φεγγάρι ολόγιομο

και πουθενά ένα άστρο

να κάνω μια ευχή. 

Ένιωσα μια πλημμυρίδα

συναισθημάτων και μια

πρωτόγνωρη τρυφερότητα 

να διακατέχει το κάθε μου

κύτταρο. 

Σε αγαπούσα αλλιώς. 

*

Κάποτε στις τσουβαλομαχίες

που παίζαμε ένα παιδί έβγαλε

το χέρι του. 

Πονούσε πολύ, σχεδόν

ούρλιαζε. 

Το δέσαμε πρόχειρα

κι ησύχασε για λίγο. 

Η μάνα του το πήρε

και το πήγε στην κυρία

Πηνελόπη που ήταν πρακτική.

Το παιδί αυτό που αήδιαζε 

στο αυγό έγινε καλά 

με ένα κατάπλασμα αυγού

κι ολίγο αλεύρι. 

*

Στην τελευταία στροφή

πριν βγούμε στην θάλασσα

υπήρχε ένα δέντρο, μια

χιλιόχρονη ελιά. 

Σταθήκαμε στον ίσκιο της

για να γευματίσουμε. 

Όταν αποφάγαμε ένιωσα

μια περίεργη έλξη για

αυτό το δέντρο κι ήταν

σαν να μου μίλησε η ιστορία

μέσα από τις βαθιές ρυτίδες

του.