Σε θάλασσες αφιλόξενες
ταξιδεύεις και σε πελάγη
ανοιχτά με τα κύματα μάχαισαι.
Τα πέλματα σου τα έχει
σκάψει η αλμύρα και τα
χέρια είναι χρόνια που έχουν
ξεχάσει την προσευχή κι
εκείνα τα γράμματα που
στους θάμνους έκρυψες.
Επιδρομές κάνεις στα νησιά,
στα λιμάνια και σε κείνες
τις άγονες ξέρες.
Στα αμπάρια σου πολλά τα
λάφυρα:
Χρυσές λίρες και περιδέραια.
Ατόφιο ασήμι, πετράδια
σπάνια και ράβδοι χρυσού.
Θα μπορούσες να οικοδομήσεις
δυο πόλεις ολάκερες με τα
καμπαναριά τους, τα χαμόσπιτα,
τα επιβλητικά μέγαρα και τα
μουσεία με τα δακρυσμένα
αγάλματα.
Δεν το έκανες.
Δεν το θέλησες.
Σαν σάπιο κρέας μισούσες
την όποια ιδιοκτησία.
Σπίτι δικό σου δεν απέκτησες
ποτέ, μόνο τις θαλασσοσπηλιές
πάντα ονειρευόσουν.
Στην τελευταία μας συνάντηση
εκτός από τα λάφυρα που μου
έφερες, έκοψες και μου
έδωσες την πειρατική σου
πλεξίδα και την καλύπτρα
του άδειου ματιού σου.
Ανεξήγητη κίνηση, την
αποδέχτηκα και δεν είπα
τίποτα.
Θα τα φορέσω και θα ρθω
κοντά σου το ταχύτερο.
Η είδηση του θανάτου σου
με συνέτριψε.
Το άγιο σώμα σου να βρω και
στην πόλη που της γύρισες
την πλάτη να το ενταφιάσω
με τιμές πολλές.
Την πλεξίδα και την καλύπτρα
θα βάλω και θα ρθω.
Τώρα εξηγώ την κίνηση σου,
παρτίδες είχες με το θάνατο
χρόνια τώρα.
Ξέρω που σύχναζες κι αν
μπερδευτώ θα ρωτήσω
τα κορίτσια που κοιμήθηκες.
Μεγαλοπρεπές μνήμα θα σου
στήσω στο ακριβότερο
κοιμητήριο.
Τόσα λάφυρα τι να τα κανω;
Μαζί θα παραχώσω και τα
θυμητάρια σου, δεν ωφελεί
εδώ να τα κρατήσω.
Μου έδωσαν το ταξίδι κι αυτό
μου φτάνει μου δήλωσαν το
θάνατο σου κι αυτό με πονεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου