χαϊκού λευκών ονείρων

Αχ! χορταράκι
το μπόι σου κάποτε
θα με περάσει

Χρήστος Τουμανίδης 

Στον υπόνομο
Χρυσό το δακτυλίδι:
Σπάταλη στιγμή

Ρωγμές στον τοίχο
Πώς γεμίζει το κενό;
Ρίζες απλώνω

Ξελογιασμένο
Της χάσης φεγγαράκι
Ποιος σε χόρτασε;

Το τραγούδι μου
Αθώος κορυδαλλός
Χωρίς λοφίο

Χρυσοήλιε μου
Φορτώνεις στο άρμα σου
Ώριμα στάχυα

Σε πλησίασα
Κι εσύ φτερουγίζοντας
'Εστρεψες αλλού                                                          

Σήματα καπνού
Στα φουγάρα της πόλης
Πάλι άργησες!

Χάλκινο βλέμμα
Κι απάνω σκαλωμένη
Αρχαία σκουριά

Στην ανομβρία
Τόσες ρίζες στο χώμα
Πως ξοδεύτηκαν!

Σε δακτύλιο
Πεύκου, δες λαξεύτηκε
Πρώιμος στίχος!

Σίγησαν πάλι
Οι φωνές στο κατώφλι
Άκαρπη στιγμή

Με μια δόνηση
Άλλαξαν οι κρατήρες
Μορφή και σχήμα

Χωνί γιασεμιού
Στολίζει τους ώμους σου
Ξελόγιασέ με...

Ξοδεύεις χρόνο
Μαζεύοντας πέταλα:
Λογάκια παιδιών

Βρέχει στη μνήμη
Κι απλώνονται κύματα
Στα μάκρη του νου

Δες πως ανθίζει
Το στέρφο περιβόλι
Με μια προσευχή

Ασημοκλωστή
Να φτιάξουν οι άγγελοι
Γυάλινες κρήνες

Μαρτύρισέ μου
Κόκκινη παιώνια
Ποια η ντροπή σου;

Σ' έρημα σπίτια
Ο κισσός τροπαιούχος
Λάφυρα φέρνει
 
Πέρα στον ήλιο
Ζεσταίνουν τις φλέβες τους
Οι κρύες πηγές

Πόρτα φτωχική
Με τρύπιο το διάδημα
Να μπει ο Θεός

Σε σκέπη λίμνης
Φαντάζουν τα νούφαρα
Μ' αψίδες γιορτής

Παιδάκι χλωμό
Στου φεγγαριού την κούνια
Μιλάς στον Θεό

Μικρή λεμονιά
Πως σκόνταψε τ' άρωμα
Σε δυο σου φύλλα