Φτερωτός φίλος

 haibun

Τελευταία είχε πάρε δώσε με ένα σπουργίτι.Το είχε βρει σχεδόν κοκκαλωμενο μια μέρα του χιονιά να της χτυπάει αποκαμωμενο το τζαμί του σαλονιού. Το πήρε αγκαλιά, το ζέστανε με την ανάσα της κι όταν άρχισε να δυναμώνει το τάιζε σπόρια και ψιχες από το μπαγιάτικο ψωμί που είχε στην ψωμιερα. Αυτό την κοίταζε με μάτια ευγωμοσυνης και κατάπινε τους σπόρους.

Τικ τακ στην πόρτα

δύο μετρα το χιόνι-

σβήνει η ζωή.

Απο τότε κι ύστερα ήταν ο καθημερινός της επισκέπτης. Έρχονταν πάντα με τους κελαηδισμους των πουλιών πριν φωλιάσουν στα κλαριά και την έβρισκε. Πάντα το φιλευε κάτι άλλοτε σταφιδόψωμο άλλοτε σπόρους ή κριθερενιο ψωμί που κατά το πλείστον το λάτρευε.

Μπουκιά στο στόμα

φτεράκια αδύναμα-

κρύσταλλοι πάγου.

Μια μέρα που ο βοριάς με τα ξυράφια του ξυριζε δέντρα και υπάρξεις το σπουργιτακι δεν ήρθε. Έμεινε να παραμένει με την φουχτα γεμάτη για ώρες πολλές. Ανησύχησε, βγήκε στον κήπο να το ψάξει πίσω από τους θάμνους χωρίς αποτέλεσμα. Πάγωσαν τα χέρια της να παραμερίζει τα κλαδιά. Η πρόχειρη φωλιά του άδεια.

Χαλάζι στη γη

τρύπησε τις φυλλωσιές-

ενσκηπτει χιονιάς.

Την επόμενη μέρα το φιλαράκι της ήρθε ζωηρό και με καλή διαθεση. Μαζί του είχε το ταίρι του, έναν διπλάσιο σχεδόν σπουργιτα που της τσιμπούσε παιχνιδιάρικα τα φτερά και γουργουριζε ερωτικά πλάι της. Απερίγραπτη ήταν η χαρά της. Το μικρό σπουργιτακι θα της χάριζε κι άλλους χνουδωτους φίλους λίαν συντόμως. Η φωλιά στον κήπο θα έδινε ροτα χαράς στην ζωή.

Λυγίζουν δέντρα

κρούστα πάγου στην λίμνη-

θαμπή ανάσα.