χαϊκού πρώιμης μνείας

Πεσμένο λουλούδι
γυρίζει πίσω στο κλαρί -
ήταν πεταλούδα

MORITAKE

Στη ξερολιθιά
Στραγγίζουν τ' ασπρόρουχα
Πέρλες νυφικές

Λαλεί το πουλί
Μονάχο στη χαράδρα
Πού να ήσουν χτες;

Πρόσωπα ξένα
Φιλιά ματαιόδοξα
Τη λήθη κερνούν

Πάνω στο ράφι
Δίπλα στα μοσχοκάρφια
Βουητό δάσους

Κυλά μια πέτρα
Τυλίγοντας γύρω της
Της πάχνης ιστούς

Στον όχτο γερτή
Μια ροδιά συγκεντρώνει
Θυμούς στις ρίζες

Συρματόπλεγμα·
Τα φτερά τους κρεμάνε
Τρέμοντα πουλιά

Κορδέλες λευκές
Σε μαλλιά χρυσαφένια
Ποιος τις κούρσεψε;

Κρύο πετιέται
Το νερό απ' τις πηγές:
Της γης καθαρμός

Ιαίνει ο κόσμος
Κλεψύδρα που αδειάζει
Άπειρα πάθη

Στην αλφαβήτα
Περίσσεψαν γράμματα
Κι έπλεξες μύθους

Στο φυλάκιο
Ολόγιομο φεγγάρι
Τις ώρες σκουντά

Βγήκαν στην άμμο
Όνειρα να στεγάσουν
Κρινάκια λευκά

Νυχτοπερπατάς
Με το φόβο να σε βρει
Αστεριού βέλος

Λευκά μάρμαρα
Που πάνω τους μέστωσε
Γυμνή η γραφή

Πάνω στην πέτρα
Τις πληγές της σκόρπισε
Μια παπαρούνα

Ζητάς τον καρπό
Που μελώνει στο δέντρο
Χαρά να τον πιεις!

Πεταλούδα μου
Πως και ξελογιάστηκες
Σ' αγκάθι πικρό;

Γλυκά τραγουδούν
Το πρωί τα κοτσύφια
Στην άυπνη γη

Στη πυκνόφυτη
Πλαγιά, τ' αστέρια πέφτουν
Σαν φύλλα νεκρά

Σεμνά προβάλλεις
Στα παραθύρια της γης
Κυκλάμινό μου

Ένα μπουκέτο
Αμαρυλλίδες κρεμώ
Σε τέμπλο χειλιών

Μια ραγισματιά
Στ' ουρανού τον καθρέφτη
Κι ευθύς λησμονάς

Φεύγει το θέρος
Και πάει να πλαγιάσει
Σε κλίνη ψυχρή