Στη σχισμή του Φθινοπώρου

Χορεύουν τα πεσμένα φύλλα στην άσφαλτο
Μικρές καρδιές που ριγούν στην απώλεια
Χαμίνια που είδαν να σκίζεται το άδειο τους πουκάμισο
Χορεύουν κι οι άνεμοι στην εμπασιά του Νοέμβρη
Τρελοί χαρταετοί επιφανείς στην ασφάλεια του κενού
Παιδίσκες παραδομένες στην ουράνια τέρψη
-Δεν έχω ακόμα σχηματιστεί αργοπόρησα να βγω στα ύφαλα
Να μετρήσω τις μέρες και τα έργα που με θέλησαν μόνη-
Στη σχισμή του Φθινοπώρου άργασα τις γωνίες της σκέψης!

Διάφανα κρύσταλλα αντανακλούν τις φωτιές των άστρων
Στις μεγάλες νύχτες τις παγωμένες απ' τα βήματα της βροχής
Βρήκα μια πέτρα στρογγυλή απ' το αλώνι της πατρίδας
Την έβαλα φυλακτό στο στήθος
Μην και κρυώσει το παιδί στο ταξίδι
Μην και πονέσει του κύκνου ο λευκός λαιμός πριν την κραυγή
Βρήκα μια πέτρα τραχιά απ' του βράχου το στόμιο
Την κράτησα στα χέρια σαν μωρό και την κανάκεψα
Μην και λείψει απ' τον κόσμο ο καλός αγώνας
Μην και αφανίσει η λήθη τα λεπτά μέλη των ερωδιών
Στην σχισμή του Φθινοπώρου συνέλεξα τους θησαυρούς της αγάπης!

Στάζουν οι τρύπιες στέγες στις παράγκες των φτωχών
Τα μεσημέρια αναχωρούν απαρηγόρητοι προς το βορρά
Μελαγχολούν οι μανάδες με αδειανά τα χέρια και τα φθονούν
Προσπαθούν να ξεχάσουν οι προδομένοι την αδικία
Τρέχουν κόντρα στον άνεμο φωνάζουν λοιδορούν την φυγή
Παίρνουν τ' αλέτρι ξεφτούν την σκουριά απ' τα μαχαίρια
Η σπορά ν' αρχίσει να μιλήσει το χώμα ξανά
Μην και μείνει άκληρη η ιστορία και στρεβλή
Μην και ξεχάσει η ανατολή την ορθή της πορεία
Παίρνουν μαχαίρι προγονικό μαυρομάνικο
Στο μεσαίο τον κίονα την εντολή να χαράξουν
Έτσι που να αφήσουν μιαν κληρονομιά στους απόντες
Μιαν γραμμή καθάρια  στον ορίζοντα να διαβαίνουν
Στην σχισμή του Φθινοπώρου πλάνισα τα όνειρα μην και πληγούν!