σκορπιέσαι...

Πάνω στην κλειστή εξώθυρα
Των ματιών σου
Ένα ψιχάλισμα πόνου
Με διαπερνά
Τόξα φέρνεις
Στην εαρινή βροχή
Σπινθήρες σκορπίζεις
Στα σκουριασμένα
Αμόνια
Με τυφλώνεις
Σε σκηνές υγρές δίνεις
Μικρές παραστάσεις
Μόνο για μένα
Υποδυόμενος τον τυφλό

Πάνω στα κρύσταλλα
Της ψυχής
Τα ξάρτια του πόθου
Σπασμένα
Σώματα ξένα σε θέλουν
Φωτιά προμηθεϊκή
Γίνεσαι στα πόδια
Των Θεών
Ψάχνω γωνιές άβατες
Στο περίβολο σου
Σχεδιάζω
Έναν δικό μου φράχτη
Μια ακτή να ξεπλυθώ
Πριν οριστικά χαθείς

Ένα άστραμμα οργής
Πλαταίνει τα σύννεφα
Ξεμακραίνει το πλοίο
Μια ομπρέλα
Αιωρείται
Στο σύνορο σου
Τρέχω
Ασθμαίνοντας
Σκιά γίνεσαι
Η βροχή
Δάκρυ του Θεού
Με λυτρώνει
Επιστρέφω παγωμένα φιλιά
Μαζί με την φωτογραφία
Που είχα κρύψει
Στ' αγκάθια του χθες

Σε επάλληλους κύκλους στραγγίζει η αγάπη 
το αίμα της κι εξαγνισμένη ανασαίνει φιλιά