Ποτάμια χύνονται στις φλέβες μου
κι αραιώνουν το αίμα μου.
Κοίτα με μυρίζω έλατο, καμμένο
πεύκο, μέντα και αλιφασκιά.
Τρέμει το σώμα, χωλαίνει το πόδι
και δεν βρίσκω που να κρυφτώ
για να ξεφύγω από τα επικίνδυνα ερπετά
που αναιδέστατα με πλησιάζουν.
Ένα βουητό ανεβαίνει από τους πόρους
του δέρματος και με ξεκουφαίνει.
Βλαστημάω, βογγάω, νιώθω την ανάσα
μου να επιταχύνεται σαν να τρέχει
σε δρόμους ανώμαλους, ανηφορικούς.
Δεν έχω που να κοντοσταθώ.
Δεν έχω σε ποιον να μιλήσω.
Ψευδίζω, πετάω φράσεις ασυνάρτητες.
Δεν με καταλαβαίνω, γίνομαι μια άλλη.
Μία πέστροφα εισβάλει στην κεντρική
αρτηρία και αναπηδάει
Δες μου χορεύω ανεβασμένη πάνω
σε τεντωμένο σκοινί.
Από κάτω μου βαθιές χαράδρες, απόλυτο
κενό κι αν πέσω θα τσακιστώ σε χίλια
κομμάτια.
Πιάνομαι από ένα σύννεφο, κρατιέμαι
από μια κορφή και πάλι κι έτσι ο φόβος
δεν περνά.
Για μια στιγμή νιώθω σαν μικρός θεός
που προσπαθεί να αποκτήσει κάποιο
ακροατήριο.
Τα λόγια μου όμως δέν πείθουν.
Γράφω ακατανόητα κείμενα, μπερδεύω
επίθετα με ουσιαστικά.
Έπειτα ρίχνομαι απελπισμένη στα ρήματα.
Εκεί βρίσκεται το καλύτερο μου χαρτί.
Φωνάζω.
Ουρλιάζω.
Εκλιπαρώ.
Κανείς όμως δεν με ακούει.
Συνεχίζω να χορεύω σε ρυθμούς
εξωφρενικούς.
Εξακολουθώ να πηγαίνω σύμφωνα
με την ρότα του νερού.
Κουράζομαι.
Θέλω να εκβάλλω στη θάλασσα.
Τραβάω κουπί με τα χέρια που έχουν
μεταβληθεί σε μυλόπετρες.
Κάποια στιγμή βρίσκω απάνεμο μέρος.
Το κατοικώ.
Το γαλάζιο με ξεκουράζει.
Δίπλα μου αγριοβιολέττες και κρινάκια.
Στον φλοίσβο παραδίνομαι.
Περνάει καράβι, το χαιρετώ, με παίρνει
μαζί του.
Χαϊδεύω έναν γλάρο και σε αυτόν
μόνο εμπιστεύομαι την περιπέτεια μου.
Αυτός αμέσως με καταλαβαίνει.
Δεν χρειάζομαι άλλο ακροατήριο.
Κάτι τσακίζεται μέσα μου.
Ένας μικρός θεός πεθαίνει και με απελευθερώνει από την τυραννία του ύψους
και απ' το μαρτύριο της σκέψης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου