γυμνή αλήθεια

Περνώντας μέσα από μια φυσική σήραγγα
Τις ώρες του σύθαμπου
Αποχωρίζεσαι κάθε τι περιττό που σε δεσμεύει:
Τα γάντια σου το παλτό σου τα χέρια σου
Που μέσα στα χρόνια σκλήρυναν και πονούν
Σαν τις αμαρτίες που τόσο πόθησες να κάνεις
Αλλά στιγμή δεν τόλμησες
Να λύσεις το αυστηρό πλέγμα
Του σώματος που δονούνταν κρυφά
Από ουράνιες μελωδίες

Βρίσκεσαι τότε ξαφνικά μπροστά στο φως
Ένα απροσδιόριστο φως
Που δεν ξέρεις αν ο ήλιος το έστειλε
Ή αν μια λάμα το αντανακλά δυνατά
-Με τα σημάδια του αίματος ορατά πάνω της-
Σκληρό φως μεταλλικό όπως σκληρή γίνεται
Η χαραυγή μετά από μια νύχτα με εφιάλτες
Και έρωτες ατυχείς

Μετράς τότε της καρδιάς το κενό
Σαν να θες να συμπληρώσεις χρώματα
Στο απάτητο χιόνι
Δειλιάζεις φοβάσαι εντούτοις προχωράς
Αργά-αργά μαζεύεις τα ψιμύθια του κόσμου
Να καλλωπίσεις της φλέβας την κοίτη
Να σβήσεις διαμιάς
Την ασχήμια που είδες κάποτε σ' ένα βλέμμα
Κι αναπόφευκτα σε διώκει με καμτσίκια λεπτά
Στην νύχτα σε σπρώχνει
Σε βουτά σε λασπότοπους κρύους
Σε τσακίσει σε κορμούς θαλερούς
Με καμτσίκια λεπτά σου χαράζει βαθιά
Πικρές γραφές στα κάτοπτρα που αδιαίρετα τα ήθελες να 'ναι

Νιώθεις τότε σαν πουλί ορφανό
Με σπασμένα τα φτερά απ' τον στρόβιλο
Που άστεγο προσπαθεί να απαγκιάσει
Σ' ένα σκισμένο χαρτοκούτι
Που παλιάτσος σπίτι το 'χε
Πριν φύγει για περιοδεία στις λευκές πολιτείες
Στα δίστρατα πλανιέσαι
Αγαπάς ξεχνάς αμφιβάλλεις θυμώνεις
Κι άγρια χτυπιέσαι από ανέμους τρελούς
Που βίαια σε κυκλώνουν και σε σπρώχνουν μακριά
Σ΄ ένα ίχνος σκοτεινό με χαλκευτές και σταυρωτήδες