οι άνθρωποι των μουσώνων

Σας μίλησα στο παρελθόν για το απόβροχο της Κυριακής
Μέρα στιλβωμένη του Μάη να λαμπυρίζει
Στα πόδια των αθλητών όμοια με κουπιά στο τρεχαντήρι
Με τη τυποποιημένη ονομασία "Άκανθος Παναγία"
Έφερες πληγές από σαϊτιά στο μεσαύλι του στήθους
Στεκόσουν στο μπαλκόνι με τα ολάνθιστα νυχτολούλουδα
Λιβάνιζε ο αέρας το αποχυμωτήριο του αίματος
Ο φευγαλέος γλάρος έλυνε τα πανιά στα ιστιοφόρα
Έπλεαν ελεύθερα στον αχαρτογράφητο σκόπελο του πόντου
Οι ναύτες καρδιακοί φίλοι των νόστων απομάκρυναν
Το λεβητοστάσιο και τις μικρά μοιρογνωμόνια του ασύρματου
Έμειναν ορφανοί οι άνθρωποι των μουσώνων
Χωρίς περιστροφές άνοιγαν τα κιτρινισμένα παλίμψηστα
Διάβαζαν δυνατά τους ευτυχείς στίχους των νεκρών ποιητών
Αφιερωμένοι στις μικρές ερωμένες με τα λουλουδάτα φορέματα
Το αγκάθι παρέσερνε στην αιχμή τους δακτύλιους της Δύσης
Στου Παπαφράγκα τα σπηλαιολίθια λείαναν οι φαροφύλακες τις κηροδεσιές
Κρεμούσαν τα τάματα στα ριγωτά πουκάμισα των Αγίων
Θαύματα μεγάλα δημοσιοποιούσαν οι θύσανοι των σκίνων
Τα αρμυρίκια βάφτιζαν με αρχαιοελληνικά ονόματα τους όρμους
Αθηνά και Λυδία Ελένη και Άρτεμις Ηλέκτρα και Εκάβη
Οι λουόμενοι καβαλίκευαν τη μέθεξη των Αχράντων ωρών
Έστηναν ρομφαίες και προτομές στο κέλυφος των γυαλιστερών
Κρατούσαν παράξενα αερόστατα στα χέρια που ταξίδευαν
Στα ουρανομήκη εκτάρια της αφυπνισμένης ερήμου
Η άμμος κολλούσε στα γόνατα και υφάρπαζε την αναπνοή
Οι ταμιευτήρες του φωτός χρύσιζαν στο δακτυλίδι της κόρης
Διαμαντικά και πέρλες φορούσαν οι άγγελοι
Με τους πάλλευκους κρίνους και κρυφογελούσαν σαν νεογνά
Έρχονταν το μεσημέρι σχεδίαζες πάνω στη παλάμη σου
Με κάρβουνο εξαπτέρυγους ήλιους και μεθυσμένες σελήνες
Τα παιδιά κεντούσαν στα χράμια του έρωτα το φαιό στεφάνι
Κλυδωνίζονταν από το βάρος οι πολύχρωμοι αρμοί των χαρταετών
Χόρευαν πεντοζάλη οι αγροικίες των θαλερών ψαράδων
Η τεμνόμενη πεταλούδα περιγελούσε σκισμένες ιχνογραφίες
Βγαίναν από τα σοκάκια της πόλης οι μάγισσες με τα σκιερά πέπλα
Η Σαλώμη επενδύονταν τις ενοχές της μπροστά στα αναμμένα κεριά
Καβαφικές συναντήσεις καθόριζαν τα ωράρια των καφενέδων
Η χαρμολύπη χάριζε στους ελάχιστους εκλεκτούς της το ρακί της γιορτής
Γιρλάντες όμοιες με λαιμοδέτες παρεισφρούσαν στα άλκιμα μέλη
Της ηλιόλουστης νεράιδας στένευε το χρεμέτισμα του αλόγου στη πηγή
Δυο κίονες ξιφουλκούσαν τα αποξηραμένα δαφνόφυλλα του μαρμαροκονίας
Έφευγαν τα χρόνια μπροστά κρατώντας το καροτσάκι της λήθης
Η καρδιά έβρισκε το ρυθμό της μέσα στο πάταγο της ηλεκτρικής γης
Βάραιναν οι θημωνιές με τα άγουρα στάχυα στον μυστικό αχυρώνα
Όλες οι λέξεις αποτίναζαν τα μακρυά τους μανίκια κι έπλεκαν ζωνάρια
Στου κάτω κόσμου την Αχερουσία αγκάλη Απήγανος και κρύα μέντα
Το εισιτήριο για τις βραχώδεις περιοχές κλεισμένο στης σωτήριας πληγής το κλειδί
Στην Φαίδρα Φις  

ο θαλερός ορίζοντας των μύρων

Λυγίζω το κορμί ώσπου να πάρει

Τη μορφή του εαρινού βέλους

Στα μέρη με τα θαλασσινά χαλίκια
Καταδύομαι αίφνης στο φως
Καταδρομέας της ανοιχτής ηλιόπορτας
Στον ναό της αγάπης εισέρχομαι

Αισθάνομαι την διαύγεια της αγνότητας 

Σαν ένας άμωμος κοπετός που αναδύεται
Από το λαμπερό ποτάμι του Ιλισού    

Απόμερα περίμενα το καιρό
Του φρυγμένου βλέμματος
Να αναστήσει ξανά 

Την ηχώ του πολικού σήματος 

Η σπορά και η σοφία της βροχής

Σπαράζονταν ηδονικά πάνω

Στο ονειρώδες φέγγος

Της αρχαίας φτέρης

Ο ερημίτης κανάκευε

Της γεωμετρίας τον ήλιο

Και τον χαρταετό

Με τα κουρελιασμένα ζύγια

Μηχανεύτηκα τα ανήσυχα χορικά

Της τεμαχισμένης σελήνης

Και απρόθυμος μετείχα

Στην κατερήμωση του αξιοδάκρυτου

Δράκου με τους μπλε χιτώνες

Μέσα στα κλήματα είδα

Τον έγχρωμο θόρυβο της πόλης

Να καταλύει τον άγγελο της προτομής

Η έκταση του γρύλου έφερε

Την περγαμηνή της πραγματικής

Σταύρωσης
Πυρσοφόρος Θεός λείαινα
Του αίγαγρου την αχνιστή χλόη  

Ξεθύμαιναν άσκοπα στο φως 

Τα διχασμένα πτηνά του έρωτα

Μέσα στη κόκκινη βαλίτσα

Οι λεγεωνάριοι απόθεταν με ευλάβεια

Ένα σβωλαράκι χρυσής προσωπίδας

Και τις νησίδες του Πάδου

Αθώα η σκέψη ακροβολούσε

Τα τάματα με τα ερωτευμένα μάτια

Στο χορταριασμένο εικονοστάσιο

Σκηνίτης της αλήθειας σκόπευα
Του αμέθυστου τη διαιρεμένη δόξα

Φύλαγα τον αγέρωχο πάταγο

Της κιθάρας στη δόμηση της νόησης

Οι χορδές συμμετείχαν στο παιχνίδισμα

Της αχαλίνωτης κίνησης της ωδής  

Πλησίαζα τη σκάλα του σκοταδιού
Με προτεταμένα τα ακροδάκτυλα
Συναντώντας τα φτερά της κοιτίδας
Να με περιβάλλουν αέναα   

Κομματιασμένα τα μέλη μου

Σε δροσερό θάνατο
Μαδούσαν

Την ηδονική ράχη του όρκου

Βρήκα το ευαγγέλιο μέσα στα φυλλώματα

Μαζί με την γλυκιά ευωδιά

Των ακοίμητων αγγέλων

Βυθίστηκα στο θαλάμι του σύννεφου

Καρτερώντας τα μάτια του φόνου

Να με αποσπάσουν από το ρίγος

Των κεραυνοβολημένων ερπετών

Μια ζώνη με απωθούσε

Από τη πύλη της λησμονιάς
Έμεινα μόνος 

Μεταλαμβάνοντας
Την σκληρότητα του τροχού

Στην αιχμηρή αιθρία της φωτιάς
Ολόρθος στάθηκα να κοιτώ 

Σαν γέρος ερυθρόδερμος 

Που λύνει το γόρδιο κόμπο του μάγου 

Προς δόξα της φυλής του 

Ακμάζει ακόμα το κορμί της γυναίκας 

Στο θαλερό ορίζοντα των μύρων

Μην οξύνεις τη λύτρωση 

Των σμαραγδένιων ρόδων
Παραδόσου στα χέρια των ληστών  

Στάσου ικέτης μπροστά 

Στο καπνό του ποιήματος 

Μέχρι να κοπάσει ο κίνδυνος 

Και η κραυγή του γκρίζου 

Φεγγαρόφωτου που απέρχεται
Σιωπηλά κοιτώντας
Το θαλασσινό αέτωμα
Στου έρωτα τη σπηλαιώδη κοίτη   

Επενδύσου τον λευκό τύφο 

Του άλγους και χάραξε 

Με λαμπερά ξυράφια 

Τον όρθρο της ηλιακής έκλειψης 

Ρίχνοντας με το χέρι ανθόνερο 

Στο οπάλιο ψηφίο της ερήμου 

Έρχεται ο εντολοδόχος αδερφός 

Με τους αναμμένους δαυλούς 

"Ενθάδε κείται ο ιστός της Ανδρομέδας"
Λυγίζω το κορμί ώσπου να πάρει

Τη μορφή του εαρινού βέλους

Στα μέρη με τα θαλασσινά χαλίκια
Καταδύομαι αίφνης στο φως
Καταδρομέας της ανοιχτής ηλιόπορτας
Στον ναό της αγάπης εισέρχομαι
Αισθάνομαι την διαύγεια της αγνότητας
Σαν ένας άμωμος κοπετός που αναδύεται
Από το λαμπερό ποτάμι του Ιλισού   

η άμπωτις της νύχτας

Δυο νύχτες μόνο σε είχα και δεν σε είχα στα χέρια μου 

Σαν ξαφνικό μειδίαμα κορυδαλλού στο δάσος του Σέιχ Σου

Αποκαθηλωμένη καρτερούσα το πολύλαλο κελαηδισμό
Φωτογραφίζοντας τη λάμψη του σταυρωμένου έρωτα
Άσκοπα επί μέρες πετροβολούσα κόκκινες ορχιδέες

Και δροσερές ορτανσίες περιφρονούσα οικτρά 

Στα μέρη εκείνα που ο θεατρικός παράμονος γόος

Ερμήνευε της Κυβέλης τον θρήνο ξυλεύοντας τον Άττι 

Καπηλεύτηκα μια στιγμή ζωής μέσα στο πιθάρι του Διογένη  

Ασπάστηκα τα στερνά τεταρτημόρια της φλογερής λαίλαπας

Ακροάστηκα τον συριγμό της θεοσκότεινης σαλαμάντρας

Αποκάλεσα το ραβδί του τυφλού βάρδο της ένδοξης ελαίας

Κι ύστερα κατέφυγα αποσταμένη στις βραχώδεις νήσους

Για να ξεκουρντίσω τα χαλασμένα ρολόγια των ναυαγών

Η θάλασσα σήμερα δεν δέχτηκε τους μυώδεις κολυμβητές

Κατέβασαν τα ιστία τους οι ερινύες των καθαγιασμένων πόντων 

Άπλωνες γάζες των Φαραώ και σεντόνια λευκά νυφιάτικα  

Σε καταστρώματα φορτηγών πλοίων που έμεναν παροπλισμένα

Μπροστά σε λιμένες με χάρτινα φύκια και οργισμένους Φαίακες

Ψιθύριζες λόγια ποιητικά και ύμνους των νεοφώτιστων αδερφών

Στα δρομάκια με τους ανέμελους βοστρύχους αναδιφούσες το καμβά του αέρα
Πλανιόσουν στωικά στις ρίμες παγιδεύοντας μικρές πεταλούδες  

Ένα δερματόδετο βιβλίο ιστορούσε τα πάθη των βιβλικών αθλίων

Πάθη του σκουριασμένου μολυβιού σε θηκάρι ραγισμένο

Πάθη της ανεμόεσσας άμμου πάνω στο στήθος του κουπιού

Έτσι που να διαστέλλεται αργά κι επώδυνα η άμπωτις της νύχτας  

Κανένα ξημέρωμα δεν σου έγνεψαν οι δροσοσταλίδες το αντίο

Μόνο ένας σαλτιμπάγκος περιγελούσε ουρανομήκεις μελωδίες

Ξεχνιόσουν στο αντήλιο χέρι της όστριας σαν ένοχος μύστης  

Αποτραβιόσουν στις σκιάσεις του ντροπαλού ηλίανθου

Έκλαιγες θυμωμένος σαν παιδί που του κλέψανε το νόμισμα

Συνεπαρμένος διάβαζες τη στήλη με τα ιερογλυφικά

Ιστοριοδίφης και μέγας πολεμιστής του αρχέγονου πόνου

Αντανακλούσαν τα μάτια σου Γρανικές νυχτερινές επιθέσεις

Από την αρχή κήδευες τον αφελή λήθαργο του αδύνατου εντόμου 

Γόρδιες πλεκτάνες άπλωνες πάνω στο ατλαζένιο γοβάκι της μάγισσας
Στα αλώνια που έκαιγε το ζεματισμένο σπαθί μετέθεσα την ηδονή του θανάτου
Και σαν αφαλός συρματόσκοινου μυήθηκα στα πολύγωνα κελιά της σφήκας 

Δυο νύχτες μόνο σε είχα και δεν σε είχα στα χέρια μου 

Σαν ξαφνικό μειδίαμα κορυδαλλού στο δάσος του Σέιχ Σου

Αποκαθηλωμένη καρτερούσα το πολύλαλο κελαηδισμό
Φωτογραφίζοντας τη λάμψη του σταυρωμένου έρωτα   

οι οδηγοί της νύχτας

Επιμηκύνω την εικόνα σου ως το ύψος του κυκλώνα  

Μέχρι να γίνει το φλογερό ταίρι της αστραπής

Της ξαφνικής βροχής το κοφτερό καμτσίκι

Ένα αιματοκύλισμα αργό στο λουλακί χρώμα της απειλής
-Αναδίφηση στο κρουστό κρουνό του ερωτευμένου χειλιού-
"Μια διάρρηξη είπες του μεταφυσικού αρμού

Μας αποκόπτει από την αγνότητα της κρύας βιτρίνας"

Έφυγα τρομαγμένη στους δυτικούς παράλληλους

Να συναντήσω τον διαβάτη με την λευκή μνήμη

Έσκαψα στους νερόλακους να βρω

Το χαμένο κρησφύγετο της απώλειας

Στο κήπο του παλιού αρχοντικού

Γύρεψα τη πράσινη αχλή της βερικοκιάς

Ένα μονοπάτι με καλούσε στο σκοτάδι

Οδηγοί δεν υπήρχαν παρά μόνο

Ένα ζευγάρι πλούσιων υλοτόμων

Που έκλειναν στο βλέμμα τον αντίλαλο του φλοίσβου  

Ξεχάστηκα πάνω στα προσχήματα της δικής τους αφής

Ναρκώθηκα στους πόνους των μικρών ρόζων

Και συλλάβισα για πολλοστή φορά τα αρχικά

Της μεταμφιεσμένης νεράιδας χωρίς να αστοχήσω

Τώρα ψαύω το κατεστραμμένο είδωλο σου

Με την φενάκη της τυφλής αλχημείας σε πλησιάζω

Καλώ πλανεμένους ανέμους να αγγίξουν

Τα χαρακωμένα αχνάρια του πήλινου ανδριάντα

Αδιαφορώ πυρπολώντας το μακρυμάνικο μαχαίρι των πειρατών

Δεν υφίσταμαι αποκρούω το σώμα της νησιώτικης αύρας

Και στο δάπεδο του παλαιοπωλείου
Χαράσσω ασπίδες του θέρους

Στα βελούδινα νερά προσπαθώ να κρύψω
Τα ιριδίζοντα μαύρα μαλλιά σου

Πως να αναχαιτίσω τη σκέψη της μισότρελης λάμιας

Πως να κατηφορίσω στην συστοιχία των βομβαρδισμένων κατοικιών

Και πότε θα σπείρω τα μικρά θραύσματα της ομορφιάς σου

Στο κήπο εκείνο που καθελκύει πάνω στο καθρέπτη του ουρανού
Το θαμπό θρόισμα των λευκών πελμάτων

Χωρίς να λατρέψω ξανά το άυλο φως της επιδερμίδας σου
Ντυμένη χρώματα και πέπλα κοινότυπα
Θωρώ τα αρώματα του μακρινού επιταφίου

Ένα κοντάκι και δυο δαφνόφυλλα αποθέτω
Στο μνήμα του απέθαντου έρωτα

Για να κατευνάσω τον ήχο του αποτρελαμένου τριζονιού

Που χαμογελά τρυφερά στις γιρλάντες του πόθου
Και στις νιφάδες του χιονιού προσπέφτει 

Επιμηκύνω την εικόνα σου ως το ύψος του κυκλώνα   

Μέχρι να γίνει το φλογερό ταίρι της αστραπής
Της ξαφνικής βροχής το κοφτερό καμτσίκι

Ένα αιματοκύλισμα αργό στο λουλακί χρώμα της απειλής   

η αδημονία του καβαλάρη

Αποκολλήθηκε από το σώμα μου ο τελευταίος στίχος
Σαν ασύλητο ψαροκόκαλο και λέπι λεπτό που αποκόπτεται
Από τη κρουστή επιφάνεια του φαιού πετρόψαρου
Γοργόνες εμφύτευαν σκούρο καναβάτσο διχαλωτές ρίμες
Και κόμες λευκές στα σαρκώδη χείλη των κυματιστών τέμπλων

Μάκραιναν οι σπασμένες πτυχές του ρόδου
Στο καθολικό νεκροταφείο του ερειπωμένου νάρθηκα
Η Ματθίλδη φορούσε το φόρεμα της πυρκαγιάς
Τα φλογερά της πόδια καθρεπτίζονταν με ανταύγειες πυρός
Στα δακρυσμένα μάτια της κατάστηθης αλήθειας

Ένας μονόκερος αδερφός έκλεβε στο ζύγι και στην αγάπη
Στο παζάρι με τα σπασμένα ακροκέραμα παιδί ακόμα
Πρόδιδε τις χνούδινες παλάμες του Αργίτικου κάμπου
Βύθιζε μικρές κόρες στα αόρατα ενυδρεία του μουσείου
Για να κερδίσει τη προμηθεϊκή φωτιά που τον φλέρταρε επίμονα

Στην πέτρα του μαλαχίτη τραβούσες μια ελικοειδή χαρακιά
Σχηματίζονταν ένα τρεμάμενο ουράνιο τόξο με πικρούς οφθαλμούς
Αποξεχνιόσουν κρατώντας ελεύθερη να στάζει την υδρία
Με τις λεοντοκεφαλές έργο ενός διάσημου γλύπτη των φυλών
Ξεχασμένος αποτραβιόσουν στην αδημονία του αγοροκόριτσου

Απαριθμούσες τις σπασμένες χάντρες του κομπολογιού σου
Ένα άρωμα διαχέονταν στο στερέωμα με τα σβησμένα άστρα
Μάζευες πειθήνια τις χάντρες μη και σε βρει η αυγή μονάχο
Ταυτισμένος πάντα με την οπλή του ελαφιού και του αίγαγρου
Τραυμάτιζες την στιχομυθία του χιονιού πάνω στον εξώστη

Έτρεχες να ανακαλύψεις την παλαιομοδίτικη  λευκή φανέλα
Του αγωνιώδη νεκρού με τα θρυμματισμένα κουμπιά
Σε κοίταζε επίμονα μέσα από τις βαριές βλεφαρίδες και σώπαινε
Πως να υπολογίσεις τα ιερά σκεύη του σκοτεινού χειμώνα
Χωρίς να βάλεις ενέχυρο την κραυγή του αδούλωτου καβαλάρη

διαφυγή

Κρατούσες στο χέρι σου απαλά
Το όστρακο της διαφυγής
Παλαιό σου όνειρο ερωτικό
Κορυφωνόταν στην απλίκα
Της δεύτερης εξορίας
Το σκαλοπάτι έτριζε τη νύχτα
Το βάρος διογκώνονταν στο κενό
Καταλάμβανε τις σήραγγες
Των μικρών κοχυλιών
Δάκρυ τα πότιζε και αίμα  
Σαν Κοχλαστό ποτάμι
Που αναδύεται από το φαράγγι
Της μακρινής Ανδαλουσίας    
Το μάργαρο αποκολλιόταν
Από τη βάση της πέτρας
Πέτρα θαλασσινή του σεληνίτη
Ακροδάκτυλο του κύματος
Να σκάει στα λεπτά σου χείλη
Φέροντας αινίγματα και δεσμούς
Που την λύση τους φαιδρά
Επιβουλεύονταν οι αντένες
Των βουβωνικών ρωγμών
Έμπαινε ένα δίχτυ ανάμεσα μας
Στρογγύλευε ο ορίζοντας
Κι έστελνε αμφίβιες
Μελωδίες προανάφλεξης
Στον ερτζιανό έρωτα
Τα σημεία του χρόνου
Αναζητούσαν τις κορυφές
Του άλιου καβαλάρη
Τα μήκη και τα πλάτη της αγχόνης
Επευφημούσαν τον μέγα
Πολιορκητή της σκονισμένης
Ακροποταμιάς βασανιζόσουν  
Άκριτος επαναστάτης ο ήλιος
Μεταμόρφωνε το μπρούτζινο
Χέρι του αγάλματος σε αιθέριο
Νήμα καλοκαιρινής μπόρας
Έπιανες την μια άκρη
Οδηγός του πεπρωμένου
Σε έβγαζε στο πλωριό καράβι
Με τους ματωμένους χάρτες
Βάδιζες στα ακρόπρωρα
Στη προσπάθεια να εξυφάνεις
Το κονιορτό της απογυμνωμένης
Ψυχής μετεωριζόσουν πάνω
Στο ψυχανέμισμα της αορτής
Χόρευες με πόδια γυμνά
Φιγούρες νέγρικες από παιδικά πέλματα
Αργούσε να έρθει η ενηλικίωση
Στο βουβό κλαυθμό της ράγας
Οι νυχτερινοί σταθμοί
Παρηγορούσαν τους άστεγους
Ωροδείκτες
Μιλούσαν για την ακμή
Της πυρωμένης βελόνας
Φευ! Η διαφυγή είναι
Ένα αποδημητικό μαντίλι
Στα ριγωτά σκέλη
Των κολασμένων νυμφών
Ένας αποχωρισμός με χαμένα
Τα προδοτικά αργύρια
Των σπινθηροβόλων αρμών
Ένα μυστικό αραξοβόλι
Στον τελευταίο δείπνο
Του επιθανάτιου ρόγχου
Μαδούσαν οι ύπεροι
Της μεταφυσικής νεροσταγόνας
Πόντιζε ο ναύτης
Τρικάταρτες απουσίες
Σε πελάγη άγρυπνα του σκότους
Ωχριούσες βουβός επισκέπτης
Τσεκάριζες την αντοχή
Του πάθους μπροστά στον ιβίσκο
Της μεταμφιεσμένης αυταπάτης
Ξεχνούσες τα ηλεκτρονικά
Σημάδια της μοίρας
Κι έχριζες αυτοκράτορα
Το ηφαιστειακό αηδόνι
Στις χώρες που γεννιούνται
Οι μαύροι κάκτοι του έρωτα
Την νύχτα των μεγάλων βρυχηθμών
Περιδιάβαινες το κορμί μου
Σαν ήχος απόμακρος της όστριας
Λάβωνες την συνισταμένη
Ελπίδα στους κωδικούς του αίματος
Στις Αφίδνες είχες κατακρατήσει
Τον σπόρο του ηλίανθου
Που ευθυγραμμίζονταν στο άπλετο φως
Του απόλυτου μεσημεριού
Στεκόσουν δίπλα στο χορταριασμένο μνήμα
Του φαιού φοινικόδεντρου
Κι ανάξια προετοίμασες την διαφυγή σου
Πικρό σκίνο του άλγους
Αμφίβολα κατέρχεσαι στο κενό    

Νυχτερινή περίπολος

Υπάρχουν πόλεις παραμυθένιες
Ιστορικές καστροπολιτείες
Προβλήτες του λιμανιού  
Που μόνο στη φαντασία
Των μικρών παιδιών υπάρχουν
-Μέσα στο φευγαλέο τρικ της Αμάλθειας
Και στις τρέσες των γυναικών-
Σπίτια με ορθάνοιχτα παράθυρα
Και κληματαριές αναρριχώμενες
Να φέγγουν οι πτυχώσεις
Του θαλασσινού φορέματος στα σοκάκια

Δρόμοι χαλικόστρωτοι που οδηγούν
Στις αποθήκες με τα κλειστά σεντούκια
Εκεί που αποθέτουν οι κλόουν και τα παιδιά
Τα μαγικά τους φίλτρα
Τα πένθιμα κυπαρισσόμηλα
Της μέντας το φυλακτό
Και τις ασημένιες πόρπες
Της περιπλανώμενης θεατρίνας
Τα σπίτια κρατούν μισάνοιχτες
Τις βαριές τους θύρες
Μπαίνει ο αγωγιάτης
Να ξεκουραστεί
Μαζί με τον επιστήθιο φίλο του
Φίλος με ξύλινα πέδιλα που κρότο δεν κάνουν
Σε πρώτο πλάνο η σαϊτιά του φιδιού
Να γυρνά το μαγκάνι της νύχτας
Να ξεδιψούν φιλιά οι ερωτευμένοι

Οι καμινάδες ανεβάζουν
Τις κρυμμένες ψυχές της δρυός
Τα ρετσινωτά αρώματα
Του έλατου και του νεαρού πεύκου
Τις κυκλωτικές αναθυμιάσεις
Του θυμαριού και της λαδανιάς
Τις ένδοξες τουλίπες από το φως των καντηλιών
Του τσαγιού το νεφέλωμα

Υπάρχουν πόλεις μαγικές
Που τα ηλεκτρικά σύρματα
Έχουν κοπεί από κύκνειους
Γυναικείους λαιμούς
Τις φωτίζει ολονυχτίς
Ο δίσκος του φεγγαριού
Ολόγιομο το φεγγάρι
Προχωρεί στο οδόστρωμα
Να λούζει με σιντέφι
Την αδερφή με το πλούσιο στέρνο

Μια ώρα πριν το χάραμα
Βγαίνουν από τη κρύπτη
Να παρελάσουν
Οι νυχτερινοί περίπολοι
Των έφιππων στρατιωτών
Οι αστραφτερές μαθήτριες
Με τα μοβ ακροδάκτυλα
Οι ακτιβιστές της πλατείας
Που κρατούν αιθέρια τύμπανα
Από δέρματα αντιλόπης
Οι μυστήριοι μαύροι γάτοι
Αινίγματα άλυτα του Οιδίποδα
Που τα μάτια τους ακτινοβολούν
Μαρτυρίες της λιμνοθάλασσας
Και τσιγγάνικα λατρευτικά τραγούδια

Υπάρχουν πόλεις ανέφελες
Με μόνο γυμνές γειτονιές
Πολύδροσες και χρωματιστές
Οι άνθρωποι εκεί δεν πενθούν
Ο θάνατος δεν εισβάλλει
Η Αχερουσία λίμνη στραγγίζει
Μαλάματα λιβάνι και θραύσματα
Της ασημωτής αγριελιάς
Η ρόδα της γης αποδιώχνει
Τα αγριάγκαθα του ναού
Συναρμολογεί και καρφώνει
Το κρουστό πέταλο της ποίησης
Στο μαγιάτικο ξεχερσωμένο κήπο
Σκάει ξάφνου η μήτρα και γεννά αγγέλους

Χαμολούλουδα κάκτων 

Και αρχοντικούς ανθούς λεβάντας

Ευχαριστώ την nameliart 
που έντυσε εικαστικά το ποίημα 

ιχώρ της λάμψης

Χάλκινες ραφές έραβες

Πάνω στα φραγκοστάφυλα
Της επηρμένης φλόγας  

Στα μέρη εκείνα του Νότου

Όπου ζούσες απόμακρος

Μαζί με τον εξόριστο ποιητή

Αδιόρατος από το πορτοκαλί υφάδι

Φυγάδευες αργά το δάκρυ σου 

Στην καλύβα με τους απόσκιους

Νερόλακους προστατεύοντας

Την ίριδα του εσταυρωμένου

Νυχτολούλουδου στο αναρρωτήριο

Με τα πράσινα παραθυρόφυλλα

Πονούσες, το απαρηγόρητο κενό

Σε εξαθλίωνε φιλώντας σε

Μέσα στις μαύρες εσθήτες

Της πολύλαλης πεταλούδας

Αναγύρεψες την πικραμένη

Κεραία του εγκλωβισμένου

Ήταν τότε που πέρναγε

Ντυμένη στα λευκά

Η ζωντανή ορδή

Των ακοίμητων μελισσών

Πορεία στο κεχριμπαρένιο νερό

Χόρευαν οι κυκλικοί υδρατμοί

Στο μάγουλο της μοναχικής κόρης

Ονειρευόσουν μια αμμουδιά

Με κελύφη αχινών

Και κόκαλα σουπιάς

Που το κύμα ξέβραζε τις νύχτες

Του ανέσπερου μαλαχίτη

Πράσινη η ουρά του γαλαξία

Παράστεκε την ανέμη του σκότους

Όταν στο πλατύσκαλο απόθετες

Τη στάμνα με τις διαμάντινες ώρες

Η θάλασσα αποκοιμιόταν

Κάτω από το βαρύ της κάλυπτρο
-Απειθάρχητη συνοδός- 

Σαν θαλερός μετεωρίτης

Που χάνει τη πιθανή του πορεία

Και κυρτά γέρνει την πλούσια κόμη του

Στους μαύρους χιτώνες της γης

Μια αγκαλιά αναφαίνονταν

Στους σπόρους της άλικης μιμόζας

Ο χωρισμός βάραινε στα βλέφαρα

Σαν το κοπίδι του ήλιου

Πάνω στο ώριμο στάχυ

Βάραιναν τα βλέφαρα

Ασκήτευε το κρύο χέρι

Αποδιωχνόταν ο σφυγμός των δακρύων

Στο ανώγειο παλάτι του έρωτα

Μαζί με το νεκρό ερωδιό

Στο λιμναίο πάρκο της Υλίκης  

Βλάσταινε η ρίζα της μυρτιάς

Απογευματινές αίλουρες προσευχές

Η ιαχή της καλύπτρας αναπαυόταν

Στους χωμάτινους θόλους των σπηλαίων

Πέταγες ένα πετραδάκι

Στις στεφανωτές υγρές καμάρες 

Άκουγες πολλαπλάσιο τον ήχο

Να διασκορπίζεται στον ιχώρ της λάμψης

Απόκοσμος βάδιζες πάνω στη λάμα του

Στον έρωτα ταγμένος των θεών

Χάλκινες ραφές έραβες

Πάνω στα φραγκοστάφυλα
Της επηρμένης φλόγας   

αναγερτό βλέμμα (μικρό μου)

Αναγερτά φορούσες τη περόνη του ήλιου
Εκεί στον αριστερό βραχίωνα, φοβόσουν
Μη και αστοχήσει το πύρινο βόλι της όστριας
Πάνω στην άλω της βακχικής ζαμπέλας
Χρώμα σκληρό του δέρματος
Πέτρωμα του αχάτη αιχμηρό δόρυ κυρτό του έρωτα
Να κόβει οριζόντια τα πτερύγια του ορίζοντα
Οπλή χαραγμένη στην αμμουδιά των κρυστάλλων
Σαν απουσία αποδιωγμένη από το κάματο του κύματος
Πηγή δακρυρροούσα τον μουσικό λυγμό
Έτσι αχνά να διαφαίνεται η ρίζα του λαιμού σου
Που απόγεια αναβλύζει νύχτιο σκλήθρο και ελατοκορφές
Μικρό κορίτσι εσύ λέαινα της σαβάνας
Με τους έγχρωμους βοστρύχους
Ποιος μίτος οδηγεί στον λαβύρινθο σου;
Κυματισμός τρελός βαραίνει τα βλέφαρα σου
Γοητευμένος ο ουράνιος θόλος
Περισφίγγει τα εφηβικά σου δίχτυα
Δίχτυα βαριά απλόχερα στο πέλαγος
Ψαριά του αιώνιου αρσενικού
Ο έρωτας ματίζει τους υγρούς σου κόρφους
Βγαίνει το φαιό παλίμψηστο
Των όρκων να σε προϋπαντήσει
Μικρό κορίτσι εσύ γοργόνα μυθικών αινιγμάτων
Οι πλόιμες μέρες σου με οδηγούν στα ακρόβραχα
Εκεί που κατοικείς με τις ορφικές σου άρπες
Να δέσω θέλησα στην αβρή παλάμη σου
Ένα μικρό χρυσόφτερο του αδερφού σου γλάρου
Να σε στολίσω με φίλντισι το δρόμο να μη χάσεις
Να σε μαγέψω με τα  φίλτρα της καρδιάς για να με βρεις
Καθώς στητά θα ξενιτεύεις τη σαΐτα  της ματιάς σου
Πάνω στην βυθισμένη χώρα των παγετώνων που ζεις
Μέχρι να σημάνει του πόθου σου η ώρα
Στράγγισμα της χνούδινης αγκάλης σου
Μικρό κορίτσι εσύ γραμμωμένη σκιά του σύθαμπου
Κόβεις το φως σε λόγχες σπαθωτές υπαίθριου βιτρό
Αφήνεις πανάκριβα το βλέμμα σου να γυροφέρνει
Στις χαρτογραφημένες ακτές του αδρού σου πιγουνιού
Λάκτισα δυο πέρλες λευκές από το λύχνο των ματιών σου
Να φέγγει ο δρόμος μου σαν πρωινή ομίχλη
Μη και σκοντάψω στην άργιλο των χειλιών σου
Μικρό κορίτσι εσύ του ουρανού αιμάτινη φρεγάτα
Προσκυνητής στον όρθρο σου προσφεύγω
Μέσα στου ναού σου τα σφριγηλά θεμέλια να ζεσταθώ

Ευχαριστώ πολύ τη Christina
που έντυσε το ποίημα εικαστικά
     

ξένιος αναχωρητής

Ξενίστηκα νωρίς την ώρα εκείνη που ήμουν
Το τιμώμενο πρόσωπο της ένδοξης ρίμας
Αναχωρητής ταγός των μετέωρων υδάτων
Οι συστάσεις της αυγής αποσιωπημένες στο χθες
Παρακρατούσαν τα στοιχεία της ενοχικής Ίρμας
Στο ηλιοδρόμιο του φλεγόμενου πόθου
Συναντούσες τους παρελθόντες έρωτες των βυθών  
Οι ακριβείς ημερομηνίες πόντισης είχαν χαθεί
Απάντηση δεν πήραμε στο άλγος του πένθους
Κυνηγοί αφουγκράζονταν απαλά τη φλέβα της γης
Οι βάγιες κομμένες στο αριστερό γόνατο
Εκεί στο πλάι που η Πυθία προμήνυε
Την μυθική αρπαγή του μικρού Ναυτίλου
Αποξεχαστήκαμε στα όνειρα σαν ανάεροι αετοί
Στην χοάνη του πευκώνα κρύψαμε τα αντικλείδια
Του ανακλώμενου σεληνόφωτος
Κανείς δεν φρουρούσε πλέον το Επταπύργιο
Με τις ανυποψίαστες αγράμπελες
Στα δύο αγάλματα αναθέσαμε
Τις διχαλωτές ακμές των Άνδεων
Το αρχιπέλαγος δοσμένο πιστά στα χέρια μας
Από καταβολής του ένθεου πανικού
Περιφερόσουν εύανθος σε στάδια και σε αρένες
Με διχασμένες τις εμπρήστριες των αναμνήσεων
Έμοιαζες με πέπλο της  Άνοιξης σκεπασμένο
Με τις σκιώδεις φυλλωσιές των σκίνων
Ανάσαιναν τα βότσαλα πολύτιμα μέταλλα
Ο ταυρομάχος φορούσε
Ένα κόκκινο περιβραχιόνιο
Στέκονταν απέναντι στα πλήθη γυμνός
Με μόνο το δέος της επερχόμενης μάχης
Στα υγρά του μάτια
Στεφανωμένοι Μινωίτες
Υμνούσαν τις ρωμαλέες διαθλάσεις
Των υπερκόσμιων ηλιαχτίδων    
Στα ανάκτορα δεν είχε απομείνει κανείς
Κορίτσια με έγχρωμους ώμους
Δρασκελούσαν τις σπηλαιώδεις τοιχογραφίες
Το δακτυλίδι με την αχνή σφραγίδα
Ξέπεσε στο πανάρχαιο πηγάδι της σελήνης
Αποξεχνιόσουν στους μηρούς των βιβλικών νεκρών
Θρηνούσε το μπονζάι της γέρικης αγριελιάς
Συστρεφόμενο στις πενιχρές του ρίζες
Οι κόκκινες αμαρυλλίδες φέγγιζαν
Στα δώματα με τους αμαρτωλούς δανδήδες
Έστρεφες το πρόσωπο σου στο ακραιφνές κενό
Να απαγκιστρώσεις το μέγα μυστήριο της διττής λέξης
Ξένιος πολιορκητής εσύ που μαρτυράς στην οργή
Απόξενος τρυγητής εσύ που αναρριγάς στη μέθη
Ονειροτόκος ταξιδευτής εσύ που εφορμάς στα νέφη

Ξενίστηκα νωρίς την ώρα εκείνη που ήμουν

Το τιμώμενο πρόσωπο της ένδοξης ρίμας 

η προσευχή του πόθου

Νεκρολούλουδα κρατούσες στα χέρια σου

Άλικα να τα μαδάει ο αγέρας των παρθένων

Ωρών με δυο λαμπιόνια άσβεστα στο κόρφο

Χορευτής άνεμος μπάτσιζε με πελαγίσιες ριπές

Το πρόσωπο σου στις ανώγειες θαλασσορωγμές

Εκεί που τις μέρες του καλοκαιριού περιπλανιόσουν  

Με τα τρεμάμενα βαθυγάλαζα δελφίνια

Της Ακροναυπλίας κατάσαρκα στο μέγα κύμα

Κυπαρισσότοπος κορυδαλλών με απόκρυφα Αγάλματα

Άκαμπτες σιταρήθρες και νυχτέρια γρύλων

Να πάλλει το ζάρι της ζωής ανάμεσα στις ένδοξες

Ορτανσίες χορηγός μιας αδαμάντινης λάμψης 

Τα γόνατα λύγιζαν μπροστά στο ιεροεξεταστήριο

Των υπέρθυρων κιόνων της ιεράς πολιτείας

Καθοδηγούμενες προσευχές πρόσταζαν ψυχρά

Την μετάνοια της ανάδελφης ορχήστρας

Μουσικές εσπερίδες στο υδατοφράκτη της προσμονής 

Φυλάκιζαν ήχους και κλαγγές σαξοφώνων

Το ψηφιδωτό των αισθήσεων καταμαρτυρούσε

Την ανασαιμιά του ασκητικού ιππόκαμπου

Θάλασσες δακρύων και γραίγοι υψιπετείς 

Συνωστίζονταν στο ζεστό φιλί της φιλύρας

Διψούσε η πηγή της νεραγκούλας το πόθο 

Αψύ το μέταλλο της ομιχλώδης ηλακάτης

Πάσχιζε να υφάνει την κεντρομόλο

Επιφάνεια της μοναχικής Ανδρομέδας

Δέντρα με ολοζώντανους δράκους στα φυλλώματα 

Έκαιγαν τα χέρια της λουόμενης κόρης 

Κοντάρια της ανέμελης βροχής

Άδραχναν σκληρά τους πόρους

Του σεπτού σου πέλματος

Μαίανδροι φυσικοί της έχιδνας

Χαράκωναν τις αδρές ρυτίδες του μετώπου

Περιβόλια με ολόφρεσκες περικοκλάδες

Ξετύλιγαν τις κρήνες των υποθαλάσσιων παθών  

Κήποι σεπτοί με νότες αγριόκυκνων  

Πετάριζαν στους μελλοθάνατους ύμνους της Αλόης  

Ένας Απολλώνιος άσπρος ίσκιος καλπάζοντας 

Αποτύπωνε το φως στους εαρινούς άκανθους

Το μανουάλι της καρδιάς αναμμένο

Συλλάβιζε το τροπάριο της οργίλης ήττας

Μια προσευχή θεϊκή του υστερότοκου έρωτα 

Σπαράζουσα ανέβαινε στα λάγνα σου χείλη  

Νεκρολούλουδα φύτρωναν στα χέρια σου

Άλικα να τα μαδάει ο αγέρας των παρθένων

Ωρών με δυο λαμπιόνια ηδονικά στο κόρφο

η γύρη της λήθης

Άτακτα τάγματα άπορων σπουργιτιών

Κατέλυσαν τις αλέες της πόλης
Πλάι στους ιστούς του εαρινού δρόμου
Μελαγχολικές υδραντλίες της φυγής  

Θορυβήθηκαν οι σπάνιοι κάλυκες

Των λευκών αστρολούλουδων

Έγυραν τεθλιμμένα και βουβά

Τα σγουρά κεφάλια της μικρής

Καλεντούλας στο πλοιάριο της ζωής

Οι βιοποριστές  της παραλίας

Φύσηξαν αγριεμένοι από το μεθύσι 

Την μπουρού του αρχιπελάγους

Χελιδονοουρές κυμάτισαν

Πάνω στα καφενεία των άστεγων

Προφητών και των λιποτακτών της βροχής 

Οι χρησμοί της ασημένιας ομίχλης

Εκτεθειμένοι κι ανερμήνευτοι 

Ακουμπούσαν στις σκαιές πληγές

Της ευλαβικής λεύκας

Στο πάρκο με τον τυφλό βιολιστή

Βγήκαν τα παιδιά με τα χρυσά λάφυρα 

Οδοιπορούσε το κλέφτικο χιόνι του στίχου

Να συνθέσει τον παιάνα του υπαίθριου άνθους   

Τα μονοπάτια και τα φαράγγια 

Της Όσσας πλημμύρισαν 

Με χαλύβδινους ανθρώπινους καημούς 

Έκαιγε θειάφι και σμύρνα 

Στο θυμιατό των ξεραμένων

Πευκοβελόνων εκεί στο ερημοκλήσι

Με τον ουράνιο άστρινο τρούλο 

Ακάλυπτο το δάκρυ πότιζε 

Το οπάλιο μάγουλο 

Της αμφιλύκης με τις δέσμες της αγάπης  

Μουσκεμένοι οι μηροί έτρεμαν μαζί

Με τα βαθυγάλαζα μάτια 

Του Άχραντου Έρωτα των βυθών 

Ανοικτές πληγές και ανεμικές παντιέρες

Έφεραν το σπόρο του αναγεννημένου 

Σύμπαντος στη κοίτη του ερωτόληπτου Πάμισου 

Όχθες με ποταμόχορτα βότσαλα και μούσκλια 

Αφιερώνονταν στη ροή της άνωθεν γης 

Πικροί δουλευτές ξεχέρσωναν

Το φως του ανθρακίτη

Από το πουκάμισο της γυναίκας

Αργός κι επώδυνος ο θάνατος 

Σημάδευε με δηλητηριασμένα βέλη 

Το γόνιμο χώμα της οπτασίας 

Βάραινε η ζωή στο ζεμπίλι της κόρης  

Η άμπελος κόχλαζε στο γιοματάρι του Ήλιου

Τον οίνο και τα κρασοστάφυλα 

Της νεογέννητης Λακωνικής κοιλάδας

Βομβούσε η μέλισσα μπροστά 

Στους βοστρύχους της Απέθαντης νεραντζιάς 

Ο μανιασμένος άνεμος ύμνος της ζωής 

Χτυπούσε και λάξευε τη πληγή 

Της λησμονημένης  Πανάρετης

Ήρθε ο καιρός της αναπαράστασης του φονικού 

Κλείσε την αυλαία πριν τα σπουργίτια 

Αναπολήσουν το κρύο χνώτο των συστάδων

Και ακμαία δοθούν στη γύρη της λήθης παντοτινά  

η μπαλάντα των μουσών

Το χακί της ανοιξιάτικης νύχτας
Είναι το κλειδί των Λυδικών φυλακών
Το χαμόγελο της στρατευμένης χαράς
Που λάμνει στο σκούρο κάγκελο του ναού
Με ένα γράμμα ερωτικό στη τσέπη
Τα αστέρια του ουρανού στασιάζουν
Μπροστά στο φως της τρεμάμενης αναλαμπής
Ο αποσπερίτης κρούει μια μικρή καμπάνα
Σμιλευμένη στο αδιαίρετο κέντρο
Του ήλιου και στης σελήνης τη φαρέτρα
Απάτητες απλόχωρες οι εκτάσεις
Που αρμονικά διάβαζες τις γραμμές τους
Τα πολυβολεία θαμποί καθρέφτες
Με είδωλα ανεμόδαρτων γλάρων
Το τατουάζ ξέφτισε στους μηρούς
Της λικνιζόμενης μπαλαρίνας
Το χακί της ανοιξιάτικης νύχτας
Είναι το άρωμα της μακρινής μανόλιας
Το όραμα της παλιάς αχυρένιας πολυθρόνας
Που πάνω της ξεκουράζεται
Ο πολεμιστής λαϊκός μάρτυρας
Της πυρπολημένης πεταλούδας
Πυρετός μπλοκάρει τους μαγικούς
Λεπτοδείκτες του υπαίθριου ρολογιού
Ο ερχομός του θερμαστή στο λατομείο
Ανατινάζει τις μεταξωτές κάλτσες
Της έγχρωμης ιερόδουλης
Τα γιασεμιά της πουλήθηκαν
Σε τιμή ευκαιρίας στα πλωτά παζάρια
Ναυαγοσώστες αποσύρουν στο σκοτάδι
Τις σκουριασμένες άγκυρες
Και τα αγάλματα των κούρων της πλατείας
Χαλιά με μαινάδες και σάτυρους
Στρώνονται στο ιερό βήμα του έρωτα
Τάματα ακριβά στο μεσαίο δάκτυλο
Της ατιμασμένης αδερφής προσκρούουν
Στις γροθιές της ανθισμένης τρικοκκιάς
Μένουν οι σκοτωμένοι ερωδιοί άταφοι
Στα κοιμητήρια ζητούν σειρά προτεραιότητας
Κυπάρισσοι αργοσαλεύουν
Τις φαιοπράσινες χλαίνες τους και μειδιούν
Το χακί της ανοιξιάτικης νύχτας
Είναι το μεσιανό κατάρτι
Της Αιγαιοπελαγίτικης πολιτείας
Ανήμερα στη γιορτή
Της πολιούχου Ορθίας Αρτέμιδος    

απαγορευμένη συνομιλία

Η αναχώρηση ορίστηκε στις 5μ.μ
Τριμμένα χαρτιά αποσιωπήσεις ζωής
Χωρίς μεθεπόμενους προορισμούς
Χάθηκαν οι διευθύνσεις των παρόδων
Που ακροπατούσες αβέβαιος
Η ζωή με αποτυπώματα γνήσια
Αμαρτάνει στη συνήθεια των διωγμών
Μένει μονάχα η αποβίβαση να πραγματωθεί
Βαλίτσες ξέχειλες με στοίβες κηρήθρων
Τρένα που κλειδώνουν αναμνήσεις
Στα ατίθασα μέλη της βουκέντρας
Παρηχήσεις πλοίων που εξωκοίλουν
Στις παρυφές των νεκρών Νηρηίδων
Φορτηγά με προσημειωμένες πορείες
Ένα χαντάκι σμίλη στη ροή των ωρών
Δαίδαλοι ωραιοί καλύπτουν με κερωμένες
Σημαίες το βουβό σώμα του πελάγου
Πικρός καφές να σε συνόδευει
Τσιγάρο στριφτό σέρτικο
Η συντροφιά κρύβει την συντριβή
Της απαγορευμένης νουβέλας
Οι ήρωες μεθούν με λευκές
Περγαμηνές χτυπώντας το τέλι της θύρας
Καταδότες καταγράφουν
Την απαγορευμένη συνομιλία
Κίβδηλος ο χρόνος μακαρίζει
Το οργιαστικό κόκκινο της παπαρούνας
Συνταξιδιώτες οδοφραγμάτων
Κρούουν αυλούς και σήμαντρα
Μπροστά στα διπλοκλειδωμένα
Ερημοκλήσια των παγωμένων Αγίων
Χαμηλωμένα τα παραθυρόφυλλα
Κυριεύουν στο πετάρισμα της όρασης
Την ακριβή αδούλωτη αξία της αγάπης
Επανέρχεται αργά το άλγος της επαφής
Πάνω στο χρυσοκέντητο τούνελ
Του διακορευμένου Έρωτα
Ήρεμο ήμαρ βυθοσκοπεί

Το ρευστό κελαρυστό ποτάμι

Της αρχαίας Λούσιας αγκάλης

Το δάκρυ λοιδορεί τους νύχτιους 

Αφορισμούς της ειμαρμένης παγόδας

Η αναχώρηση ορίστηκε στις 5μ.μ

Τριμμένα χαρτιά αποσιωπήσεις ζωής

Χωρίς μεθεπόμενους προορισμούς    

η περιδίνηση του όρκου

Ανάπαιστοι σιωπές και μωβ βιολέτες

Στόλιζαν τον επιθανάτιο θρήνο

Του ασβεστωμένου κάστρου

Μια περιδίνηση ξαφνική

Της μοιραίας αστραπής πάνω στις

Κακώσεις που χάραξαν οι ορδές

Των μακρόθυμων πεύκων

Στα θεμέλια του γκρίζου θανάτου

Απίθωνες το χέρι σου

Πάνω στο ψίθυρο του βιολιού

Μιλούσες με τον κοίλο φακό

Αριστερά στο στέρνο σου

Το αύριο μια λέξη

Φασκιωμένη από το σκοτάδι

Μεμψιμοιρούσες σαν τον μικρό

Θαλασσομάχο μπροστά

στο προσκυνητάρι του κύματος

Πως απασφαλίζεται  πες μου

Ο θυμός του χαμινιού

Που σου γυάλισε

Τα παπούτσια με τις τρύπες σόλες;

Οι δροσοσταλίδες δεν γερνούν

Απάντησες

Απλά και μόνο

Ταριχεύουν τα όνειρα τους

Στα μακρόμαυρα μαλλιά

Της νύχτας

Βουβές κι αιώνιες

-Οι φυσιοδίφες εμπιστεύονται  

Στις καλοκυράδες του Ρεμπώ

Τον όνυχα της αράχνης-

Ξαναγεννιούνται οι δροσοσταλίδες

Πάνω στα μενεξεδένια

Κρουστά μαντήλια του πετρόχορτου

Εκεί κοντά στο καρπό

Του πέτρινου λήθαργου
Ακουμπισμένος ράθυμα

Συνήθιζες να ανασαίνες κάθε πρωί

Τα μύρα της ανθισμένης τρικοκκιάς

Αναρριχώμενος πάντα στις πλευρές

Της ανίκητης Άνοιξης

Να φτάσεις που;

Στην άγονη κοιλάδα την εσπέρα

Περίμενες βουβός το φεγγαρόφωτο

Και με μια χούφτα σκόνη χλόης

Στα ματόκλαδα σου

Να σε περισφίγγει απαλά

Σαν τη θηλιά των τρομαγμένων Δαναών  

-Παρείσφρηση οικτρή του πόνου-

Οι λευκοί αμαξηλάτες

Περίμεναν την βροχή των δακρύων

Δάκρυα ζεστά του φλοίσβου

Δάκρυα ηχηρά από αρχαίο σουραύλι

Δάκρυα θύελλας της τρυφερής κληματσίδας

Γύριζε το μαγκανοπήγαδο

Της αυταρέσκειας σου αργά

Το δάσος έθαλλε στις φτερούγες του

Η φωλιά της δασολάλητης πέρδικας

Μοναχική και συλλημένη

Από τους κουρσάρους

Της κατηφορικής λιακάδας

Μαύρους κρίνους έμπαζες

Στα μύχια σπλάχνα

Της θετικής ώρας

Αποσβολωμένος

Από τη γύμνια της ψυχής

Ανοιχτά τα χέρια σου

Θεατρικά στους χωμάτινους δρόμους

Έκλειναν μικρές κουκκίδες γύρης

Στις απολήξεις των δακτύλων τους

Έφυγα κρατώντας την εικόνα σου

Και την απροσπέλαστη ανάκλαση

Των ματιών σου στα χείλη μου

Όταν φιλώ το χέρι Του Θεού

Αφήνω το σημάδι σου

Χνάρι χρυσό στην νιότη της αγάπης

Όρκος βαθύς στο κέλυφος του έρωτα

Ανάπαιστοι σιωπές και μωβ βιολέτες

Στόλιζαν τον επιθανάτιο θρήνο

Του ασβεστωμένου κάστρου

Έφυγες

Εξιλεώνοντας τις όχθες 

Της δικής σου δίνης      

ανέστιος νόστος

Στα αφρόξυλα πάνω  κυλούσε το δάκρυ σου ζεστό
-Άυπνος και μεστός μετρούσες το βάθος της στέρνας
Η αναμονή του αποχωρισμού πήρε να πονά με ριπές ασυλίας-
Τρομακτικά αργούσε να σε βρει η σπονδή των Αλπικών ονείρων
Στο μαξιλάρι σου πλάι ένα ρουμπινί κεντίδι προεξείχε
Ξέχασες την ημέρα που αργοσάλευαν τα σεντόνια του Νόστου
Το βράδυ έμπαινε οκνηρά στην κουρτίνα του κάβου
Χνούδια ύφαινε η μορφή σου στην κατάξερη αμμουδιά
Μια αντανάκλαση στυφή στο υπέρθυρο της πνοής σου
Έσφιγγε ως πάνω τις μυστικές ρυτίδες των ματιών σου
Κατάντικρυ η θάλασσα με το πόνο των όρμων
Στο δεξί της θύλακα παίνευε την αμεριμνησία
Των θηλυκών γλάρων και το κρύο χιτώνα
Του πατριάρχη της Κόλασης που είχε απιστήσει στον φθόνο
Κωπηλατούσες παρέα με το πράσινο αυγινό φεγγάρι
Στα πελάγη ξανοιγόσουν κάθε που ψήλωνε η διαύγεια της πέτρας

-Άυπνος και μεστός μετρούσες το βάθος της στέρνας 

Η αναμονή του αποχωρισμού πήρε να πονά με ριπές ασυλίας-
Σε πλατύ τάσι μεταλάμβανες τον παχύ ίσκιο του κισσού
Ο έρωτας σκίαζε τους φολιδωτούς αρμούς του κορμιού σου
Ώρα αναπολήσεων πλάι στο ξεροπήγαδο της μνημοσύνης
Φωτιές προγεύσεων άνθιζαν στους εσωτερικούς τριγμούς της ομορφιάς
Κατάντικρυ το αστέρινο βλέφαρο του γαλαξία σκιρτούσε στον θυμό σου
Φως στάχτη αρμύρα ματαιότητα πλήγωναν την απουσία σου
Σκοτάδι θράκα γλυκύτητα αιθάλη πυρός χαράκωναν τη καρδιά
Σημάδι ξεκάθαρου ουρανού αναλαμπή στην εστία της άμπωτις
Μικροί ερωτιδείς ζωγράφιζαν κυκλωτικές ανάσες στον αέρα
Άπειρες διελεύσεις στην συμπαντική ακμή της λέξης σε προσπερνούσαν
Τρίσβαθος ο έρωτας γαλήνευε την τυραννία της άχρονης πεταλίδας
Διαγράφοντας το έπος και την έπαρση της αβουλίας στο στόμα

Ακάθεκτος παραδόθηκες στο κρουστό άναμμα της θλίψης   

Στα αφρόξυλα πάνω  κυλούσε το δάκρυ σου ζεστό

-Άυπνος και μεστός μετρούσες το βάθος της στέρνας
 Η αναμονή του αποχωρισμού πήρε να πονά με ριπές ασυλίας-

κόκκινη στεφάνη

*
Μέσα σε λάμπα μυστική
Εσωκλείω το όνομα σου
Με κίνηση αργή σαλαμάντρας
Ακούω τους παλμούς της καρδιάς σου
Να χτυπούν ασταμάτητα
Το φτερό της αυταπάτης
Λειαίνει την κόκκινη στεφάνη της αμμουδιάς
Χτυπούσα με σίδερο αιχμηρό
Τη φλέβα της πέτρας στο ακροθαλάσσι
Το μακρινό νερό βοούσε
Στις στενωπούς της θύμησης
Ανέβαιναν τα κλαδιά της φτελιάς που φυτέψαμε
Πήρες την πέτρα του αχάτη
Με το αριστερό σου χέρι
Και μου την χάρισες

*
Είναι μακρινές οι μέρες
Που το ψυχρό είδωλο του λόγου σου
Χτύπησε πάνω στη γλώσσα της φωτιάς
Οι κουρσάροι της νύχτας
Κατέλυσαν το σώμα σου
Πλαισίωσαν με μπλε κορνίζα
Την αθέατη πλευρά του σφριγηλού σου στέρνου
Ήταν κοντά η αδερφή σου
Που κρατούσε το πανέρι
Με τα ολόγλυκα μήλα
Μια νεροποντή ξαφνική πέρασε
Κάτω από την υπνωτισμένη
Επιφάνεια της λήθης
Το μπουμπούκι φλέγεται είπες
Η μνημοσύνη ζητά λύτρωση
Η κυρά των μουσών
Κρατάει ένα μαυρομάνικο μαχαίρι

*
Όταν πλησιάσει το πλοίο στην ακτή
Θα ανοίξω τα αμπάρια του
Θα ψάξω τα κιτρινισμένα κείμενα
Και τη γραμμή της αλήθειας στο χέρι
Θα αναζητήσω
Ύστερα θα αφιερωθώ
Στην ματωμένη στιγμή
Της εαρινής παπαρούνας
Σκεπάζοντας απαλά με χάδια
Τους φλοιούς του σχιστόλιθου που την κλείνουν
Θα μείνει το δίχτυ μου αδειανό
Οι καθρέφτες θα έχουνε σπάσει
Και αίμα θα στάζουν τα κρεβάτια
Που κοιμήθηκες

*
Μέσα στο δρόμο και στα χαμαιτυπεία
Θα μαζέψω νέες δυνάμεις
Και τον ίσκιο της πανοπλίας θα ντυθώ
Ύστερα με τραχιά την παλάμη
Θα ιχνηλατήσω την αχυρένια
Καλύβα των εκδρομέων που δεν γύρισαν
Διασπαρμένη σε άπειρους ήλιους
Θα ανεβάσω την ψυχή μου στον αιθέρα
Πυρό το φως
Ήρθε η στιγμή να αγαπηθούμε

*
Στο σκοτάδι θα διαφυλάξω
Το κυματιστό σώμα της ζωής
Μην απορρίψεις τη χρυσή τομή της σελήνης
Τον νόμο των αθώων
Την αιώνια δόξα της ρίμας
Σιωπηλά να ζυγίσεις τον αέρα
Και με το νύχι να χαράξεις
Ένα φτιασίδι στο πουκάμισο του Γενάρη
Σπηλιά  να σκάψεις πάνω στο φρύδι του ορίζοντα
Απόρθητος και μόνος
Να ανασύρεις απ τα μαβιά βάθη της θάλασσας
Τη φωλιά των γλυκών αναμνήσεων
Εγώ θα στερεώσω μια επιγραφή στον ουρανό
Να σε προσέχει από το περίλαμπρο φως της αυγής

*
Τα ζεστά σου μπράτσα
Είναι οι άγκυρες στα τριγωνικά
Μάτια της θάλασσας
Ο κυματισμός που προσελκύει τις μέλισσες
Φλοίσβοι θα πνίξουν τα όνειρα σου
Κι ο έρωτας καλπασμός μυθικός
Στις έφιππες γλώσσες του νοτιά
Θα σε εκπορθεί ασώματο κέλυφος
Μέσα σε λάμπα μυστική

Εσωκλείω το όνομα σου 

Με κίνηση αργή σαλαμάντρας για να το θωρώ τις νύχτες 

βραδιές αγάπης

Ελλοχεύουν οι αλήθειες στα χέρια σου
Σαν τα αμαρτήματα της πρώιμης
Παπαρούνας στις λαγόνες της γης
Οι λεύκες ετοιμοθάνατες λυγίζουν
Ακατάπαυστα  τις λόγχες τους
Σαν τα κορμιά  των ζητιάνων που απαρνήθηκαν
Τη φτώχεια των υπόγειων σταθμών
Κι άδολα τώρα επαίρονται
Την απληστία των συρμών
Πάνω στο ζωγραφιστό μάγουλο του Σαββάτου
Δροσερό το απόβροχο της πληγής
Πίσω από την κεντρική αψίδα του ουρανού
Περιμένει τον αποστολέα της γιορτής
Για να ανάψει τα τέλια του σώματος
Αστόλιστη η ομίχλη λοιδορεί και
Κρούει το ασημένιο της τύμπανο
Σε ρυθμούς απίστευτα δωρικούς
Το αλουμίνιο της πόρτας σκληρό
Εγκάρσια διπλωμένο στη διττή κρύπτη
Μέσα στα υπόγεια ρεύματα των θαλασσών
Σε είδα με τον Πήγασο να διαβαίνεις
Χωρίς ματοκλάδια και αστερισμούς με μόνο
Το τραχύ σου στήθος στητό στο φως
Όμοιο μικρό ελάφι που έχει λύσει τις οπλές του
Πόλεμο σε είπανε
Νίκη εγώ σε βάφτισα
Παιάνα σε τραγούδησαν
Νανούρισμα εγώ σε αποκοίμισα
Σάλπιγγες σε συνόδεψαν
Αιμάτινη ακολουθία του έρωτα εγώ σε μύησα
Κρόταφοι και εξάσφαιρα τραβούσαν το αίμα σου
Μικρές βελούδινες αγκαλιές εγώ σου πρόσφερα
Πόλεμος η αγάπη και ανιδιοτελές στέμμα
Σε βασίλισσες που το θρόνο τους ανέτρεψαν
Τα πανάρχαια στρατεύματα του παγετού
Ζωή συνεσταλμένη σε υπέργεια πηγάδια
Με το κρότο της σελήνης στο ηθικό φορτίο του νερού
Μια στάμνα με υγρό περίγραμμα
Αναμένει το κυρτό έλασμα του αστρολάβου
Πριν βυθιστεί στα πλοκάμια του κισσού
Μάντρες και κορμοί δέντρων απίθωσαν
Δάκρυα διαμαντικά πάνω στα ημισφαίρια σύννεφα
Είχε σταλάξει ο χρόνος αλλοτινά θραύσματα
Στη κεντημένη του ποδιά
Μια απαρχή στις αναρριχημένες φωτιές των γλάρων
Ανέδυε τους μυστικούς κώδικες της πτήσης σου
Ναϊάδες σε ταξίδευαν
Εσπερίδες σε πολιορκούσαν
Μούσες σε διαπερνούσαν
Λιανοτράγουδα με τα μικρά βάσανα στο πέλμα
Σε τραγουδούσαν μες το κρύο χνώτο του θυρεού
Σαν απήγανος και κεφάλι ώριμου σταριού
Θυσιάστηκες στην πορφύρα της κοσμικής ελευθερίας
Ανάμνηση του φιλιού θλίβει το κουρασμένο σου βλέμμα
Πικρό φιλί της γλυκόριζας  μεσουρανεί
Στο κάτοπτρο της εφήμερης σελίδας της πλάνης
Απόβραδο της ποίησης στην μεγάλη λεωφόρο
Χρήζουν θεές τις βραδιές της αγάπης
Που τόσο οικτρά ένα βράδυ αποποιήθηκες
Καφετί νότες στα ερτζιανά κύματα
Ξιφουλκούν το σμίξιμο των άστρων
Ζώντας στο περιθώριο των αιώνιων κρίνων

Ελλοχεύουν οι αλήθειες στα χέρια σου

Σαν τα αμαρτήματα της πρώιμης

Παπαρούνας στις λαγόνες της γης