αναγερτό βλέμμα (μικρό μου)

Αναγερτά φορούσες τη περόνη του ήλιου
Εκεί στον αριστερό βραχίωνα, φοβόσουν
Μη και αστοχήσει το πύρινο βόλι της όστριας
Πάνω στην άλω της βακχικής ζαμπέλας
Χρώμα σκληρό του δέρματος
Πέτρωμα του αχάτη αιχμηρό δόρυ κυρτό του έρωτα
Να κόβει οριζόντια τα πτερύγια του ορίζοντα
Οπλή χαραγμένη στην αμμουδιά των κρυστάλλων
Σαν απουσία αποδιωγμένη από το κάματο του κύματος
Πηγή δακρυρροούσα τον μουσικό λυγμό
Έτσι αχνά να διαφαίνεται η ρίζα του λαιμού σου
Που απόγεια αναβλύζει νύχτιο σκλήθρο και ελατοκορφές
Μικρό κορίτσι εσύ λέαινα της σαβάνας
Με τους έγχρωμους βοστρύχους
Ποιος μίτος οδηγεί στον λαβύρινθο σου;
Κυματισμός τρελός βαραίνει τα βλέφαρα σου
Γοητευμένος ο ουράνιος θόλος
Περισφίγγει τα εφηβικά σου δίχτυα
Δίχτυα βαριά απλόχερα στο πέλαγος
Ψαριά του αιώνιου αρσενικού
Ο έρωτας ματίζει τους υγρούς σου κόρφους
Βγαίνει το φαιό παλίμψηστο
Των όρκων να σε προϋπαντήσει
Μικρό κορίτσι εσύ γοργόνα μυθικών αινιγμάτων
Οι πλόιμες μέρες σου με οδηγούν στα ακρόβραχα
Εκεί που κατοικείς με τις ορφικές σου άρπες
Να δέσω θέλησα στην αβρή παλάμη σου
Ένα μικρό χρυσόφτερο του αδερφού σου γλάρου
Να σε στολίσω με φίλντισι το δρόμο να μη χάσεις
Να σε μαγέψω με τα  φίλτρα της καρδιάς για να με βρεις
Καθώς στητά θα ξενιτεύεις τη σαΐτα  της ματιάς σου
Πάνω στην βυθισμένη χώρα των παγετώνων που ζεις
Μέχρι να σημάνει του πόθου σου η ώρα
Στράγγισμα της χνούδινης αγκάλης σου
Μικρό κορίτσι εσύ γραμμωμένη σκιά του σύθαμπου
Κόβεις το φως σε λόγχες σπαθωτές υπαίθριου βιτρό
Αφήνεις πανάκριβα το βλέμμα σου να γυροφέρνει
Στις χαρτογραφημένες ακτές του αδρού σου πιγουνιού
Λάκτισα δυο πέρλες λευκές από το λύχνο των ματιών σου
Να φέγγει ο δρόμος μου σαν πρωινή ομίχλη
Μη και σκοντάψω στην άργιλο των χειλιών σου
Μικρό κορίτσι εσύ του ουρανού αιμάτινη φρεγάτα
Προσκυνητής στον όρθρο σου προσφεύγω
Μέσα στου ναού σου τα σφριγηλά θεμέλια να ζεσταθώ

Ευχαριστώ πολύ τη Christina
που έντυσε το ποίημα εικαστικά