βραδιές αγάπης

Ελλοχεύουν οι αλήθειες στα χέρια σου
Σαν τα αμαρτήματα της πρώιμης
Παπαρούνας στις λαγόνες της γης
Οι λεύκες ετοιμοθάνατες λυγίζουν
Ακατάπαυστα  τις λόγχες τους
Σαν τα κορμιά  των ζητιάνων που απαρνήθηκαν
Τη φτώχεια των υπόγειων σταθμών
Κι άδολα τώρα επαίρονται
Την απληστία των συρμών
Πάνω στο ζωγραφιστό μάγουλο του Σαββάτου
Δροσερό το απόβροχο της πληγής
Πίσω από την κεντρική αψίδα του ουρανού
Περιμένει τον αποστολέα της γιορτής
Για να ανάψει τα τέλια του σώματος
Αστόλιστη η ομίχλη λοιδορεί και
Κρούει το ασημένιο της τύμπανο
Σε ρυθμούς απίστευτα δωρικούς
Το αλουμίνιο της πόρτας σκληρό
Εγκάρσια διπλωμένο στη διττή κρύπτη
Μέσα στα υπόγεια ρεύματα των θαλασσών
Σε είδα με τον Πήγασο να διαβαίνεις
Χωρίς ματοκλάδια και αστερισμούς με μόνο
Το τραχύ σου στήθος στητό στο φως
Όμοιο μικρό ελάφι που έχει λύσει τις οπλές του
Πόλεμο σε είπανε
Νίκη εγώ σε βάφτισα
Παιάνα σε τραγούδησαν
Νανούρισμα εγώ σε αποκοίμισα
Σάλπιγγες σε συνόδεψαν
Αιμάτινη ακολουθία του έρωτα εγώ σε μύησα
Κρόταφοι και εξάσφαιρα τραβούσαν το αίμα σου
Μικρές βελούδινες αγκαλιές εγώ σου πρόσφερα
Πόλεμος η αγάπη και ανιδιοτελές στέμμα
Σε βασίλισσες που το θρόνο τους ανέτρεψαν
Τα πανάρχαια στρατεύματα του παγετού
Ζωή συνεσταλμένη σε υπέργεια πηγάδια
Με το κρότο της σελήνης στο ηθικό φορτίο του νερού
Μια στάμνα με υγρό περίγραμμα
Αναμένει το κυρτό έλασμα του αστρολάβου
Πριν βυθιστεί στα πλοκάμια του κισσού
Μάντρες και κορμοί δέντρων απίθωσαν
Δάκρυα διαμαντικά πάνω στα ημισφαίρια σύννεφα
Είχε σταλάξει ο χρόνος αλλοτινά θραύσματα
Στη κεντημένη του ποδιά
Μια απαρχή στις αναρριχημένες φωτιές των γλάρων
Ανέδυε τους μυστικούς κώδικες της πτήσης σου
Ναϊάδες σε ταξίδευαν
Εσπερίδες σε πολιορκούσαν
Μούσες σε διαπερνούσαν
Λιανοτράγουδα με τα μικρά βάσανα στο πέλμα
Σε τραγουδούσαν μες το κρύο χνώτο του θυρεού
Σαν απήγανος και κεφάλι ώριμου σταριού
Θυσιάστηκες στην πορφύρα της κοσμικής ελευθερίας
Ανάμνηση του φιλιού θλίβει το κουρασμένο σου βλέμμα
Πικρό φιλί της γλυκόριζας  μεσουρανεί
Στο κάτοπτρο της εφήμερης σελίδας της πλάνης
Απόβραδο της ποίησης στην μεγάλη λεωφόρο
Χρήζουν θεές τις βραδιές της αγάπης
Που τόσο οικτρά ένα βράδυ αποποιήθηκες
Καφετί νότες στα ερτζιανά κύματα
Ξιφουλκούν το σμίξιμο των άστρων
Ζώντας στο περιθώριο των αιώνιων κρίνων

Ελλοχεύουν οι αλήθειες στα χέρια σου

Σαν τα αμαρτήματα της πρώιμης

Παπαρούνας στις λαγόνες της γης