Το τραγούδι του ποδηλάτη

Απόψε σε βρήκα πάνω

στη σέλα του ποδηλάτου

μου ανεβασμένο 

ορθοπεταλιές να πατάς

και στην ανηφοριά

της ζωής μου αέναες

διαδρομές να κάνεις. 

Απορούσα πώς και δεν

κουραζόσουν πως κι η

κάθετη ανηφόρα δεν σε 

πρόδιδε ούτε λεπτό. 

Ακμαίος πατούσες το πετάλι, 

λαμπαδηδρόμος σε γιορτή

με γάμπες δυνατές

δρόμους άνοιγες. 

Σταματημό δεν είχες

κι ας γδερνόσουν

πλάι στις βατομουριές, 

και τα ασπαλάθια που 

σε κύκλωναν. 

Χαμογελαστός πήγαινες

και κρατούσες στα χείλη σου

σχηματισμένο το τραγούδι μας. 

Μιλούσε για τον έρωτα μας, 

ωραίον σαν απριλιάτικο ξημέρωμα, 

που μια νυχτιά

τον σεργιανίσαμε στην

υγρή χλόη πέρα και πάνω

από τις λεύκες που

ένας βοριάς αντάρτης

τις ερωτοχτυπούσε

κι αυτές πλάνταζαν

σε ρυθμούς τρελούς. 

Είσαι εδώ κι είσαι καλά

κι εγώ σου παραχωρώ 

της ζωής μου τις δύσκολες

στράτες.

Σκίζω τις κουρτίνες

για να σε βλέπω καλύτερα

κι εσύ το μόνο που έχεις

να κάνεις είναι να έρχεσαι 

και να λειαίνεις της ζωής μου

το κακοτράχαλο παρόν

με το επίμονο τραγούδι σου. 

Μην φοβηθείς δεν θα σου

κλέψω το τραγούδι. 

Έμαθα τους στίχους του απέξω

και δικό μας το έκανα

οι στάχτες μην το βρουν. 

Somonka

Τρυγητάδες

Ώριμοι καρποί

σταφύλια στο λιακωτό

ο τρύγος ήρθε

βαριές οι αναπνοές

το φιλί πετιμέζι

Γλυκός ο μούστος

το ρακί με μεθάει

λεκές στο μπούστο

υάκινθους θα σου στρώσω

Χυμώδης ο έρωτας. 

"

Προσκλητήριο

Χτυπά καμπάνα

υάκινθοι και γιασεμιά

τα πόδια γερά

συνάντηση ορίζω

ήρεμο περιγιάλι

Όρθιο το κορμί

γοργά κυλά το αίμα

κλειστή η σπηλιά

κιλίμια στρώνω κάτω

απόψε σε προσμένω.

*

Απόδραση

Ο όρμος κλειστός

φύονται γύρω πεύκα

σκαστό το φιλί

δυο υάκινθους σου στέλνω

βαρκούλα μας προσμένει

Βαριές μυρωδιές

φτερούγισμα της ψυχής

αγύρτης έρως

κρατάω μια βαλίτσα

πίσω πια δεν γυρίζω.

*

Ανάθεμα

Καυτός ο ήλιος

η άμμος τσουρουφλίζει

το πέλμα γυμνό

ανάθεμα σου ρίχνω

άπιστε έρωτα μου

Τρυφερή χλόη

παρτέρια με υάκινθους

Ψιλή βροχούλα

άλλη αγάπη βρήκα

στέρεψες το φιλί σου.

*

Πρώτο σκίρτημα

Κόρη λυγερή

μαλλιών ανέμισμα 

δωμάτιο κρύο

κρυφή γραφή σου στέλνω

ποθώ να σε φιλήσω

Άλικο άνθος

υακίνθου ανασεμιά

κλειστός ο καιρός

τους χτύπους σου ακούω

κοντά σου βρίσκω χώρο.

*

Συνάντηση

Λάδι το νερό

πανάκι δεν κουνιέται

μηχανή βάλε

έλα να σ' αγκαλιάσω

το κορμί μου σε ζητά

Έρημες ακτές

υάκινθοι πέσαν στη γη

ο ήλιος καίει

κουνώ άσπρο μαντήλι

ηδονικές οι στιγμές.

*

Γιατρικό

Κόμποι ιδρώτα 

η καρδιά αργοσβήνει

το σώμα πονά

γιατρός ο έρωτας σου

τα θαύματα θα κάνει

Ψηλός πυρετός

απότιστα λουλούδια

μόνο το σκυλί

αντάμα σου συμπάσχω

υάκινθοι σε στολίζουν. 

*

Χωρισμός

Ανοικτό γράμμα

σκιρτήματα της καρδιάς

τα λόγια πικρά

ξεφεύγεις από μένα

άπληστη η ψυχή σου

Σίδερο βαρύ

τα λόγια που σου είπα

νοτιάς ο καιρός

υάκινθοι στο παρτέρι

αγύρτης ο έρωτας. 

*

Νύχτα

Η νύχτα κλαίει

το τσεμπέρι στα μάτια

ο πόνος βαρύς

οι υάκινθοι στο χώμα

η απουσία σκληρή

Τα άστρα λίγα

ουρλιάζουν τα τσακάλια

το φως ζοφερό

τα μάτια εδώ ρίξε

ολάκερος να λάμψω. 

"

Παινέματα 

Φωτιάς σπίθισμα 

το τζάκι σιγοκαίει

τα ξύλα υγρά

προστρέχω στα χέρια σου

μοναδικό μου πάθος

Λευκοί υάκινθοι

σμσραγδένια τα μάτια

λαμπάδα κορμί

τα χρώματα θαμπώνουν

μπροστά στην ομορφιά σου. 

Η ενηλικίωση των αγγέλων

Αγαπώ τα ευθυτενή

κυπαρίσσια. 

Από την αυλή του πατρικού μου

έβλεπα τρία στη σειρά

και τα θαύμαζα έτσι όπως

υποδέχονταν τον ήλιο

χωρίς να υποκύπτουν

σε κελεύσματα. 

Ήταν μέσα στο οικόπεδο

που πωλήθηκε για να 

αγοραστεί ένα τυφλό

διαμέρισμα στην πόλη. 

Αφού το πήραμε και μας

έδωσαν τα κλειδιά πήγαμε

να το επισκεφθούμε. 

Με έκπληξη μεγάλη

διαπιστώσαμε πως ήταν

όλο γεμάτο από μπουγαδοκόφινα. 

Ούτε ένα τετραγωνικό 

δεν έμενε άδειο για να 

το κατοικήσουμε. 

Πέρασαν δέκα χρόνια

στη σειρά, άστεγοι εμείς, 

πήγαμε πάλι να το δούμε. 

Τότε διαπιστώσαμε και πάλι

πως τα μπουγαδοκόφινα

ήταν ακόμα εκεί. 

Με την διαφορά ότι τώρα

αυτά ήταν γεμάτα με

καλοσιδερωμένα ασπρόρουχα. 

Μοσχοβολούσε το σπίτι

λεβάντα και άγρια ορχιδέα. 

Σίγουρα κάποιοι άγγελοι

θα το είχαν προ πολλού

κατοικήσει. 

(Νομίζω δεν ήταν άσχετο

πως το διαμέρισμα αυτό

υπαγόταν στη συνοικία των αγγέλων.) 

Φύγαμε άπραγοι και δεν 

κοιτάξαμε καθόλου πίσω. 

Άλλωστε πώς να τα βάλουμε 

με το ακραιφνές;

Χαλάλι είπαμε οι τρεις σειρές

από τις κοντακιανές ελιές

στο οικόπεδο που

πουλήθηκε μετά από μεγάλη χρεία. 

Καλημέρα απανταχού.

Παραλήρημα

Από μακριά έρχονταν

παραλλαγμένη η μουσική.
Κύματα αλλότρια έλεγες πως
την έφερναν ως εδώ.
-Έμπαινε σεινάμενη στη σάρκα
τους και την δονούσε
όπως δονείται ο λαιμός
του βατράχου στην επαφή
του με το κελαρυστό νερό.-
Βραχνός ο τραγουδιστής,
υπόκωφοι οι ήχοι κι από
κάτω χειροκροτήματα
ζητωκραυγές και ιαχές.

Μην ήταν κάποια χοροεσπερίδα
η μήπως γάμος ή τα βαφτίσια
του φεγγαριού στο γέμισμα του;
Ότι κι αν ήταν, όπως κι αν ήταν
η μουσική αυτή τη συντρόφευε.
Έκλεινε τα μάτια για να ακούει
πιο καλά.
Σφάλιζε τα χείλη για να μην
κραυγάσει η μοναξιά.
Μέγγενη τα χέρια της έσφιγγαν
τα γόνατα για να μην "φύγει".

Μεσάνυχτα, κι αυτή μόνη της
στο σπίτι, το σκυλί βόλταρε
στον κήπο, το σαμιαμίδι στο
εικόνισμα καλοτύχιζε το σπίτι.
Κρύωνε μα δεν είχε χέρια
εύκαιρα για να ρίξει μια
ζακέτα στους ώμους.
Μέγγενη τα χέρια της γύρω
από τα γόνατα.
Έμεινε ακίνητη να παρακολουθεί...
Παγωμένη σχεδόν νεκρή.

Δεν ήθελε να τελειώσει
η μουσική, ούτε οι κραυγές,
ούτε τα ακανόνιστα παλαμάκια.
Ένιωθε προσκεκλημένη της γιορτής.
Πήρε βαθιά ανάσα, φύσηξε
ένα σκνιπάκι που την
ενοχλούσε, άνοιξε τα μάτια
για λίγο. Το σπίτι σκοτεινό σαν
πάτος τσουκαλιού.
Το σκυλί γαύγιζε, αυτή γλεντούσε
μέσα της..

Η μουσική εξακολουθούσε
να έρχεται κατά κύματα,
αν είχε χέρια θα έγραφε ποίημα.
Βούιζαν τ' αφτιά της, η επέλαση
των στίχων την κυρίευσε,
Πήρε να τους θυμάται, όταν
θα απόσωνε η μουσική θα
έγραφε αναντίρρητα το
καλύτερο της τραγούδι.

Για μια Μάντω με χρυσές πλεξούδες
και γάμπες αισθησιακά μακριές.

Η μέλισσα

Ήσουν μια μέλισσα

με διάφανα φτερά. 

Δυο φτερά κρουστά

που σε απογείωναν. 

Στους ουρανούς σε πήγαιναν

ολοένα να ζητάς χρησμούς

από τους Θεούς. 

Στη γη ερχόσουν μόνο

για να τραφείς. 

Αγέρωχος σαν οπλαρχηγός

δεν καταδεχόσουν χώμα

να πατήσεις. 

Κάποτε όταν στάθηκες

στο λουλούδι μιας

φραγκοσυκιάς έχασες

το ένα σου ποδαράκι. 

Από τότε με ένα ξύλινο

ποδαράκι κυκλοφορείς. 

Σαν γάντζος αυτό σε δένει

τώρα ταπεινά με τη γη. 

Ασημένιο τάμα έκανα στην

Παναγιά την Ευαγγελίστρια

να σε φυλάει από μάτι

κακό κι από επιβουλές. 

Ένα μέτρο πάνω από

τη γη αιωρείσαι

και φτάνω το ποδαράκι σου

να το φροντίζω. 

Τους ουρανούς πια

έπαψες να αποζητάς 

και κοντά μου σε έχω 

να νοστιμίζεις τη ζωή μου 

με το μέλι σου, σκιά

να μου κρατάς στα κραταιά 

μεσημέρια του Ιουλίου. 

Παραφροσύνη

Πάντοτε εγώ όταν βρέχει

τρώω παγωτό και διαβάζω
Ίψεν.
Διαμάντια οι σταγόνες
πέφτουν κάθετα στις λέξεις
και τις νοτίζουν.
Υγρές οι λέξεις με υποδέχονται
αναφανδόν.
Σφραγίζουν το μυαλό μου.
Τρεκλίζουν πάνω στη γλώσσα μου.
Επικάθονται στο μπράτσο μου
σαν στρατιωτικά περιβραχιόνια.
Βαυκαλίζομαι πως τις ξεντύνω
και γεύομαι στο έπακρο
την ουσία τους.
Τις κρατώ εντός μου
σαν αμαρτία ανομολόγητη.

Άθυρμα οι λέξεις με ζητούν
για συμπαίκτη τους.
Μου δίνουν τον πιο περιζήτητο
ρόλο.
Εγώ ο στρατηγός
κι εγώ ο μονάρχης.
Εγώ η ιερόδουλη της φωτιάς
με τα μακριά ματοτσίνορα
κι εγώ ο πρωταγωνιστής
σε μια υπαίθρια σκηνή
την ώρα του σούρουπου.
Με καταπονούν με τις αξιώσεις
τους.

Βγαίνω στους δρόμους χωρίς
προφύλαξη μήπως και ξεφύγω.
Καταλύτης η βροχή
με διαπερνά.
Το αίμα τρέχει πιο γρήγορα.
Νομίζω πως θα εκραγώ
σαν ένα πυροτέχνημα στα πόδια
των νεόνυμφων.
Οι νεόνυμφοι είναι τα δικά μου
που δεν γέννησα παιδιά.
Χρόνια τα κυοφορώ.
Χρόνια με μεταλλάσσουν
σε κάτι υδαρές και ρευστό.

Παρεισφρέω στην τελετή και
οι νεόνυμφοι με υποδέχονται
με ιαχές και συνθήματα.
Υποκλίνομαι και γλεντάω
με την ψυχή μου.
Σηκώνω το ποτήρι ψηλά

κι αυτοί με ορίζουν μητέρα των λέξεων
που κανείς ποτέ δεν θα
καταγράψει παρά μόνο
οι τρελοί θα τις ψελλίζουν
κάθε που πιάνει βροχή.

Τελεσίδικες μάχες

Δώσε μου το χέρι σου. 

Είναι Σεπτέμβρης και

το καλοκαίρι με αραιή

τη λευκή γενειάδα του 

απομακρύνεται. 

Μην αρνηθείς να βαδίσουμε

μαζί στα σκαλοπάτια

του φθινοπώρου. 

Κοίταξε τα φύλλα πως τρέμουν. 

Δες τα πουλιά πως συνάζονται

στα σύρματα σαν καλόγεροι

δίπλα στο αναλόγιο για την

πρωινή προσευχή. 

Ρίξε μια ματιά στα σύννεφα

πως πήραν να φορούν τη

βαριά πανοπλία και 

ετοιμάζονται να ξεκινήσουν

την αέναη μάχη τους με τον

ήλιο. 

Απόψε που είσαι γεμάτος

με τις μυρωδιές του μούστου

έλα εδώ να μεθύσουμε. 

Μην ξεσυνερίζεσαι το 

κακιωμένο καλοκαίρι που

τριγυρνά ξυπόλητο στις

παραλίες με τις σπασμένες

ομπρέλες και τα σεβάσμια

αρμυρίκια. 

Φεύγει ο καιρός. 

Πετάει μακριά ένα ψάθινο

καπέλο αδειανό από υποσχέσεις. 

Οι πελαργοί εξετάζουν

δίβουλοι τις φωλιές τους

κι απλώνουν νύχι για να

κρατηθούν από τη σκεπή

του ουρανού. 

Σε καρτερώ κι άνοιξα

μεσίστια μια σημαία για 

να με δεις. 

Έχει τα χρώματα της ώχρας

και σχεδιασμένο πάνω της

ένα αιμοδιψές κοράκι που

μέχρι πριν λίγο κατασπάραξε

έναν ανίδεο γλάρο. 

Δεν μπορεί παρά να με 

προσέξεις. 

Ένα τραγούδι συνέθεσα

για εμάς και το τοποθέτησα

δίπλα στην παρτιτούρα που

αγαπούσες. 

Μόνη δεν μπορώ άλλο

να τραγουδώ έλα να πιάσεις 

τουλάχιστον το σιγόντο. 

Χαλάλισα τις χορδές μου 

να μιλάω για τα πάθια του

έρωτα. 

Στην κρήνη μου θα βρεις

νερό για να πλυθείς και να

λουστείς. 

Αχ τι όμορφος θα δείχνεις! 

Σαν τον κούρο θα είσαι που

τον σμίλευσαν έμπειρα χέρια. 

Δες με πως χαράσσω πάνω

του το ακριβό σου όνομα. 

Αιώνιος να προπορεύεσαι... 

Στο βιβλίο των μεγάλων

ερώτων σε περίοπτη θέση

να κατοικείς. 

Κι εγώ θα σταθώ δίπλα σου

να καταμετρώ σιωπηλά τις

μεγάλες μάχες που κέρδισες

κόντρα στη φθορά. 

Μαγγανεία

Εμείς πριν ακόμα 

μιλήσουμε μάθαμε

να τραγουδάμε. 

Πρώτο τραγούδι

το νανούρισμα της μάνας

πάνω από τα δαντελένια

κλινοσκεπάσματα. 

Τινάζαμε τις γροθιές μας, 

τη συνοδεύαμε. 

Καθησυχαστικές οι νότες

στα μέτρα μας οι στίχοι. 

Μιλούσαν για τον γενναίο

καβαλάρη που αψηφά

τους δράκους κι ελευθερώνει

την ναρκωμένη πεντάμορφη. 

Γελούσε η μάνα, χαίρονταν 

η καρδιά μας κι από 

αγάπη μούδιαζαν τα μέλη μας. 

Όταν αυτή, ξημέρωμα πια, 

αποκοιμιώνταν ήρεμη

σαν νερό που στέκει 

αμίλητο στο ποτήρι

εμείς συνεχίζαμε το τραγούδι. 

Ο καβαλάρης έφευγε

αγκαλιά με την αγαπημένη του. 

Ο πρωτομάστορας κόμιζε

στην καρδιά του τα τελευταία

λόγια της γυναικός του. 

Τα πουλιά μιλούσαν

για τη χαμένη ομορφιά

της αδερφής. 

Ξυπνούσε η μάνα από 

τις φωνούλες μας, έτριβε

τα μάτια, ξεσκέπαζε το

καναρίνι κι έπιανε το τραγούδι. 

Τότε μόνο εμείς κλείναμε

τα βαριά μας βλέφαρα

και κοιμόμασταν περιχαρείς. 

Η μάνα συνέχιζε να τραγουδάει. 

Σε όλες τις δουλειές η μάνα

τραγουδούσε:

Στην ελιά, στον τρύγο, στο

ξεβοτάνισμα, στο αλώνι. 

Αργήσαμε να μιλήσουμε

μας είχε βλέπεις απορροφήσει

οι μελωδίες. 

Στο σχολείο τραγουδιστά

μάθαμε την αλφάβητα. 

Αδαείς οι δάσκαλοι φώναζαν,

εκλιπαρούσαν για λίγη ησυχία. 

Εμείς απτόητοι συνεχίζαμε... 

Μέχρι και σήμερα βλέπουμε

στον ύπνο μας πως τραγουδάμε

μπροστά από ένα αγριεμένο

πέλαγο και με τη μαγγανεία  

των στίχων μας σώζουμε

τα παροπλισμένα καράβια

από βέβαιο πνιγμό. 

Η πολιορκία

Που είσαι εσύ που με

προμήθευες μ' άστρα. 

Που είσαι εσύ τώρα;

Έπεσε σκοτάδι και δεν

βλέπουν τα όνειρα μου

τη στράτα παραπέρα. 

Σκοτεινά τ' όνειρα μου, 

κοίτα, εφιάλτες γίνονται

και με φοβίζουν. 

Δεν βρίσκω φως για να

τους φέξω και σκοντάφτουν. 

Όλες οι πηγές μου 

χαλασμένες κι ανενεργές.

Κάηκαν οι λύχνοι, έλιωσαν

τα κεριά κι εκείνο το

τσακμάκι του παππού

δεν ανάβει. 

Φταίει που δεν τα πρόσεξα, 

φταίει που δεν τα συντήρησα, 

μα πάνω από όλα φταίει

η αυτάρκεια των προηγούμενων

ημερών. 

Γιατί όπως και να το πεις

πάντα το μείζον κυνηγούσα

πάντα το υπερβατικό 

με καθόριζε. 

Όλα δυνατά κι όλα μεγάλα

σε μια ζήση υπερβάλλουσα.

Τώρα ηττημένη αποζητώ

λίγο να μου δοθεί φως. 

Μα εσύ αμίλητος μένεις 

μακριά μου κι αδιαφορείς. 

Μια ολοσκότεινη νύχτα

σε είδα να περνάς κάτω

από το παραθύρι μου 

και να σφυρίζεις. 

Βγήκα να σε ανταμώσω

μα εσύ έφυγες τρέχοντας. 

Ακατάδεκτος κοιτούσες

τ' αψήλου. 

Ένα παιχνίδι θαρρώ

πως μου έπαιζες ή μήπως

λαθεύω; 

Αν πρόσεξα καλά ένα

δισάκι φορούσες στον ώμο. 

Βαρύ θα ήταν γιατί σαν να

έγερνες απ' την αριστερή

σου πλευρά. 

Εκεί πιστεύω πως κρατάς

τον οπλισμό σου. 

Το δίκαννο και τ' αστέρια σου. 

Ολιγαρκής σε προσμένω

λίγα να μου μοιράσεις 

άστρα. 

Να πάψω να γυρίζω 

σαν χαμένη στα καλντερίμια. 

Να καθίσω στο παράθυρο

ξέγνοιαστη να σε θαρρώ

να έρχεσαι καμαρωτός 

σαν ιππότης εποχής, τα

καλούδια σου να μου δίνεις

απρόσκοπτα. 

Να σταματήσω πια 

να πολιορκώ ουρανούς

ματαιόδοξους κι εχθρικούς. 

Να ασφαλίσω τους μεντεσέδες

και με κοφτή την ανάσα

πλάι σου να υπάρξω. 

Η παρακμή μιας εποχής

Ήταν μετά από τη βροχή, 

έστεκε δίπλα σε ένα 

παγκάκι, ολομόναχος. 

Νέος ποιητής ανερχόμενος. 

Οι χούφτες του κλειστές. 

Τι να κρατούσε εκεί;

Μήπως σπόρους βασιλικού, 

άνθη καλεντούλας ή χωνάκια

γιασεμιού; 

Ποιος να ξέρει! 

Έστεκε εκεί κάτωχρος 

και βουβός. 

Πέρασε ξυστά ένας ποδηλάτης. 

Τον άγγιξε στον ώμο. 

Τραντάχτηκε, άνοιξαν

οι χούφτες του. 

Κάθε ένα του δάκτυλο αίφνης

μετουσιώθηκε σε κρίνο. 

Πήρε να γράψει ποίημα. 

Οι χούφτες τώρα ανοιχτές, 

δεν είχαν τίποτα όμως

να φανερώσουν.... 

Μόνο που λίγο πιο πέρα

ακούγονταν καθαρά μια

μελωδία αγαπημένη. 

Ο κόσμος παραμέριζε 

για να ακούσει. 

Αυτός έντυνε τη μελωδία

με στίχους. 

Κράτησε πολύ λίγο όμως

αυτή η μυσταγωγία. 

Όταν ξανάκλεισε τις χούφτες

οι πεζοί εξαφανίστηκαν, 

οι μελωδίες έπαψαν, 

τα ποιήματα παραπετάχτηκαν 

στους υπονόμους. 

Ο ποιητής αποχώρησε. 

Έμεινε μόνο στο παγκάκι

αζήτητη μια ανθοδέσμη

με ολόλευκα κρίνα. 

Ίσως αύριο κάποιος χαμάλης

την μαζέψει κι ένας καινούργιος

εμφανιστεί στίχος πέρα

από τον χρόνο και την παρακμή

του. 

(Τα ποιήματα που θα γραφτούν

από εδώ κι ως το εξής

θα μιλούν εξ ολοκλήρου

για τον ποδηλάτη που 

άργησε να 'ρθει 

να αναδιατάξει τις γραμμές 

του πενταγράμμου.

Οι μελωδίες να ξεχυθούν 

στους δρόμους κι ο κόσμος

να λικνιστεί ξανά στους 

ήχους τους, χωρίς 

να καρτεράει επίδοξους

ποιητές παρά μονάχα

αργασμένες παλάμες.) 

Ωδή σε έναν μέτριο ποιητή

Aλλοίμονον, είν’ υψηλή το

βλέπω, πολύ υψηλή της

Ποιήσεως η σκάλα"

Κ. Π. Καβάφης. 

Λέξεις και μελάνι πλέον 

δεν βρίσκω για να γράψω 

τα ποιήματα. 

Η χώρα της ποίησης που

για χρόνια πολλά μου δόθηκε 

μου ζητάει τώρα επιτακτικά

να την εγκαταλείψω. 

Βουβή βαδίζω κι ο αέρας

μου λιγοστεύει επικίνδυνα. 

Αποτάνθηκα στις αγορές

μελάνι για να βρω έστω

έναν μικρό στίχο για να γράψω. 

Με έδιωξαν κακήν κακώς

τη μετριότητα μου σαν είδαν. 

Απευθύνθηκα στη συνέχεια

στους φίλους μου μα αυτοί

ούτε καν μου έριξαν μια

ματιά. 

Απασχολημένοι ήταν με

τα τετριμμένα της ζωής

και με τις αγωνίες. 

Συντετριμμένη πήγα και

βρήκα τη μούσα μου για

να με βοηθήσει. 

Φτωχική αυτή μου έδωσε

μόνο τρεις λέξεις που στο

σάκο της είχαν περισσέψει

και μου ζήτησε τρεις να

γράψω προτάσεις που θα

αντέξουν στο χρόνο. 

Ήταν τρία ρήματα αγαπημένα. 

Το σ' αγαπώ. 

Το σε ποθώ. 

Και το σε θέλω. 

Ανέσυρα αίμα από την καρδιά

μου κι άρχισα να γράφω:

Σ' αγαπώ όπως αγαπά το

κυπαρίσσι τη σκιά του 

κοιμητηρίου κι όμορφα

λικνίζει την κορφή του

σαν να δίνεται στον έρωτα. 

Σε ποθώ όπως ποθεί ο ναύτης

μετά από ένα υπερατλαντικό

ταξίδι την καλή του και στην

τσέπη του χαϊδεύει το

δαχτυλίδι του αρραβώνα. 

Σε θέλω όπως βουλιμικά 

ζητά το μωρό τη θηλή 

της μάνας για να χορτάσει 

κι εκείνη πεθαμένη εδώ 

και μία ώρα λίγες που της 

έμειναν τελευταίες σταγόνες 

του δίνει. 

Δεν βρίσκω τίποτα άλλο

να γράψω, μίκρυναν τα φτερά

και δεν πετώ. 

Μέτριος λοιπόν θα υπάρχω 

κι από τη μούσα μου θα αντλήσω

ξανά έμπνευση μέχρι που να

απασφαλίσω τη χειροβομβίδα

επαίτης για να μπω στην

ουρά λίγη να απαιτήσω δόξα. 

Ευκταίο

Με γαλότσες ως επάνω

απ' το γόνατο κυκλοφορούν 

στα νερά της βροχής

οι νεκροί μου. 

Έχουν μακριά νύχια βαμμένα

κόκκινα, άστατα μαλλιά και 

ώμους κυρτωμένους

κι ολίγον τι μαλλιαρούς. 

Αγαπούν τη βροχή, τα

σπασμένα κεραμίδια και

τις κονιορτοποιημένες 

πέτρες. 

Περπατούν στα νύχια

και κρατούν κάτι μεγάλα

μολύβια που ξεχνούν να 

ξύσουν κι έτσι άδικα θαρρώ

πως παιδεύονται να

σημειώσουν στο τετράδιο 

την ημερομηνία

της αποδημίας τους. 

Στα πανηγύρια τριγυρίζουν

αμέριμνοι και πάντα στη

λοταρία κερδίζουν τον 

πρώτο λαχνό.

Αν τους συναντήσεις

χαιρέτισε τους, μόνο

μίλα σιγανά γιατί φοβούνται

πολύ τους οξείς ήχους και

πετάγονται πάνω άναυδοι. 

Μην τους κεράσεις κρασί

γιατί όταν πιουν κλαίνε

ασταμάτητα σαν μικρά παιδιά

που τους στέρησαν το

γλειφιτζούρι. 

Άκουσε τους προσεκτικά

και τα μυστικά τους εναπόθεσε

στην καρδιά σου γιατί 

εκεί είναι το μέρος που

εμπιστεύονται να ζουν. 

Και τέλος μάθε, πως καθότι

είναι αρκετά φλύαροι, να τους

κρατάς πάντα πολύ ελεύθερο

χώρο για να μην πεθάνουν

ακαριαία από έλλειψη πάθους. 

Πλησμονή

Έχει βαριά συννεφιά

απόψε και πως θα βρουν

δίοδο για να επιστρέψουν

για λίγο στη γη οι προσφιλείς

μου νεκροί. 

Ως εδώ φτάνουν έντονες

οι διαμαρτυρίες τους. 

Ακούω τις αγανακτισμένες

φωνές τους, το σύρσιμο 

των ποδιών τους, την 

εξασθενημένη τους ανάσα, 

πίσω από την παχιά χλαμύδα

των σύννεφων, που τους 

κλείνει ερμητικά το δρόμο. 

Βροχοποιός γίνομαι και

σηκώνω τα χέρια σε ανάταση

οι ουρανοί να με σπλαχνιστούν

λίγο και βροχούλα ψιλή 

να ξεκινήσει. 

Ασημώνω εκκλησίες και τα

τάματα μου ακουμπάω ευλαβικά

στις αφανέρωτες εικόνες

των βράχων τα δάκρυα 

των νεκρών μου να φανούν 

και πάλι στο πεινασμένο μου 

σώμα σαν επίκληση έρωτα. 

Γιατί κάθε που συννεφιάζει

οι νεκροί μου γοερά κλαίνε

και να ποτίσουν ποθούν

τα μέρη που αγάπησαν. 

Σιωπηλή περιμένω, 

κοντάρια παίρνω και χτυπώ:

Η χλαμύδα να τρυπήσει, 

να υποχωρήσουν τα σύννεφα

και σαν δροσούλα πρωινή

να εμφανιστούν πάνω στην 

μαραμένη μου χλωρίδα. 

Γιατί ο άνυδρος καιρός

τελευταία έπληξε τα άνθη μου

και αδυνατώ να τους φτιάξω

στεφάνι. 

Θα περιοριστώ στα φύλλα

της μυρτιάς που ανθεί δίπλα

στη στέρνα για να ευωδιάσω

το τελετουργικό της άφιξης τους. 

Και να! 

Κοίτα πως άνοιξαν 

οι δρόμοι, πως ξεπετάχτηκαν 

οι άνεμοι σαν δράκοντες

μέσα απ' τη σπηλιά. 

Και να!  Ξανά των δικών μου 

νεκρών τα χέρια σφιχτά κρατώ 

σαν εικόνα σεπτή 

που την είχα για καιρό χαμένη. 

Βροχή οι νεκροί μου και

                          με επισκέπτονται. 

Θυσία

Ήρθε πυρπολητής
ο Σεπτέμβρης και
κατέκαψε τους καρπούς
και τα σπαρτά μου.
Δέκα δεμάτια αστραπές
κρατούσε στα χέρια
κι έσπερνε το κακό.
Κατέβαιναν τα ελάφια
από ψηλά για να φάνε
και δεν έβρισκαν.
Ανέβαινε και μια κόρη
στο μούστο πνιγμένη
λαχταρώντας λίγο σταφύλι
κι έφευγε άπραγη
χωρίς σοδειά και δώρα.

Έκανα να της μιλήσω
και δεν ήθελε.
Έκανα να την χαιρετήσω
και με αρνούνταν.
Έμενα να παρατηρώ
τα σπαρτά μου, τα δέντρα μου
που φλόγες έβγαζαν
κι η καρδιά μου χτυπούσε
σαν το ταμπούρλο
του αρλεκίνου στην άδεια
σκηνή.

Τα σκιάχτρα με συμπονούσαν
και μου έτειναν το μαντήλι
που είχαν στο λαιμό.
Τα δάκρυα πολλά
δεν ωφελούσε.
Τα χελιδόνια στριφογύριζαν
στον αέρα με κατακαμένες
τις ουρές.
Ερχόσουν κι εσύ με το
σκισμένο πουκάμισο
και τις στέρφες παλάμες
και με μάλωνες.

Άνυδρος τόπος, πυρά
και στάχτη.
Αναθυμιάσεις και τρίξιμο
οστών.
Μακριά ακούστηκε
ένα υπόκωφο μπουμπουνητό.
Αναθάρρησα.
Παρακάλεσα τη βροχή
για να έρθει αλλά ζύμωνε
ψωμί για τα δώδεκα
παιδιά της και δεν ευκαιρούσε.
Ένα από τα παιδιά της
όμως με συμπόνησε κι ήρθε.
Ήταν το πιο μικρό,
το πιο θαρραλέο.
Πήρε αλαμπρατσέτα
τον Σεπτέμβρη και κίνησαν
γι' αλλού.

Άφησαν πίσω καμένη γη
και μάρμαρα νεκρά.
Παρηγοριά μου τώρα
τα κυκλάμινα που θα
ξεμυτίσουν απ' το χώμα
κι ένα μικρό αμπέλι
που αλώβητο έμεινε.
Κρασί να φτιάξω για
να μπορέσω να ξεφυλλίσω
το βιβλίο της φύσης

από την αρχή.  

Ταξίδι στο άγνωρο

Πατρονάρισα τη θάλασσα

και στη φόρεσα γαλάζιος
να βγαίνεις στη γη
και να κινείς τις αλυσίδες
της ματαιοδοξίας.
Το υγρό στοιχείο σου
με κατακτάει, εισχωρεί
στις φλέβες μου,
μπαίνει σαν ουρλιαχτό λύκου
στα αυτιά μου,
επιστρέφει το φως
που έχασα στις κόρες
των ματιών μου,
χαϊδεύει τους λαγόνες μου
και στον έρωτα με ρίχνει
αθώο θύμα στην αρένα
με τα πριονωτά μαστίγια.

Δες με ομόρφυνα:
Πινέλα ψάξε να βρεις
να μην χαθώ στην ανωνυμία.
Λεξικά άνοιξε για να διαλέξεις
τις λέξεις που δεν φοβούνται
την πυρά, θούριους για
να φτιάξεις.
Μεταμορφώσου σε πουλί
ωδικό για να με τραγουδούν
οι άστεγοι κάτω από τις
γέφυρες.
Και κυρίως γίνε μαχητής που
θα με βγάλει ξανά στον κόσμο
να συνομιλώ με τα αγάλματα
όταν τα περιλούζει
η αυγουστιάτικη βροχή.

Στις μεγάλες εκτάσεις τώρα
κατοικείς και στους ωκεανούς
ξαπλώνεις και κοιμάσαι
ύπνο παιδιού ατάραχο.
Ανάμεσα στα καράβια
που διαφεντεύεις ένα είναι
το δικό μου.
Αρμένισε το στεριά να βρει
ή έστω μία ξέρα να πριονίσει
καλά τις γωνίες του και
καλόπνοο να συνεχίσει
το ταξίδι του στα ρόδινα
περιγιάλια των αιωνόβιων
ασκητών.

Η κρυφή συνάντηση

Κρυμμένος πίσω από τη

σκοτεινή πλευρά του
φεγγαριού με βλέπεις
καθώς πετάς σβουνιές
στα άστρα για να ανθίσουν
και πάλι στους ουράνιους
κήπους τα λευκά αστρολούλουδα.
Την κίνηση των χεριών
σου παρακολουθώ και
σε θωρώ καθαρά να φοράς
εκείνο το καρώ κουστούμι
με τα μπλε και τα πράσινα
τετραγωνάκια.
Είσαι ωραίος σαν την ποτιστική
βροχή του Αυγούστου
που πέφτει στα αγροτεμάχια
της μνήμης.
Είσαι γαλήνιος σαν τον φλοίσβο
που γλείφει τις ακτές της λησμονιάς.

Θηλιές ρίχνω στον αέρα
και σου πλέκω δυο ζευγάρια
κάλτσες να φοράς, γυμνό
να μην σε βρίσκουν
οι πρωινές βροχοσταγόνες.
Απορώ πως βρίσκεις χρόνο
να έρχεσαι κάθε βράδυ
εκεί στην κρύπτη
του φεγγαριού και με αγωνία
μεγάλη να με προσμένεις.

Πολλά τα εκτάρια που
καλλιεργείς παθιασμένος.
Αμέτρητα τα λουλούδια
που ποτίζεις με το δάκρυ
των αφηνιασμένων εφήβων.
Πάμπολλα τα πεθαμένα ελάφια
που καλείσαι να βάλεις
στη σειρά για να εκστρατεύσεις
στο όνειρο.

Σε θαυμάζουν οι αθώες ψυχές
κι αγάλλονται καθώς
κρατάς σφιχτά τις ουρές
των άστρων και πηδάς
από βραγιά σε βραγιά
για να επιτελέσεις
το καθήκον σου.
Σε ονοματίζω κηπουρό
του ουρανού και εραστή
του κάλλους.
Κρυφογελάς και με ορίζεις
συμπαίκτη σου στα αέναα
παιχνιδίσματα της Άνοιξης
πάνω στα ματωμένα κεφάλια
των περιστεριών που άφησες
πίσω.

Το γράμμα μου θαρρώ
πως δεν θα φτάσει
ποτέ σε εσένα.

Ολιγόλεκτα

Αφοσιώθηκα σε σένα. 

Την παρτιτούρα των

παλμών σου πλησίασα

και τραγούδια χίλια

σου έγραψα, να έχεις

να ακούς εκεί στα ψηλά

ακρόπρωρα  του ήλιου

που ζεις μοναχικός

περιπατητής της στεφάνης του. 

*

Λύγισα από το φως σου

σαν στάρι γινωμένο στου

Ιούλη το περιβόλι. 

Κύρτωσε η πλάτη μου 

και στη γη ακουμπά. 

Στο χώμα γέρνω και φυτρώνω. 

Καρπίζω υδροχαρή φιλιά

από αυτά τα παράξενα που

οι κλόουν μοιράζουν 

τις Κυριακές στα παιδιά. 

*

Μυστήριο σε τυλίγει. 

Από παιδικά παραμύθια

βγαίνεις και πάντα το

μάγο με τη σπασμένη

ταρταρούγα υποδύεσαι. 

Σου χτενίζω τα μαλλιά

κι εσύ μου προσφέρεις

ένα κανίστρι με

μήλα για να ξυπνώ

και να σε βλέπω.

Η μεταμόρφωση

Όταν σε γνώρισα

φορούσες ένα χακί

κοστούμι φτιαγμένο

από ατόφιο λεπτό

μετάξι. 

Σου πήγαινε πολύ

κι αναδείκνυε τις χάρες

του σώματός σου. 

Σε καμάρωνα καθώς

τίναζες το χέρι σου

για να ανακατέψεις 

τον καφέ σου. 

Την ώρα που αγαπηθήκαμε

τόλμησα να ανοίξω μόνο

το πρώτο κουμπί. 

Δεν το έβγαλες. 

Κολλημένο πάνω σου έμεινε.

Κυλούσε ο ιδρώτας και 

το μούσκευε.

Δεν σε ενοχλούσε. 

Ασπίδα το μετάξι 

σε προστάτευε από

τη χαμέρπεια της ζωής. 

Το άφησες πάνω σου για καιρό

άπλυτο, μουσκεμένο, ασιδέρωτο

Όταν κάποτε μου ζήτησες

να στο πλύνω και να στο

σιδερώσω φοβήθηκα πολύ

όταν γυμνό σε αντίκρισα. 

Με άγγελο έμοιαζες 

και με αερικό έτοιμο 

να πετάξει γι αλλού. 

Κι αν σε έχανα;

Το έπλυνα στις γρήγορες

στροφές και στο σιδέρωσα

στον ατμό, χρόνο μη χάσω

και μου ξεφύγεις. 

Πρόσεξα ιδιαίτερα την

τσάκιση του παντελονιού

και το γιακά του σακακιού. 

Ήρθες κοντά μου. 

Ήσουν δικός μου τώρα:

Ένας άνθρωπος της 

διπλανής πόρτας που

μου έπρεπε.

Αυτός που χρόνια

προσέχω μη και μου φύγει. 

Διάπλους

Αφιερωμένο

Αρμένισα στο σώμα σου

και το κατοίκησα. 

Λειχήνες και ασφοδέλους

βρήκα να φυτρώνουν 

στις αμυχές του λαιμού σου. 

Τίποτα δεν άλλαξα. 

Καθόλου δεν φοβήθηκα. 

Τους χάρτες έκαψα και

σε ανακατάλαβα ρίχνοντας

λάβες πελώριες στη γη σου. 

Σταθερά σε περπατάω

με βήμα στέρεο

και το θρόνο μου στήνω 

στο ευρύχωρο σου στέρνο. 

Τώρα καθηλωμένη ακούω

των παλμών σου το έντρομο

ξυπνητήρι που πάντα στις

δώδεκα τα μεσάνυχτα σταματά

για λίγο ανάσες για να πάρει. 

Ζω για δευτερόλεπτα

στη σιωπή κι ύστερα

στον παφλασμό του αίματος

σου κατέρχομαι και τα

πετράδια της σκέψης σου

κουρσεύω. 

Εδώ οι κοιλάδες σου. 

Εδώ τα βουνά σου. 

Εδώ η ακύμαντη θάλασσα

της κοιλιάς σου

που με ελκύει σαν μαγνήτης. 

Το βαρκάκι μου αφήνω

στις στεριές σου 

και ύστερα με

φτερά αρπακτικού 

σε ανακαταλαμβάνω. 

Νύχια γαμψά έχω και

συρράπτω το σκισμένο

του πόθου σου ένδυμα. 

Όμορφος γίνεσαι μέσα

στην κραταιά χημεία

του έρωτα. 

(Μείγμα καυστικό και το πίνω) 

Σου μοιάζω και μου μοιάζεις

και χαλικάκια πετώ 

στις στεριές σου, εύκολα

να σε βρίσκω όταν μες στη

νύχτα τον διάπλου μου ξεκινώ

προς τα εσένα

ξεκολλώντας ίνες

απ' της μοναξιάς το άνυδρο

κουκούλι. 

Εμβόλιμον

Αφότου έφυγες

και χρυσόσκονη έγινες

μέσα στη μικρή μου

χούφτα χωράς. 

Σε σκορπίσω στο λευκό

μου φόρεμα και κεντίδια 

από άστρα προβάλλουν

στον χαμηλό μου μπούστο

και στον ποδόγυρο μου. 

Ουρανός να γίνεσαι

να σε θαυμάζουν

οι νεράιδες του ποταμού

ήσυχες να βγαίνουν

στο φως και να κλέβουν

την μιλιά από τα κορίτσια. 

Σε τινάζω στο τριμμένο

παντελόνι μου και χρυσές 

ράγες προβάλλουν 

στις κάθετες ραφές του. 

Το τρένο να παίρνεις

με διπλωμένο το εισιτήριο

στην κωλότσεπη και

στις χώρες της χαράς

να καταλήγεις το κήρυγμα

σου να διαδίδεις 

στα αθώα παιδιά. 

Σε ρίχνω πάνω στο

κυριακάτικο πουκάμισο μου

και ήλιοι ξεπετιούνται

από τις πληγές του

ορίζοντα και κάθονται

πάνω στα τρία τελευταία

κουμπιά που πάντα

αφήνω ανοιχτά. 

Εδώ να έρχεσαι 

και να ξεχνάς τους χειμώνες. 

Με τα ρόδα της άνοιξης

να έχεις παρτίδες

κι ανοιχτούς λογαριασμούς

να φεύγει αυτό το τρέμουλο

από το σαγόνι σου 

που ανέκαθεν σε

ταλαιπωρούσε. 

Όσο κι αν σε σκορπίζω

ξέρω καλά πως να

σε πολλαπλασιάζω. 

Όσο κι αν σε αποτινάζω

εδώ θα επιστρέφεις

κι εγώ τρελή από πόθο

πάντα θα κρατάω μια

μαγιά από εσένα

και ρινίσματα χρυσού

από την αρχή να γεννάω

το πολύτιμο σου όνομα. 

Ανώνυμες επιστολές

Ήρθες για να μείνεις

αγάπη καταργώντας κάθε

δυσοίωνη πρόβλεψη. 

Στα χέρια σου αναμμένα

μανουάλια με τα κεριά

να στάζουν δημιουργώντας

πάνω στο στέρνο σου

τις νέες πολιτείες του

μέλλοντος. 

Σε μία από αυτές τη διοίκηση

μου έδωσες κι εγώ

επηρμένη στα σκαλοπάτια

της θρόνους έστησα

να έρχονται οι έρωτες

με τις μακριές χλαμύδες

να ιερουργούν μπροστά

στα ξαναμμένα πλήθη. 

Στα χείλη σου δυο κόκκοι

από λιβάνι σιγοκαίνε 

αρωματίζοντας τον πλούσιο

μπούστο των κοριτσιών

και τα άνθη της 

άοσμης καμέλιας που 

ενδημεί στις παρειές τους. 

Ομορφαίνει ο κόσμος

ξαφνικά και νέο αίμα

κυλάει στις γραφές

των ποιητών και στων

λυράρηδων τις εύκαμπτες

χορδές υψηλές αποθέτει

νότες. 

Στα πόδια σου τα Άγια

δισκοπότηρα ανοιχτές

στοές γίνονται να ανεβαίνει

ακατάπαυστα στην επιφάνεια

η λάβα των ηφαιστείων. 

Φωταγωγείται εξαρχής

το κωμειδύλλιο 

των απατημένων εραστών

που ξέχασαν τα λόγια

της σκηνής και σε ατάκες

περιπαθείς καταφεύγουν

σαν λύση ανάγκης. 

Στα μάτια σου μετοίκησε

όλο το ουράνιο στερέωμα

Εδώ πιάνουν πιάτσα 

η πανσέληνος και η μικρή

ανδρομέδα και εισιτήρια

σου κόβουν. 

Εδώ τα παιδιά της πούλιας

ξετρελαίνονται να παίζουν

κρυφτό πίσω από τα φύλλα

της μηλιάς. 

Οι λαγόνες σου σπήλαια

θυμίζουν με πολλές

προγονικές εγχαράξεις

από την εποχή των μουσώνων. 

Σπίτια με τριγωνικές

στέγες προβάλλουν

Πουλιά με κέρινα χρώματα. 

Ραβασάκια που δεν βρήκαν

αποδέκτη ούτε επιστολογράφο 

διαθέτουν για να βάλει 

την υπογραφή του 

στο κάτω μέρος. 

  

Απομένω εδώ φρουρός

της ύπαρξης σου να φυλάω

αυτές τις ανώνυμες επιστολές

ώσπου να βρεθεί ο μύστης

εκείνος που θα τις καθαγιάσει 

με λόγια προφητικά

κι ασημαδεύτα από 

ποταπή ψεύδη. 

Υπό τους ήχους των αηδονιών

Φύγε από τον σταθμό

Ενρίκε το τρένο της 

τελευταίας γραμμής

δεν θα έρθει ποτέ. 

Άδικα περιπλανήθηκες

από σταθμό σε σταθμό

να το περιμένεις. 

Το τρένο της τελευταίας

γραμμής, άδειο από

επιβάτες, ακύρωσε

το δρομολόγιο του 

κι έμεινε στην αφετηρία. 

Κανείς δεν το χρειάστηκε

μόνο ένα πετεινάρι έχει 

στην πρώτη κουκέτα του

για επιβάτη. 

Τυχερό υπήρξε αυτό το πτηνό. 

Ευτυχώς  έγκαιρα 

αντιλήφθηκε το τσεκούρι

και το έσκασε από τα χέρια

της μικρής μαρκησίας 

που σουπίτσα ήθελε

να το κάνει. 

Μαντεψιές κάνει τώρα

και για αλλαγή του καιρού

προειδοποιεί. 

Άδικα περιμένεις Ενρίκε

καιρός να πας σπίτι

το τρένο αποσύρθηκε. 

Αύριο έλα να πάρεις

το πρώτο τρένο της γραμμής. 

Το πετεινάρι θα είναι εκεί. 

Μόνο θέση θα έχει

αλλάξει και θα έχει

διαλέξει το τελευταίο

λαϊκό βαγόνι για κατάλυμα. 

Εκεί που λαγοκοιμούνται

οι εργάτες και τα 

κορίτσια φορούν

κλαρωτά φορέματα

πριν βγουν στο θυσιαστήριο. 

Απλόχερα τους δίνει

την αγάπη του

κι αυτοί άδολα σ' αυτό

ανταποκρίνονται. 

Το βαγόνι της τελευταίας

γραμμής σε περιμένει

Ενρίκε μαζί με το άγρυπνο

για πάντα πετεινάρι. 

Φύγε από το σταθμό 

Ενρίκε το αποψινό 

τρένο δεν θα ρθει. 

Άδικα έδωσες το τσίγκινο

κέρμα σου στον ζητιάνο

της εισόδου. 

Παραδόξως στο ψάθινο

καπέλο του είχε έναν

σωρό από ατόφιο χρυσάφι. 

Έβγαζε μάτι ανάμεσα

στον τόσο χρυσό το

δικό σου ευτελές κέρμα. 

Ο ζητιάνος θα αλλάξει

σταθμό Ενρίκε αύριο

το πρωί. 

Στον καινούργιο

σταθμό θα του ρίχνουν

αφειδώς δεσμίδες

από κολλαριστά

χαρτονομίσματα. 

Μην απορείς διόλου

έτσι είναι το γραφτό. 

Μεγιστάνας θα γίνει

ο ταπεινός ζητιάνος 

και θα διαφεντέψει 

στη μεγάλη πολιτεία. 

Αυτός σαν πρώτος άρχων

που θα στεφθεί από τον λαό

θα φτιάξει πολλές

παιδικές χαρές, επαύλεις

και μεγάλα λαϊκά στάδια

να τρέχουν τα παιδιά

που ορφάνεψαν νωρίς. 

Καρτέρεψε τον στον

πρώτο πρωινό συρμό

να τον γνωρίσεις. 

Το πετεινάρι κι ο ζητιάνος

περιμένουν στωικά εσένα

καλέ μου Ενρίκε να ρθεις

και σπαραχτικά σε ικετεύουν 

τη νύχτα να απαρνηθείς 

και τα αηδόνια της αυγής 

που κελαηδούν πλάι

στους συρμούς να διαλέξεις. 

Εκεί ο κόσμος σου

μικρέ μου, καλέ Ενρίκε.

Εκλεκτός συνοδός

Δεν ήσουν τρωτός οπώρας

αλλά άφθαρτος καρπός

ήσουν πάνω σε παραδείσιο

δέντρο που ένας

τρομακτικός δράκοντας

το φρουρεί κι έχει στη ράχη

του δυο σειρές από

χαλκοπράσινες φολίδες. 

Κανείς δεν τον φτάνει. 

Κανένας δεν τον γεύεται. 

Ζηλευτός καρπός είναι. 

Βουλιμικές γυναίκες τον κοιτούν. 

Άντρες με κοντάρια στα χέρια

ζητούν να τον κατακτήσουν. 

Οι θύρες κλειστές. 

Οι δρόμοι ανύπαρκτοι. 

Κάποιοι βούλονται να χαράξουν

μονοπάτια μα ποιος αυτός

που θα καταλύσει το άπειρο

και το ανυπέρβλητο ύψος 

του θηρίου θα δαμάσει;

Κανείς. 

Δεν ήσουν ένα ψυχρό 

χειμωνιάτικο τοπίο

αλλά μια ξερική νησίδα ήσουν

που η καυτή του ηφαιστείου

λάβα την ανέβασε στην

επιφάνεια. 

Τίποτα δεν φυτρώνει εκεί

παρά μονάχα λίγα φρύγανα

ξερά και άθλια. 

Αφιλόξενη γη που κάτοικο

δεν γνώρισε ούτε ιστορία. 

Καράβια δεν την προσεγγίζουν. 

Ναυαγοί δεν την ξέρουν. 

Μόνο μια γοργόνα κουνώντας

την ουρά της την νανουρίζει

και ταχταρίσματα της λέει. 

Δεν ήσουν κάκτος αγκαθωτός 

μήτε βάτος άκαυτη αλλά

μοσχομυριστό γιασεμί ήσουν

που αναρριχάται σε πεζούλα 

κενοταφίου. 

Μικρά κορίτσια δεν καταδέχεται. 

Ματαιοπονούν όσοι αποπειραθούν 

τα άσπρα άνθη του να μαζέψουν. 

Ναρκισσιστικό φυτό που

συνομιλεί μόνο με τους

νεκρούς και σε μελίσσια

ελεύθερα, ξέρει να χαρίζει 

τους χυμούς του. 

Οι εραστές το ζηλεύουν. 

Δωδεκάχρονα παιδιά μόνο

μια φορά το χρόνο αφήνει

να το κλαδέψουν για να

φτιάξουν το μαγιάτικο

στεφάνι την είσοδο της

εκκλησίας να στολίσουν. 

Μέσα στις αντιθέσεις υπάρχεις

και καλά κρατάς τα μυστικά

της αιωνιότητας που σε έχει

ξεχωρίσει μέσα απ' τα 

απροσδιόριστα πλήθη και 

για συνοδό της εκλεκτό 

σε έχει επιλέξει. 

Αφίξεις

Ένεκα της αγάπης σου
θα αλλαξοπιστήσω
Την παλιά θρησκεία μου
θα απαρνηθώ κι επίγειο
και γαλήνιο Θεό θα σε
ορίσω.
Από τα τάγματα της ποίησης
σταλμένος εδώ τα ιερά
και τα όσια σου θα προσκυνώ.

Μπροστά στην ωραία πύλη
της καρδιάς θα εγκαταστήσω
τον θρόνο σου.
Εκεί με θυμιατό και ένα
κλωνάρι βασιλικό στο χέρι
τα πλήθη που μας ακολουθούν
θα ευλογείς.
Γιατί πολλούς θιασώτες εσύ
από τις χώρες των ονείρων
θα φέρνεις κοντά σου.

Εδώ τα υψηλά ιδανικά και
ο δρόμος.
Εδώ τα ακαταμάχητα συνθήματα
και οι αχανείς τόποι.
Εδώ οι μεγάλες πορείες
των ανθρώπων και των αγγέλων
και οι εφτάζυμοι άρτοι.
Εδώ το πρώτο φιλί και
οι όρκοι των ηρώων.

Αυτοί οι ταγοί μας κι εσύ
-ο πρώτος των πρώτων-
με μακριά ιμάτια
το άχραντο σου σώμα
να θαυμάζω και άλω χρυσή
να σου περνώ στα μαλλιά.
Ποιήματα να φτιάχνεις και
μαζί με τα πουλιά βιβλία
να σκαρώνεις με ύμνους
εωθινούς στα πέτρινα
πεζούλια.

Κι αν κάποια στιγμή
κουραστείς το δίκιο
να διαδίδεις μόνο δεν
θα σε αφήσω.
Εγώ ιέρεια σου πιστή
και μήτρα χοϊκή
θα απλώνω τις φτερούγες
μου για να χωράς και
μέσα στους αιώνες σαν

τη φωτιά να ξαναγεννιέσαι.  

Ορεσίβιοι

Στα ασυγκράτητα να μπούμε
νερά του έρωτα μας
να δροσιστούμε.
Τι κατά την άφιξη μας
στην παραλιακή σκηνή
άναψαν πολλά φωτεινά
λαμπιόνια και το αίμα
της καρδιάς στέρεψε
ολοκληρωτικά.

Χάθηκαν οι δροσοσταλίδες
των ανθέων μας που
κοσμούσαν τους ανοιχτούς
μας πόρους και τα πλούσια
νερά που υποδέχονταν
τα καράβια μας στα ταξίδια
της ψυχής αποστραγγίστηκαν

Στις ρίζες μας να πάμε
με στρατηλάτη την αγάπη
μας κι ένα μαντήλι στη μέση.
Στα βουνά το πεπρωμένο μας.
Εκεί ο τόπος μας κι ο Θεός
μας με τη σπασμένη λήκυθο.

Κρουστές πηγές μας
υποδέχονται.
Στοιβάδες χιονιών μας καρτερούν.
Ρυάκια καλλίρρυτα τραγούδια
μας γράφουν.
Το λαούτο στο χέρι μας.
Η κιθάρα στα πόδια μας
και το ένδοξο ακορντεόν
σφραγίζει τα στήθια μας.

Ανάμεσα στα έλατα βοά
ο έρωτας μας και αποικίες
φτιάχνει στων κισσών
τα γόνατα.
Χρεμετίζει το άλογο και
μας καλεί να φύγουμε.

Στη σκηνή θα βγει
ο παρουσιαστής να αναγγείλει
την αναχώρηση μας κι ένα
μπουλούκι πολύχρωμο
ετοιμάζεται πυρετωδώς
στου έρωτα μας
τα γάργαρα νερά να βαφτιστεί
πριν η παράσταση αρχίσει
εμάς να εκθειάζει.  

Οι πελαργοί

Έρχεσαι αν και δεν σε έχω
καλέσει με αδρά βήματα
και πατάς πάνω στα
λουλούδια της αυλής μου
χωρίς διόλου να προσέχεις.
Τσαλαπατάς τα κρίνα μου,
τους πανσέδες και τα
εκατόφυλλα ρόδα μου.
Σου μιλάω, σε εγκαλώ.
Δεν αποκρίνεσαι.
Μένω να κοιτώ μουδιασμένη
τα νεκρά πέταλα των λουλουδιών
στριμωγμένα κι ακέφαλα πάνω
στα σπασμένα πλακάκια της αυλής.

Γόοι με πνίγουν.
Άρπαγα χέρια με συγκρατούν.
Λάμψεις από νέον με τυφλώνουν.
Ανασυντάσσομαι όμως και δεν εγκαταλείπω.
Δίνω τη μάχη και κερδίζω.

Παίρνω μαστίγιο από του
Ιησού τα χέρια και σε κυνηγώ.
Τα άνθη μου, που κάποτε
στόλιζαν επτά επιτάφιους
στη μικρή μου πολίχνη
σαν ύαινα μπροστά στα
μικρά της που κινδυνεύουν
υπερασπίζομαι.

Απομακρύνεσαι μαζί

με τους πελαργούς που
κάποτε σε έφεραν
σε αυτή την πόλη και την
τερατόμορφη, δύσμορφη σου
φύση απωθώ με ένα τίναγμα
του χεριού δυνατό σαν
αγώνας ζωής και θανάτου

σε παλαίστρα.

Εκ βαθέων

Στην όχθη του ποταμού

κάθονταν δυο βάτραχοι
και κόαζαν με τη βραχνή
φωνή τους.
Πλησίασες, σε αντιλήφθηκαν
και φοβισμένοι ρίχτηκαν
στα νερά.
Στην επιφάνεια του νερού
σχηματίστηκαν πολλοί
ομόκεντροι κύκλοι.
Τους παρατηρούσες σιγά-σιγά
να σβήνουν.
Έκανες μια σκέψη σύννομη
με τη μοναξιά σου.
Το άγος της ψυχής πολλοί
ομόκεντροι κύκλοι που
απλώνονται και δεν υπακούν
στην αρμονία της φύσης
κι έρχονται σε αντίθεση
και σε αντιπερισπασμό με
τα πεπραγμένα.

*
Στο μυαλό σου έρχονταν
καθαρά χρόνια τώρα ένα
σοκάκι με πυγολαμπίδες
που το βάδισες νεαρή ακόμα.
Τόσες πολλές μαζί δεν είχες
ξανασυναντήσει.
Η πόλη με τα χρόνια ξεχάστηκε.
Αυτό δεν ξεχάστηκε, αντιθέτως
μάλιστα έρχονταν κατ' επανάληψη
και φώτιζε τα όνειρα σου.
Στο στοίχημα με τη μνήμη
πρόδωσες τελικά μια πόλη
αλλά ανταμείφθηκες
με μια ονειρική εικόνα
που κάποτε θα κατακτήσει
τις φωταγωγημένες πόλεις
του μέλλοντος σου.
*
Ξημερώματα στη βόλτα με τον

σκύλο σου συναντούσες
πάντα έναν γείτονα που τάιζε
τις γάτες.
Τσούρμο αυτές γύρω του.
Άλλες χαϊδεύονταν στα πόδια του
κι άλλες πάλι νιαούριζαν ανυπόμονα.
Ποτέ δεν είχατε ανταλλάξει
κουβέντα.
Ώσπου μια μέρα σου ζήτησε
φωτιά. Έψαξες την τσέπη σου
αλλά δεν είχες τίποτα άλλο παρά
ένα κουτάκι βρεγμένα σπίρτα.
Παρόλα ταύτα σε ευχαρίστησε.
Από εκείνη τη στιγμή και
πέρα είχες πάντα μαζί σου
στεγνά σπίρτα και μια
πρόθυμη καλημέρα στα χείλη.

Πρωινά

Στη θάλασσα να πας, 

εκεί στο ακροθαλάσσι, 

στη μεριά που ρίχνει

το κύμα πόντο - πόντο

αέρινες βελονιές για

να φτιάξει την ανυπέρβλητη

ομορφιάς δαντέλα

της ακτής. 

*

Η παραμυθία σε γέννησε

και φοβάμαι να σε πιστέψω. 

Πώς να εμπιστευτώ

ένα παιδί που τρέχει μακριά

από τη μάνα του για να πάει

να ξαπλώσει στον ίσκιο

της ακακίας. 

*

Τρεμόπαιζαν οι βλεφαρίδες σου

κι ήταν σαν να άνοιγες 

μια μεγάλη βεντάλια 

για να σκιάσεις το πρόσωπο

και να το διατηρήσεις ακέραιο

από τα ακατανόητα μάτια. 

*

Οι νόμοι της ζούγκλας

μπήκαν στη ζωή μας

απ' όταν εμπιστευθήκαμε 

τα ματωμένα φεγγάρια

ενός θέρους που σφαγιάστηκε

πάνω στον ποδόγυρο

των γυναικών. 

*

Έμεινες από καύσιμα

στην ανηφόρα κι είχες

πολλά χιλιόμετρα 

να διανύσεις ώσπου

να φτάσεις στο περίπτερο

της ψυχής. 

Υπό υιοθεσία

Τη ζέστη που άφησες
στα σκαλοπάτια μου όταν
ήρθες ξανά και με βρήκες
την περιφρουρώ.
Γιατί για χρόνια ολόκληρα

τα κλαδιά του χειμώνα
περιστροφικά τύλιξαν το κορμί μου
και δεν αναπνέω.

Το χαλάζι χτύπησε τους
μύες μου, πώς να σηκωθώ
και να ξεφύγω απ' το χώμα;

Οι βροχές αφαλάτωσαν
τα δάκρυα μου, πώς να κλάψω;

Το χιόνι έκλεισε τις σήραγγες
των φλεβών μου, πώς να γυρίσω
πίσω στην καρδιά μου
να τη χαϊδέψω;

Ο πάγος θρυμμάτισε τις σελίδες
που έγραφα τα ποιήματα μου,
πώς στα τάγματα των αγγέλων
να εισέλθω ορφανή από εκείνα;

Έλα εδώ να φέρεις τον
καλό καιρό κι άνοιξε με
καλοσύνη λίγο τη στρόφιγγα
να με ζεστάνεις.

Μείνε εδώ για πάντα.

Το παιδί του πολέμου
η μικρή Τασία που πρώτευσε
στα συναξάρια του έρωτα
έμεινε ορφανή και ζητά
να την υιοθετήσουμε.

Τρομάζω να βλέπω τα λιγνά
της πόδια, θα τσακιστεί
τριγυρνώντας στον κόσμο
αυτό που ολιγωρεί

να κοιμηθεί στο χάδι.  

Μετάγγιση

Το σώμα μου
όταν σε γνώρισε μεγαλοπρεπής
ναός έγινε να έρχεσαι
να τον προσκυνάς αγάπη μου.
Στα πόδια μου τα θεμέλια του.
Βαθιά θεμέλια που σκίζουν
το ριζοβούνι κάθετα.
Εκεί οι μεγάλες ιδέες σου,
τα πιστεύω σου και οι
μελλοντικοί σου στίχοι.

Στα χέρια μου το σκουρόχρωμο
τέμπλο και η ωραία πύλη.
Προσκυνητή σε καλώ
να θυμιατίζεις του έρωτα
τη φωτεινή άλω.
Μπροστά στην πύλη στέκεσαι
με τα χρυσοποίκιλτα άμφια
και μεταλαβιά μου δίνεις
αντικρούοντας τις τόσες
αμαρτίες μου.

Στο μέτωπο μου
η κεραμοσκεπή του με τις
φωλιές των χελιδονιών.
Εκεί υψιπετής να με βλέπεις
και να με γνωρίζεις
με τους ουρανούς σου
και με τα απροσδόκητα θέλω.

Στα μάτια μου ο προαύλιος
χώρος με το κωδωνοστάσιο.
Εκεί να έρχεσαι να χτυπάς την
καμπάνα για τη λαμπρή γιορτή
και για το μέγα Πάσχα.
Μεγάλο το ποίμνιο που
σε ακολουθεί και από τις
διδαχές σου αγαλλιάται.

Τώρα που στη λήθη τάχθηκες
δεν έχω που να σταθώ
δεν έχω που να πιστέψω.
Ο θάνατος με τα λουστρινένια
παπούτσια του πατάει πάνω
στα ιερά βιβλία που μετά το
σεισμό του φευγιού σου διέσωσα.
Τα σκίζει.
Τα μαγαρίζει.
Τα ατιμάζει με τη σκοτεινή
ουρά που έχει στα σκέλια.
Το ναό απ' άκρη σ' άκρη
καταλύει στη συνέχεια.

Μένω να τον παρακολουθώ
βυζαίνοντας τη θηλή της
πίκρας και νιώθοντας στα
χείλη μου την αποκρουστική
ανάσα του που με βδελυγμία
κοντά του με καλεί βάζοντας
μου όρο αδιαπραγμάτευτο
να πληρώσω με αίμα

την είσοδο μου στο σκότος.  

Οι κραδασμοί

Φυσάει πολύ αγάπη μου,
πρόσεχε, το χοντρό
γαμπριάτικο σακάκι
να φοράς εκείνο που
με σπουδή μεγάλη σού
έραψα από τα αποφόρια
των πεθαμένων.
Στις τσέπες σού έβαλα
παστίλιες μέντας να μασάς
για να δροσίζεται ο ουρανίσκος
σου με αρώματα.
Στο πέτο σού πέρασα μια
καρφίτσα από τη μεγάλη
συλλογή της μαμάς.
Εκείνη την εκθαμβωτική
με το ουράνιο τόξο
γιατί μη κοιτάς τώρα
που είναι καλοκαίρι θα έρθουν
αργότερα οι βροχές, οι κρύες νύχτες
και ο αναμαλλιάρης άνεμος
και θα σου χρειαστεί,
θα το δεις, για να σπρώξεις
τα σύννεφα στο βυθό του ουρανού.

Πάντα αγαπούσες τον γλυκό
ανοιξιάτικο καιρό εκείνον
που τελικά σε προσάρτησε
στις αγκάλες του για πάντα.
Με ένα μόνο κοντομάνικο
μπλουζάκι σε άφησα να φύγεις.
Τι απερισκεψία!
Τι αβλεψία και τι ανόητη κίνηση!
Ποτέ δεν υπήρξα προνοητική...
μα τώρα έμαθα όταν σου έπιασα
μια νύχτα τα χέρια και πάγωσα.
Σύγκορμη έτρεμα.
Άλλαξα πάραυτα αγάπη.
Είναι σκληρό κι επικίνδυνο
να μην σε συντρέχει κανείς.

Έκατσα λοιπόν και σού έπλεξα
και μάλλινα γάντια στο χρώμα
που αγαπούσες.
Κίτρινο σαν τα μάτια της μικρής
Ριρίκας της γάτας σου.
Τώρα αποσώνω το κασκόλ σου.
Πολλά δράμια νήμα αγόρασα
από τις απριλιάτικες αποθήκες
του ήλιου.
Όλα έτοιμα.
Σου δίνω ραντεβού στο γνωστό
τρίστρατο που σε γνώρισα.
Μείνε πιστός κι έλα.
Στο σπίτι το γεύμα σου ζεστό
κι ένα ζευγάρι φτερά σε
περιμένει πίσω από την πόρτα
για να έρχεσαι ντυμένος
καλοσύνη κι απαντοχή να
ξεγελιέμαι έστω λίγο.

Σαν να ακούω κραδασμούς υπόκωφους .  

Εν αναμονή

Σε χειρουργική κλίνη
βρέθηκα κι εσύ από
πάνω με καυτές βελόνες
να προσπαθείς να κλείσεις
τις πληγές μου.
Αποστειρωμένο το περιβάλλον
με φώτα από νέον μα εγώ
λερωμένα και γδαρμένα
είχα γόνατα όταν γονυπετής
βάδιζα στο ναό σου
να φτάσω τον άγιο να πάρω
άρτο του έρωτα να χορτάσει
το κορμί φιλήματα.

Δεν με συμπόνεσες παρά με
άφησες βαθιά μες στις πληγές
να υπάρχω.
Αλλού κοιτούσες και τα μάτια
μου που σε έλουζαν με στίχους
απέφευγες.
Μάρτυρας μου το κλωνάρι
του βασιλικού που κρατούσα
στα χέρια μου τα δάχτυλα μου
που σπάραζαν δεν άγγιξες
ούτε μια στιγμή παρηγορία
να νιώσω.

Τώρα στη χειρουργική κλίνη
ημιθανής πλέον με λαβίδες,
με βελόνες και φακούς
εκτυφλωτικούς προσπαθείς
να με γιατρέψεις.
Εγώ, που γλυκό σου έφερνα
κεράσι και λάιμ ποτό να πιεις
για να ξεχνάς το δηλητήριο,
καμία καλή τύχη δεν είχα.
Μένω να περιμένω την
λύτρωση από του θανάτου
το χέρι μα ξέρω το καλά
σαν νέος Προμηθέας πάνω
στο βράχο θα σταθώ να
περιμένω το όρνεο
να του παραδώσω την
καρδιά μου σε εσένα

να την φέρει ακμάζουσα κι ωραία.  

Πώς να ξεχωρίσεις τους ποιητές

Οι ποιητές φορούν στενά

και λεπτά ρούχα για να

αντιλαμβάνεται ο κόσμος

πόσο δυνατά πάλλεται η 

καρδιά τους όταν αφήνονται 

να πέσουν στης έμπνευσης 

τον άγριο οίστρο. 

Αν δεις άνθρωπο να φορά

τσόχινο καπέλο και βαριά

παλτουδιά μην τον πιστέψεις

αν σου πει πως είναι ποιητής

Ψεύδεται. 

Οι ποιητές καθόλου δεν 

κρυώνουν καθώς μες στις 

στράτες τους φυτρώνουν 

οι ανεμώνες του Γενάρη 

που γελαστές τους καλοδέχονται 

με πέταλα μαβιά και κόκκινα. 

Αν πάλι δεις άνθρωπο 

να κρατά μαχαίρι μην πας

κοντά του, απομακρύνσου. 

Ψυχή δεν έχει. 

Φλόγα δεν προσκυνά κι η 

γλώσσα του δεμένη είναι

με τους ιστούς μιας 

πανάρχαιας αράχνης. 

Οι ποιητές δεν ξέρουν από 

αμάχη και σκληρά πρόσωπα. 

Όπλα δεν θα βρεις στη 

φαρέτρα τους μήτε καρφιά

οξειδωμένα στα χέρια τους. 

Άοπλοι ρίχνουν σπόρους

στη γη για να γευματίσει

ο σπούργιτας και το αηδόνι. 

Απόκληροι του πολέμου 

δεν ρίχνονται ποτέ στην πυρά, 

όχι γιατί φοβούνται αλλά γιατί

αρέσκονται στην δικιά τους

ενδημική φλόγα.

Και τέλος αν δεις άνθρωπο

να χτίζει κάστρα μην τον

βοηθήσεις ούτε να πεις πως

θα σε δεχτεί κοντά του. 

Ανεμομαζώματα είναι τα

πλούτη του και θρύψαλα. 

Οι ποιητές κονάκι δεν έχουν, 

με τον πηλό και με την

πέτρα χτίζουν ποιήματα

και νέες πολιτείες. 

Σε βυθούς πλάι στα κοράλλια

τη σκέπη τους έχουν, 

φιλόξενες φωλιές βρίσκουν

για να ζουν και με πελαγίσια

σεντόνια σκεπάζονται 

Εκεί θα τους συναντήσεις

όταν ναυαγός βγεις μια μέρα

από τον πόνο και από την 

απόρριψη ηττημένος. 

Τους τεθνεώτες συγγενείς τους 

μην παρηγορήσεις οι ποιητές 

ζουν πέρα από γήινα και τις

μετατοπίσεις. 

Μάρμαρο πάρε και λάξευσε 

δυο στίχους τους αιώνια να

σε ταξιδεύουν μέσα από το

ανεκπλήρωτο πιθανόν και

το αδόμητο έστω.

Πατέρας σαν χώμα

Πατέρα ακουμπάω τα

σκληρά σου χέρια. 

Κοντά δάκτυλα ροζιασμένα, 

νύχια ακανόνιστα

ποτισμένα στο χώμα. 

Στην άργιλο, στο μαυρόχωμα

και στην ποταμίσια άμμο. 

Δεν προλάβαινες πατέρα

στο νιπτήρα να πας. 

Δεν απιστούσες της γης. 

Δεν αποχωριζόσουν στιγμή

την πέτρα, το κλαδί, το τσαπί.

Σπόρος πατέρα νυμφεύτηκες 

κάθε κόκκο χώματος 

από τη μήτρα της μάνας 

σου ακόμα. 

Το μεγάλο νύχι δουλεμένο

ως το δέρμα, φαγωμένο 

απ' τις ρίζες του σέλινου

κι από την επιμονή του χόρτου. 

Σφιχτά ζητούσες να δένονται 

τα ματσάκια πριν βγουν

στην αγορά και μπουν στη

παλάντζα πουγκί να γίνουν

για τη φτωχική σου τσέπη

και τροφή για τη χρεία της φαμίλιας. 

Ακούραστος ανέβαινες 

τ' αψήλου με τις φαρδιές

πατούσες σου. 

Βοτάνιζες την αγριάδα, την

τσουκνίδα, την αντράκλα και

κι έτρωγες σμέουρα υπνωτισμένος. 

Σε αγγίζω πατέρα. 

Εικόνα σε βάζω στα βιβλία

που δεν γράφτηκαν και

ονοματοδοσία τους δίνω

παρατηρώντας προσεκτικά

την κοφτή ανάσα σου. 

Όλοι σε επαινούν. 

Όλοι σε θαυμάζουν. 

Όλοι σε θέλουν. 

Μονάχα εγώ σε μέμφομαι. 

Κάνω να σε κοιτάξω, φεύγεις. 

Κάνω να σου μιλήσω, χάνεσαι

στους Αγίους και στα 

κλειστά ξωκλήσια. 

Κάνω να σε μάθω, 

μου ξεφεύγεις σαν την 

ουρά του χαρταετού 

στην επιφάνεια της λίμνης. 

Όλα πατέρα θα τα δεχτώ. 

Μα εκείνο το χαμόγελο σου

που τόσο με καταδιώκει

στείλτο μου εδώ για να διαβάζω

καθαρά τις κινήσεις στη σκακιέρα 

της ζωής.

Χρεώθηκα πολλές ήττες πριν

ακόμα σχηματιστώ.