Εμβόλιμον

Αφότου έφυγες

και χρυσόσκονη έγινες

μέσα στη μικρή μου

χούφτα χωράς. 

Σε σκορπίσω στο λευκό

μου φόρεμα και κεντίδια 

από άστρα προβάλλουν

στον χαμηλό μου μπούστο

και στον ποδόγυρο μου. 

Ουρανός να γίνεσαι

να σε θαυμάζουν

οι νεράιδες του ποταμού

ήσυχες να βγαίνουν

στο φως και να κλέβουν

την μιλιά από τα κορίτσια. 

Σε τινάζω στο τριμμένο

παντελόνι μου και χρυσές 

ράγες προβάλλουν 

στις κάθετες ραφές του. 

Το τρένο να παίρνεις

με διπλωμένο το εισιτήριο

στην κωλότσεπη και

στις χώρες της χαράς

να καταλήγεις το κήρυγμα

σου να διαδίδεις 

στα αθώα παιδιά. 

Σε ρίχνω πάνω στο

κυριακάτικο πουκάμισο μου

και ήλιοι ξεπετιούνται

από τις πληγές του

ορίζοντα και κάθονται

πάνω στα τρία τελευταία

κουμπιά που πάντα

αφήνω ανοιχτά. 

Εδώ να έρχεσαι 

και να ξεχνάς τους χειμώνες. 

Με τα ρόδα της άνοιξης

να έχεις παρτίδες

κι ανοιχτούς λογαριασμούς

να φεύγει αυτό το τρέμουλο

από το σαγόνι σου 

που ανέκαθεν σε

ταλαιπωρούσε. 

Όσο κι αν σε σκορπίζω

ξέρω καλά πως να

σε πολλαπλασιάζω. 

Όσο κι αν σε αποτινάζω

εδώ θα επιστρέφεις

κι εγώ τρελή από πόθο

πάντα θα κρατάω μια

μαγιά από εσένα

και ρινίσματα χρυσού

από την αρχή να γεννάω

το πολύτιμο σου όνομα.