Ταξίδι στο άγνωρο

Πατρονάρισα τη θάλασσα

και στη φόρεσα γαλάζιος
να βγαίνεις στη γη
και να κινείς τις αλυσίδες
της ματαιοδοξίας.
Το υγρό στοιχείο σου
με κατακτάει, εισχωρεί
στις φλέβες μου,
μπαίνει σαν ουρλιαχτό λύκου
στα αυτιά μου,
επιστρέφει το φως
που έχασα στις κόρες
των ματιών μου,
χαϊδεύει τους λαγόνες μου
και στον έρωτα με ρίχνει
αθώο θύμα στην αρένα
με τα πριονωτά μαστίγια.

Δες με ομόρφυνα:
Πινέλα ψάξε να βρεις
να μην χαθώ στην ανωνυμία.
Λεξικά άνοιξε για να διαλέξεις
τις λέξεις που δεν φοβούνται
την πυρά, θούριους για
να φτιάξεις.
Μεταμορφώσου σε πουλί
ωδικό για να με τραγουδούν
οι άστεγοι κάτω από τις
γέφυρες.
Και κυρίως γίνε μαχητής που
θα με βγάλει ξανά στον κόσμο
να συνομιλώ με τα αγάλματα
όταν τα περιλούζει
η αυγουστιάτικη βροχή.

Στις μεγάλες εκτάσεις τώρα
κατοικείς και στους ωκεανούς
ξαπλώνεις και κοιμάσαι
ύπνο παιδιού ατάραχο.
Ανάμεσα στα καράβια
που διαφεντεύεις ένα είναι
το δικό μου.
Αρμένισε το στεριά να βρει
ή έστω μία ξέρα να πριονίσει
καλά τις γωνίες του και
καλόπνοο να συνεχίσει
το ταξίδι του στα ρόδινα
περιγιάλια των αιωνόβιων
ασκητών.