Ωδή σε έναν μέτριο ποιητή

Aλλοίμονον, είν’ υψηλή το

βλέπω, πολύ υψηλή της

Ποιήσεως η σκάλα"

Κ. Π. Καβάφης. 

Λέξεις και μελάνι πλέον 

δεν βρίσκω για να γράψω 

τα ποιήματα. 

Η χώρα της ποίησης που

για χρόνια πολλά μου δόθηκε 

μου ζητάει τώρα επιτακτικά

να την εγκαταλείψω. 

Βουβή βαδίζω κι ο αέρας

μου λιγοστεύει επικίνδυνα. 

Αποτάνθηκα στις αγορές

μελάνι για να βρω έστω

έναν μικρό στίχο για να γράψω. 

Με έδιωξαν κακήν κακώς

τη μετριότητα μου σαν είδαν. 

Απευθύνθηκα στη συνέχεια

στους φίλους μου μα αυτοί

ούτε καν μου έριξαν μια

ματιά. 

Απασχολημένοι ήταν με

τα τετριμμένα της ζωής

και με τις αγωνίες. 

Συντετριμμένη πήγα και

βρήκα τη μούσα μου για

να με βοηθήσει. 

Φτωχική αυτή μου έδωσε

μόνο τρεις λέξεις που στο

σάκο της είχαν περισσέψει

και μου ζήτησε τρεις να

γράψω προτάσεις που θα

αντέξουν στο χρόνο. 

Ήταν τρία ρήματα αγαπημένα. 

Το σ' αγαπώ. 

Το σε ποθώ. 

Και το σε θέλω. 

Ανέσυρα αίμα από την καρδιά

μου κι άρχισα να γράφω:

Σ' αγαπώ όπως αγαπά το

κυπαρίσσι τη σκιά του 

κοιμητηρίου κι όμορφα

λικνίζει την κορφή του

σαν να δίνεται στον έρωτα. 

Σε ποθώ όπως ποθεί ο ναύτης

μετά από ένα υπερατλαντικό

ταξίδι την καλή του και στην

τσέπη του χαϊδεύει το

δαχτυλίδι του αρραβώνα. 

Σε θέλω όπως βουλιμικά 

ζητά το μωρό τη θηλή 

της μάνας για να χορτάσει 

κι εκείνη πεθαμένη εδώ 

και μία ώρα λίγες που της 

έμειναν τελευταίες σταγόνες 

του δίνει. 

Δεν βρίσκω τίποτα άλλο

να γράψω, μίκρυναν τα φτερά

και δεν πετώ. 

Μέτριος λοιπόν θα υπάρχω 

κι από τη μούσα μου θα αντλήσω

ξανά έμπνευση μέχρι που να

απασφαλίσω τη χειροβομβίδα

επαίτης για να μπω στην

ουρά λίγη να απαιτήσω δόξα.