Ορεσίβιοι

Στα ασυγκράτητα να μπούμε
νερά του έρωτα μας
να δροσιστούμε.
Τι κατά την άφιξη μας
στην παραλιακή σκηνή
άναψαν πολλά φωτεινά
λαμπιόνια και το αίμα
της καρδιάς στέρεψε
ολοκληρωτικά.

Χάθηκαν οι δροσοσταλίδες
των ανθέων μας που
κοσμούσαν τους ανοιχτούς
μας πόρους και τα πλούσια
νερά που υποδέχονταν
τα καράβια μας στα ταξίδια
της ψυχής αποστραγγίστηκαν

Στις ρίζες μας να πάμε
με στρατηλάτη την αγάπη
μας κι ένα μαντήλι στη μέση.
Στα βουνά το πεπρωμένο μας.
Εκεί ο τόπος μας κι ο Θεός
μας με τη σπασμένη λήκυθο.

Κρουστές πηγές μας
υποδέχονται.
Στοιβάδες χιονιών μας καρτερούν.
Ρυάκια καλλίρρυτα τραγούδια
μας γράφουν.
Το λαούτο στο χέρι μας.
Η κιθάρα στα πόδια μας
και το ένδοξο ακορντεόν
σφραγίζει τα στήθια μας.

Ανάμεσα στα έλατα βοά
ο έρωτας μας και αποικίες
φτιάχνει στων κισσών
τα γόνατα.
Χρεμετίζει το άλογο και
μας καλεί να φύγουμε.

Στη σκηνή θα βγει
ο παρουσιαστής να αναγγείλει
την αναχώρηση μας κι ένα
μπουλούκι πολύχρωμο
ετοιμάζεται πυρετωδώς
στου έρωτα μας
τα γάργαρα νερά να βαφτιστεί
πριν η παράσταση αρχίσει
εμάς να εκθειάζει.